ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΙΑΤΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

Η σημερινή Διεθνής Ημέρα των Προσφύγων βρίσκει ολόκληρη την ανθρωπότητα μπροστά σε ένα διαρκώς διογκούμενο πρόβλημα. Τα επίσημα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ είναι απογοητευτικά. Σύμφωνα με αυτά, 42 εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένοι σε ολόκληρο τον κόσμο, βιώνουν συνθήκες απαράδεκτες που κανείς δεν είναι σε θέση να πει με ακρίβεια πότε θα τερματιστούν. Ενας στους δύο είναι Αφγανός ή Ιρακινός. Περίπου ένας στους τέσσερις από τον αριθμό αυτόν, περνά τα διεθνή σύνορα για να ξεφύγει από τις διώξεις και τις συγκρούσεις που έχουν ξεσπάσει στη χώρα τους, ενώ τρεις στους τέσσερις είναι εσωτερικοί μετανάστες, αναγκάζονται δηλαδή να ξεσπιτωθούν, αλλά παραμένουν στη χώρα τους. Στον τεράστιο αυτόν αριθμό, δεν έχει συμπεριληφθεί η μαζική φυγή ανθρώπων από χώρες όπως το Πακιστάν, η Σρι Λάνκα και η Σομαλία, γιατί τα στοιχεία αφορούν το έτος 2008.

Οκτώ στους δέκα πρόσφυγες, καταλήγουν σε αναπτυσσόμενες χώρες και οι περισσότεροι δεν έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ενώ ένας στους οκτώ ζουν μακριά από τα σπίτια τους τουλάχιστον για πέντε χρόνια.

Κύριες χώρες υποδοχής είναι το Πακιστάν (1,8 εκατ. πρόσφυγες), η Συρία (1,1 εκατ.) και το Ιράν (1 εκατ. πρόσφυγες), το Ιράν (980.000), η Γερμανία (582.700) η Ιορδανία (500.400), το Τσαντ (330.500), η Τανζανία (321.900) και η Κένυα (320.600). Οι σημαντικότερες χώρες προέλευσης των προσφύγων είναι το Αφγανιστάν (2,8 εκατ.) και το Ιράκ (1,9 εκατ.), ακολουθούμενες από τη Σομαλία (561.000), το Σουδάν (419.000), την Κολομβία (374.000) και τη Λ.Δ. του Κονγκό (368.000).

Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η κατάσταση των εσωτερικά εκτοπισμένων στην Κολομβία, όπου ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 3 εκατομμύρια. Παρόμοια εικόνα επικρατεί και στο Νταρφούρ του Σουδάν με 2 εκατομμύρια εκτοπισμένων.

Θα πρέπει ακόμα να σημειωθεί, ότι 29 διαφορετικές ομάδες των 25.000 (ή και περισσότερων) προσφύγων η καθεμία, βρίσκονται σε 22 κράτη όπου ζουν εξόριστοι επί μία 5ετία τουλάχιστον, χωρίς να φαίνεται άμεση λύση στο πρόβλημά τους. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον 5,7 εκατομμύρια πρόσφυγες ζουν σήμερα «μετέωροι».

ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ

Ολοι αυτοί οι πρόσφυγες μπαίνουν στις χώρες υποδοχής χωρίς νόμιμα έγγραφα. Αυτό βεβαίως δεν τους στερεί το δικαίωμα για προστασία, ούτε βέβαια τους κάνει «παράνομους». Αλλωστε οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να φύγουν από τη χώρα τους δεν αφήνουν περιθώρια για πολυτέλειες… Οι αθρόες συλλήψεις, οι απελάσεις και οι «σκούπες», αλλά και η απαγόρευση εισόδου στη χώρα, είναι βέβαιο ότι δεν λύνουν το πρόβλημα. Ωστόσο, κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να εφαρμόζει απαγόρευση εισόδου, όταν υπάρχουν σαφή δείγματα «κορεσμού». Και είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατό οποιαδήποτε χώρα να αντέξει εσαεί την είσοδο μεταναστών. Γι αυτό ακριβώς, ένα σοβαρό κράτος, έχει υποχρέωση να διαθέτει μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική. Κι ένα σοβαρό κράτος, έχει υποχρέωση απέναντι στους μετανάστες συνανθρώπους του, να παράσχει αποτελεσματική προστασία, πράγμα που προϋποθέτει δομές υποδοχής στα σημεία εισόδου, μέτρα κοινωνικής μέριμνας και φροντίδας, και βέβαια ένα σύστημα ασύλου που θα εξασφαλίζει δίκαιη εξέταση των αιτημάτων τους και αύξηση των ποσοστών χορήγησης καθεστώτος πρόσφυγα ή επικουρικής προστασίας.

Οι πρόσφυγες χρειάζονται μεγαλύτερη προστασία από τη βία και την κακομεταχείριση, γιατί μόνον έτσι θα μειωθούν ή και θα εξαλειφθούν τα υψηλά ποσοστά υποσιτισμού και θνησιμότητας αλλά και της εκμετάλλευσης γυναικών που παρατηρούνται.

Το πρόσφατο περιστατικό στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, όπου δύο κτηνοτρόφοι χτύπησαν αλύπητα και διαπόμπευσαν τραβώντας με ένα σκοινί πίσω από ένα μηχανάκι δύο πρόσφυγες από το Μπανγκλαντές, επειδή είχαν την υποψία ότι έκλεψαν αιγοπρόβατα, είναι κατάπτυστο, αν και όχι το μόνο.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουν όλοι οι «αγανακτισμένοι» πολίτες, είναι ότι με τη στάση τους διογκώνουν το πρόβλημα και συνεπικουρούν στις κυκλοφορούσες περί ρατσισμού απόψεις, δίνοντας παράλληλα σοβαρά «επιχειρήματα» στην άκρα δεξιά. Οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα ζωής και θανάτου. Δεν έφυγαν από τις πατρίδες τους για να κάνουν τουρισμό. Αναγκάστηκαν να φύγουν χωρίς να φταίνε σε τίποτα, να ξεσπιτωθούν για να σώσουν τις ζωές τους, χωρίς οι ίδιοι να είναι υπαίτιοι για την κατάσταση αυτή. Ο καθένας τους έχει τη δική του φρικτή ιστορία. Ας μην την τροφοδοτήσουμε και με άλλες φρικτές ιστορίες…