ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΡΘΡΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΠΑΙΟΥΣΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Η κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας είναι πολύπλευρη και –το κυριότερο- δεν αποτελεί απλώς μια «κληρονομιά» από το 2008, αλλά μια «αναβάθμιση» που συνέβη έπειτα από μακρόχρονη πορεία.
Το Βατοπέδι μας κυνηγάει ακόμα, όπως και τα χάλια της ελληνικής οικονομίας, αλλά και η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη. Η απόπειρα δολοφονίας του αστυνομικού από οπλοφόρους δίνει νέα διάσταση στο θέμα τρομοκρατία, οι «διαμαρτυρόμενοι» (όψιμα) πανεπιστημιακοί για τα χάλια της παιδείας είναι σαφώς συνυπεύθυνοι για την όλη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον τομέα αυτόν, οι Τούρκοι εξακολουθούν να κάνουν τα δικά τους στο Αιγαίο και η Ελλάδα αναλώνεται σε χλιαρά διαβήματα. Και οι Σκοπιανοί παραμένουν απτόητοι διεκδικώντας τα… ανεκδιήγητα, πορευόμενοι με βάση την πολιτική που έχουν χαράξει εδώ και δεκαετίες. Κι εμείς, εδώ, κάνουμε ανασχηματισμό – μία από τα ίδια.
Συμπεράσματα; Πολιτική και πολιτικοί, δεν είναι σε θέση να αρθρώσουν ουσιαστικό λόγο που να μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα στο οποίο δυστυχώς έχουμε περιέλθει. Πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε, άλλωστε, τον λόγο που αρθρώνει ένας πρωθυπουργός που ομολογεί δημοσίως ότι «κατάλαβε αργά» την πραγματική διάσταση του σκανδάλου στο Βατοπέδι;
Διάλογος; Δεν υπάρχει ούτε στην παιδεία, ούτε σε κανέναν άλλο τομέα. Μούγκα παντού. Κανείς δεν έχει κάτι σοβαρό να πει. Όσο για τους πανεπιστημιακούς, εκείνους που βγήκαν (στις 14 Δεκεμβρίου 2008) υπογράφοντας μια ανακοίνωση ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, ότι καλούν την πανεπιστημιακή κοινότητα να ακολουθήσει νέα πορεία και άλλες τέτοιες παπαρδέλες, μόνο θυμηδία μας φέρνουν. Γιατί όλοι τους μοιάζουν αγουροξυπνημένοι – λες και δεν είναι και αυτοί όχι απλώς συνυπεύθυνοι για το χάλι της παιδείας, αλλά συμμετέχουν ενεργά σε αυτό, μια που διδάσκουν τα παιδιά μας χρόνια τώρα…

Στην εξωτερική πολιτική, έχουμε τα ίδια χάλια. Οι Τούρκοι, μία μόλις ημέρα μετά την επίσκεψη Παπούλια στο Αγαθονήσι, κάνουν πάλι αισθητή την παρουσία τους με νέες προκλήσεις, προωθώντας την δική τους πολιτική περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Και οι δικοί μας «τσιμπάνε» όταν κάποιοι (από τουρκικό καρτοκινητό) καλούν το Λιμενικό να παραλάβει ναυαγούς αλλά ναυαγοί δεν υπάρχουν! Μόνο οι… Τούρκοι που αρχίζουν να «προειδοποιούν» ότι πρέπει να φύγουν από την περιοχή τα ελληνικά καράβια και ελικόπτερα (που είχαν πάει για τη… δάσωση) διότι «βρίσκονται σε τουρκικό εναέριο χώρο»! Το ότι η κ. Μπακογιάννη έκανε λόγο για «απαράδεκτες ενέργειες που παραβιάζουν κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και επιβαρύνουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων», λέτε να έκανε κανένα τουρκικό αυτί να ιδρώσει; Αφού οι ίδιοι οργανώνουν τα «επεισόδια», κι εμείς «τσιμπάμε».
