Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΕΛΠΙΔΑΣ Σ΄ ΕΝΑ ΖΟΦΕΡΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ;

Οι προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου μπορούν να χαρίζουν μια χαραμάδα ελπίδας στο ζοφερό παρελθόν που αφήνεται πίσω από τους προκατόχους του. Μένει τώρα, η ελπίδα αυτή να γίνει πραγματικότητα και για τους πολίτες γενικότερα – κι όχι μόνο για εκείνους που ψήφισαν την πολιτική του. Ουδείς μπορεί να προδικάσει αν δεν δει τα πράγματα στην πράξη. Η διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν αποτελεί μόνο θέμα «νοικοκυρέματος» (διάθεση που και η... «Πειραϊκή – Πατραϊκή» είχε παλαιότερα με το τρίπτυχο «ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει» αλλά… βάρεσε κανόνι). Προϋποθέτει και πολλές άλλες παραμέτρους όπως την ουσία της πολιτικής που θα ασκηθεί και που θα διαφανεί το επόμενο διάστημα.
Κατά τα άλλα, το κυβερνητικό σχήμα είναι ολιγομελέστερο, πολλά υπουργεία συγχωνεύθηκαν, νέα πρόσωπα που δεν είναι φθαρμένα έχουν κάνει την εμφάνισή τους και μετέχουν στην κρατική μηχανή για πρώτη φορά - όλα προσωπικές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου. Ο ίδιος κρατά και το υπουργείο Εξωτερικών (σε πρώτη φάση), θέλοντας να δείξει ότι δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα εξωτερικά θέματα. Μένει να δούμε πώς όλα αυτά θα ισορροπήσουν και πώς θα πορευτούν στη συνέχεια.
Δύο σημαντικές αλλαγές θα μπορούσαν σε βάθος χρόνου να αποδειχθούν ακόμα και επιζήμιες. Η μία είναι η κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, με τον ταυτόχρονο όμως ορισμό δύο υφυπουργών με αυξημένες αρμοδιότητες στα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομίας που εκλέγονται στη Β. Ελλάδα και θα εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη. Και η άλλη, είναι η συγχώνευση του πρώην "Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής", στο νέο υπουργείο "Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας", καθώς και το σπάσιμο της διεύθυνσης ασφαλείας Ναυσιπλοϊας, της γ.γ. Λιμένων και Λιμενικής Πολιτικής και του Λιμενικού Σώματος που εντάχθηκαν στο νεοσύστατο υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη". Ετσι, από τη μία μεριά η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών από τον ίδιο τoν πρωθυπουργό δείχνει την πρόθεσή του να ριχτεί το βάρος στα εξωτερικά, κι από την άλλη η έλλειψη δύο υπουργείων νευραλγικών στερεί –σημειολογικά τουλάχιστον- αυτή την δυνατότητα. Το πρώην υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, βεβαίως, δεν ήταν επί της ουσίας άλλο από ένα υπουργείο – σφραγίδα. Είχε όμως σημειολογική αξία. Μένει να δούμε αν η ουσία – και όχι η σημειολογία, είναι αυτή που θα μετρήσει τελικά.
Οι πολίτες βρίσκονται σε στάση αναμονής. Θα πρέπει κι αυτοί, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός, να δουν πώς θα ισορροπήσουν όλες αυτές οι καινούργιες δομές και πόσο θα ενσωματωθούν στο νέο κυβερνητικό σχήμα των 36 ατόμων, 24 από τους οποίους μετέχουν για πρώτη φορά σε κυβέρνηση. Οι χειρισμοί από την πλευρά των νέων προσώπων και η ισχυρή παρουσία γυναικών (πέντε υπουργοί και τέσσερις υφυπουργοί), μαζί με τον Θ. Πάγκαλο στη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης (και με δεδομένο τον… ατίθασο χαρακτήρα του), είναι τα ζητούμενα, που στο επόμενο διάστημα θα κριθούν, καθώς θα ξεδιπλώνεται η νέα κυβερνητική πολιτική. Μένει να δούμε αν η χαραμάδα ελπίδας, θα αντικαταστήσει τα μελανά χρώματα της προσωπικής ζωής του πολίτη!

