ΟΙ "ΔΗΘΕΝ"...

(Την εικόνα δανείστηκα απο το μπλογκ perastikos.blogspot.com και τον ευχαριστώ)

«Κανέναν δεν πρέπει να εξαπατάς,
μήτε καν μ΄ εξαπάτηση ν΄ αποσπάς
τη νίκη σου απ΄ τον κόσμο»
(Φραντς Κάφκα, Αφορισμοί, εκδ. ΕΡΑΤΩ, 1997)

Όσο περιδιαβαίνει κανείς το διαδίκτυο, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το ρόλο των blogs. Και απλώς να εντάξουν σ΄ αυτά τη λογική της λαμογιάς. Τα blogs αποτελούν ένα ζωντανό κύτταρο της καθημερινότητας, κι αυτό είναι γεγονός αναντίρρητο. Πάντα μέσα από αυτή την περιδιάβαση, μπορεί κανείς να μάθει πολλά για τους συνανθρώπους του, γιατί μέσα από τα ελεύθερα γραπτά τους, καταλαβαίνει κανείς τις προθέσεις τους. Στα blogs δεν μπορείς να κρυφτείς – όσο κι αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως. Κι αυτό συμβαίνει είτε γράφει κανείς επώνυμα, είτε ανώνυμα. Η ποιότητα ενός ανθρώπου, άλλωστε, δεν έχει σχέση με το επώνυμό του. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο. Μέσα από το διαδίκτυο μαθαίνεις τις πραγματικές προθέσεις των ανθρώπων, κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Ανταλλάσσεις απόψεις, λες τις δικές σου, ακούς τις δικές τους.
Δυστυχώς, στον χώρο αυτόν, που από τη φύση του είναι απολύτως ελεύθερος, αναδεικνύονται και κάποιοι που θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους. Και κάνω λόγο για τους «δήθεν» bloggers. Την κακή περίπτωση του blogging. Αναφέρομαι σε εκείνους που πίσω από τα blogs προσπαθούν να «αλιεύσουν» αναγνώστες για τα βιβλία ή τις ποιητικές συλλογές που έχουν εκδώσει! Επαναλαμβάνω: που ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΩΣΕΙ. Αυτοί, μέσα από τα blogs τους, προτρέπουν –εμμέσως πλην ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ- στην ΑΓΟΡΑ των βιβλίων τους. Θεωρώ ότι το blogging ως θεσμός (διότι περί αυτού πρόκειται), καταντά αηδιαστική συνήθεια όταν χρησιμοποιείται ως μέσο διαφήμισης και αυτοπροβολής. Όχι, δεν πρόκειται να «κράξω» κανέναν. Απλώς έχει πέσει στην αντίληψή μου το φαινόμενο και το επισημαίνω. Αλίμονο αν όσοι από εμάς έχουν βγάλει βιβλία (γιατί πολλοί έχουν…) να προσπαθούν να τα πουλήσουν μέσω των blogs, αυτoδιαφημιζόμενοι. Θα πείτε, είναι κακό; Όχι. Απλώς αν κάποιος που κάνει αυτή τη δουλειά δεν το πει ευθαρσώς, τότε είναι ένας από τους «δήθεν». Μπορεί να θυμώσουν κάποιοι με αυτή την άποψη, ωστόσο είναι πραγματικότητα, που θυμώνει ΚΑΙ εμένα – και ενδεχομένως και κάποιους άλλους.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να δημοσιεύουμε ό,τι γουστάρουμε. Άλλωστε αυτόν το ρόλο παίζουν τα blogs. Αρκεί να μη μας θεωρούν ηλίθιους. Ναι, πραγματικά θα μου άρεσε να διαβάζω ποίηση μέσα από τους bloggers (και το κάνω). Αλλά, θυμώνω με τις συνεχείς αναφορές «στο έργο τους», μ΄ αυτόν τον παροξυσμό αυτοπροβολής και ξιπασιάς. Και περί αυτού ακριβώς πρόκειται, διότι αντιμετωπίζει τους αναγνώστες του blog ως «εν δυνάμει πελάτες». Δεν είμαι εγώ που θα τους χαλάσω την ανάπτυξη της «πελατειακής σχέσης» που έχουν ξεκινήσει. Απλώς με βάζει σε σκέψεις το πόσο ψεύτικα μπορούν να αποδειχθούν τα κίνητρα. Και πόσο εύκολα μπορούν να δημιουργηθούν ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ «ομαδούλες» που στην καθημερινότητά μας δείχνουμε να χλευάζουμε. Αυτές οι ομαδούλες δεν ευθύνονται για την κατάντια του τόπου μας; Αυτές οι ομαδούλες δεν οδηγούν στον ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ άλλων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες δεν επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιες, αλλά καταγράφονται επειδή μπαίνουν στο περιθώριο από τις συγκεκριμένες «ομαδούλες». Γνωρίζω ότι αυτό αποτελεί αστικό φαινόμενο, όπως γνωρίζω και το ότι δεν πρόκειται να εκλείψει. Ωστόσο, θα ήταν μια καλή αρχή, να μπορούμε να χρησιμοποιούμε ένα τόσο καταπληκτικό εργαλείο, όπως το διαδίκτυο, για να προωθούμε την ελευθερία της σκέψης που εκφράζεται καθημερινά μέσα από αυτό και να αποκλείσουμε με τον τρόπο μας το φαινόμενο της συνειδητής περιθωριοποίησης που άρχισε να σέρνεται…