Για να μη μιλήσω για την φοβερή δήλωση του Ευστράτιου Μαυροειδάκου, του αντιπροέδρου του Σωματείου Ειδικών Φρουρών Αττικής, που χαρακτήρισε την απόπειρα δολοφονίας του νεαρού αστυνομικού από οπλοφόρους ως «άνανδρη δολοφονική ενέργεια που είχε σκοπό να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή». Έλα, βρε! Οταν στήνεις καρτέρι οπλισμένος εναντίον οπλισμένων αστυνομικών, το λιγότερο που περιμένεις είναι να απαντήσουν στα πυρά σου και να γίνει μπάχαλο. Ναι, μπορεί να είναι άνανδρο. Αλλά τότε πώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένας οπλισμένος αστυνομικός που πυροβολεί και σκοτώνει έναν άοπλο 15χρονο μαθητή;
Η κυβέρνηση μάλλον νοιώθει καλά με τον εαυτό της. Έκανε τον ανασχηματισμό και όλα μέλι γάλα. «Θα το ξεχάσουν κι αυτό μέχρι να γίνουν οι εκλογές και το κλίμα θα αντιστραφεί», σκέφτεται πονηρά. Τι έκανε; Απομάκρυνε εκείνους που είχαν εμπλακεί στο σκάνδαλο Βατοπεδίου, «σκούπισε» σχεδόν το σύνολο του οικονομικού επιτελείου, μετακίνησε τον υπουργό Παιδείας (στην ουσία τον αναβάθμισε), για να εκτονωθεί η κατάσταση και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ο Σπηλιωτόπουλος. «Τιμώρησε» τον αλαζονικό εξάδελφο Μιχάλη Λιάπη και άφησε εκτός κυβέρνησης τον Πέτρο Δούκα και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Αλέξανδρο Κοντό. Λίγο νωρίτερα είχε «θυσιάσει» και τον Ρουσόπουλο και τώρα ο Καραμανλής θεωρεί ότι η λαϊκή οργή θα εκτονωθεί. Έξω ο Αλογοσκούφης (λες και ο διάδοχός του Γιάννης Παπαθανασίου δεν εγγυάται τη συνέχεια της πορείας της προηγούμενης ηγεσίας), έξω και ο Χρήστος Φώλιας από το υπουργείο Ανάπτυξης. Η μόνη πραγματική εφεδρεία που χρησιμοποίησε ήταν εκείνη του Αντώνη Σαμαρά, με την (ανώδυνη) τοποθέτησή του στο υπουργείο Πολιτισμού. Έκανε και κάποια ανοίγματα σε νέα πρόσωπα (για να κλείσει κάποια στόματα βουλευτών που μιλούσαν για «κομματικό κατεστημένο»), τοποθετώντας τον Κώστα Μαρκόπουλο στο υπουργείο Τουρισμού και τον Νίκο Δένδια στο υπουργείο Δικαιοσύνης, και αναβαθμίζοντας μια ομάδα νεότερων βουλευτών (Κώστα Γκιουλέκα, Γιώργο Κοντογιάννη, Σταύρο Καλαφάτη που τον αναβαθμίζει σε υπουργό, τον Θανάση Μπούρα – υφυπουργό Οικονομικών και τους Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, Μιχάλη Μπεκίρη, Μιχάλη Παπαδόπουλο και Μάριο Σαλμά). Έτσι, όλα πάνε πρίμα. Όλοι –ή σχεδόν όλοι- είναι ευχαριστημένοι. Το κράτος πρόνοιας θα βρεθεί και πάλι εδώ και θα νικήσει. Η ελληνική πολιτεία θα προχωρήσει πάλι με γοργά βήματα. Ο θάνατος της 85χρονης Πατρούλας Μητροπούλου, από ΚΡΥΟ μέσα στο αντίσκηνο όπου περίμενε επτά μήνες να υλοποιηθεί η υπόσχεση ότι θα της δοθεί ένα λυόμενο, γιατί το σπίτι της στην Πλατανόβρυση Αχαΐας είχε κριθεί κατεδαφιστέο από τον σεισμό της 8ης Ιουνίου 2008, δεν μπορεί να είναι άλλο από μία «παράπλευρη απώλεια». Και είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν πτόησε κανέναν. Καληνύχτα σας.