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

ΕΦΥΓΕ Η ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΣΟΣΑ (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)


Εφυγε χθες από τη ζωή η μεγάλη τραγουδίστρια – σύμβολο της Αργεντινής Μερσέντες Σόσα, σε ηλικία 74 ετών.
Για πάνω από τέσσερις δεκαετίες η Μερσέντες Σόσα προσέφερε πολλά στην μουσική και πέτυχε διεθνή αναγνώριση.
Ηταν μια από τις μεγάλες φωνές της λαϊκής λατινοαμερικάνικης μουσικής και συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες στην διάρκεια της καριέρας της.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΣΤΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΣΤΡΩΝ ΤΩΝ ΜΜΕ ΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ





(Πεδίο - Δύναμη, Lioubov Popova, 1921, "Ρωσική Πρωτοπορία")



Αυτό που αποκόμισα εγώ από το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών, δεν είναι η μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ και η επική κατάρρευση της ΝΔ. Γι αυτό και δεν θα σταθώ σε αυτά. Θα αναδείξω, όμως, έναν άλλον προβληματισμό, που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, όχι μόνον από τον νέο πρωθυπουργό, αλλά και από όλους τους αρχηγούς κομμάτων – μηδενός εξαιρουμένου.

Η σκέψη μου είναι ότι μέχρι τώρα, αυτοί που εξέλεγαν κυβερνήσεις με την ψήφο τους, ήταν οι φοβισμένοι πολίτες. Εκείνοι, που εγκλωβισμένοι στα κομματικά στρατόπεδα, έδιναν –κάθε φορά- των υπέρ πάντων αγώνα!… Εκείνων των οποίων η ψήφος τροφοδοτούσε τις κυβερνήσεις και εξουσίαζε όλους τους υπόλοιπους.

Αυτή τη φορά αναδείχτηκε μια άλλη παράμετρος: εκείνη των ευμετάβλητων πολιτών, που δεν διστάζουν να ρίξουν την ψήφο τους στο κόμμα που τους πείθει ότι μπορούν να δουν «καλύτερες μέρες». Και μην πουν κάποιοι για «οπορτουνιστική» τακτική, πριν λάβουν σοβαρά υπόψη τους, ότι οι δισταγμοί καταπίπτουν, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας καλύτερης ζωής. Και από την άποψη αυτή – ναι, είναι οπορτουνιστική, όσο ακριβώς οπορτουνιστική μπορεί να χαρακτηριστεί η συμμετοχή των υποψηφίων στις εκλογές (που όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι το κοινό συμφέρον, αλλά το προσωπικό τους συμφέρον). Και κανείς δεν πρέπει να διατηρεί τύψεις για την στάση του ψηφοφόρου. Κάθε άλλο!

Η στάση αυτή των πολιτών προσδίδει μιαν ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, που φαίνεται να αλλάζει ρότα στην πορεία της ψήφου. Η κομματική βάση (όλων των κομμάτων) φαίνεται να έχει συρρικνωθεί και καθοριστικός παράγοντας δεν είναι πλέον η κομματική συσπείρωση, αλλά το όφελος του ψηφοφόρου. Ολο και λιγότεροι ψηφοφόροι, στα επόμενα χρόνια, θα είναι διατεθειμένοι να υπακούουν στην κομματική βάση, και όλο και περισσότεροι θα ψηφίζουν με κριτήριο το «ρεύμα» ενός κόμματος. Ετσι, όπως ακριβώς οι ψηφοφόροι αυτοί έδωσαν την πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ, έτσι θα επιλέξουν αύριο κάτι άλλο, με την ίδια ευκολία, αν το κόμμα αυτό ως κυβέρνηση προδώσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κάθε καλή πρόθεση. Αλλά μην ξεχνάμε, ότι και ο Καραμανλής είχε την ίδια πρόθεση σύμφωνα με τις προεκλογικές του δηλώσεις.

Αυτό που αποκτά από εδώ και πέρα μεγαλύτερη σημασία, είναι η κατανόηση από την πλευρά των κυβερνώντων, ότι έχει υπάρξει σημαντική αλλαγή νοοτροπίας των ίδιων των ψηφοφόρων. Αυτών που δεν θα ανέχονται στο μέλλον την οποιαδήποτε ολιγωρία των κυβερνώντων και θα τους τιμωρεί κοινοβουλευτικά. Νοοτροπία που αποδεικνύει ότι ο ψηφοφόρος έχει αρχίσει να εκπαιδεύεται μέσα από τα λάθη δεκαετιών… Αυτή η τακτική του πολίτη, είμαι σίγουρος ότι μοιραία θα αναβαθμίσει την στυγνή πελατειακή λογική της εξουσίας, που μέχρι τώρα πίστευε ότι απλώς μπορούσε να χειραγωγήσει μέσω της δικής της προπαγάνδας ή των φιλικά προσκείμενων ΜΜΕ, την κοινή γνώμη.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω, ότι αυτό το τελευταίο «κάστρο» της εξουσίας, τα ΜΜΕ δηλαδή και ο ρόλος τους, αργά και σταθερά θα πέσει. Εδώ, ακριβώς, είναι που το blogging αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Όχι μόνο γιατί είναι η φωνή των ανεξάρτητων από τα ΜΜΕ πολιτών, αλλά κυρίως γιατί οι bloggers θα καταρρίψουν την επιθυμία των «παραδοσιακών» εκπροσώπων των ΜΜΕ να παρεισφρήσουν στο blogging με τις ίδιες ιδέες που διέπουν την λογική των ΜΜΕ της εξουσίας – και φυσικά με στόχο την άλωση και του διαδικτύου. Το λέω αυτό, διότι τέτοια φαινόμενα θα αρχίσουν να διογκώνονται από εδώ και πέρα, καθώς όλο και περισσότεροι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η δύναμη των bloggers είναι μαζική αλλά κυρίως ανεξάρτητη στην συντριπτική τους πλειοψηφία και κάποιοι θα προσπαθήσουν να την αλώσουν.

Τα blogs είναι το τελευταίο ανάχωμα, γιατί οι bloggers είναι ο ίδιος ο λαός που εκφράζει ελεύθερα (στην συντριπτική του πλειοψηφία) την γνώμη του. Και αν οι bloggers μπουν στο παιχνίδι της εξουσίας, θα πάψουν να έχουν το πλεονέκτημα της ελεύθερης φωνής τους.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

ΧΑΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ...









(Νίκος Κεσσανλής, Το Πλήθος, 1965)




Την είδα με το καροτσάκι της στη λαϊκή. Όσο αξιοπρεπής μπορούσε να είναι. Φορούσε τζιν και χαμηλά ίσια παπούτσια. Μια μεγάλη μαύρη μαντίλα με χρυσές πούλιες σκέπαζε το κεφάλι, κι έπεφτε σχεδόν μέχρι τη μέση, πάνω από το μαύρο σφιχτά κλεισμένο ως επάνω πουκάμισο. Η σκούρα επιδερμίδα και τα όμορφα χαρακτηριστικά της είχαν κάτι το απόκοσμο. Ούτε μια σύσπαση των μυών. Ανέκφραστη – θαρρείς άδεια από κάθε συναίσθημα.

Πίσω της έσερνε ένα καρότσι λαϊκής, γεμάτο με διάφορες σακούλες. Οι ρόδες έτριζαν περίεργα από το βάρος. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30 χρονών, κι ας φαινόταν από μακριά σαν γριά. Δεν γνωρίζω την εθνικότητά της. Αλλά τα μάτια μου δεν με ξεγέλαγαν. Αυτή η γυναίκα είχε μέσα της μιαν αρχοντιά που σπάνια μπορούσε να συναντήσει κανείς στο δρόμο του…
Περπατούσε σιγά, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά τους σχεδόν άδειους πάγκους της λαϊκής, καθώς η ώρα ήταν περασμένη, κι οι μανάβηδες ξέστηναν τα αυτοσχέδια μαγαζιά τους. Κι εκείνη, ανέκφραστη, λιπόσαρκη, ευθυτενής, με αργό βήμα, στεκόταν μπροστά στους μανάβηδες. Τους κοίταζε για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητη και προσπερνούσε.
Κάποιοι, διακρίνοντας ό,τι κι εγώ, γέμιζαν μια σακούλα με τα απούλητα απομεινάρια του μεροκάματου, και της την έδιναν. Εκείνη την έπαιρνε και την τοποθετούσε πάνω στο καροτσάκι. Ύστερα τους κοίταγε για μια στιγμή κάνοντας μιαν ανεπαίσθητη, αργή και ακαθόριστη κίνηση του κεφαλιού προς τα κάτω και απομακρυνόταν…

Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που έβλεπα ανθρώπους να ζουν από τα σκουπίδια. Μετά το τέλος της λαϊκής, πάντα κάποιες φιγούρες ξεφυτρώνουν από το πουθενά, ψάχνουν στις άκρες των πεζοδρομίων με τα σωρευμένα σκουπίδια, ή χώνοντας τα κεφάλια στους κάδους απορριμμάτων, αναμοχλεύοντας με τα χέρια το περιεχόμενό τους, αναζητώντας τροφή… Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ανθρώπινα συντρίμμια έξω από μεγάλα σουπερμάρκετ να ψάχνουν τους κάδους απορριμμάτων.
Ήταν όμως η πρώτη φορά που διέκρινα μια πρωτόγνωρη αξιοπρέπεια, σε αυτή την αθλιότητα, που όμοιά της είχα να δω πολλά χρόνια… Για μιαν ακόμα φορά σκέφτηκα: ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα ψάχνουν στα απομεινάρια των άλλων να βρουν την τροφή τους! Στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένες γυναίκες. Τα «περήφανα γηρατειά» παρελθόντων πολιτικών ετών… Θυμάστε!..

Δεν είναι βεβαίως οι ίδιοι… Αλλά η στρατιά τους έχει ανανεωθεί με καταιγιστικούς ρυθμούς… Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους δεν νοιάζεται κανείς. Αυτοί οι ίδιοι που δεν νοιάζονται για κανέναν και για τίποτα. Είναι οι "αόρατοι άνθρωποι", αυτοί που απλώς υφίστανται, αλλά δεν υπάρχουν, γιατί κανείς δεν τους βλέπει! Είναι αμφίβολο αν κάποιος από αυτούς φτάσει ως την κάλπη για να ψηφίσει…

Ναι, κυρίες και κύριοι πολιτικοί. Τα προγράμματα αναλώνονται σε αέναα ψεύδη, σε αλλοπρόσαλλες υποσχέσεις προς εκείνους που έχουν τη δύναμη να σας ψηφίσουν. Και τούτες εδώ οι ανθρώπινες φιγούρες, είναι βέβαιο πως το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι η κάλπη… Γι αυτό και δεν γνωρίζετε την ύπαρξή τους. ΄Η κάνετε πως δεν τους βλέπετε…
Ολη αυτή τη στρατιά των αόρατων ανθρώπων που διαρκώς μεγαλώνει, είμαστε υποχρεωμένοι, εμείς οι υπόλοιποι, να την υπερασπιστούμε. Με το μόνο όπλο που διαθέτουμε: την ψήφο μας. Ξέρετε τι σας λέω...