ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΑΠΕΝΙΝΓΚ!...

ΕΝΑ ΦΡΙΚΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Σήμερα είχα ένα φρικτό όνειρο, που δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτέ.
Ονειρεύτηκα μια θάλασσα γεμάτη φώκιες, σκυλόψαρα και φάλαινες, κι εγώ να κολυμπώ ανάμεσα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να πιαστώ από την οικολογική σκάλα ενός ιστιοφόρου για να σώσω το τομάρι μου.
Όταν με τα πολλά βγήκα στη στεριά, γλιτώνοντας από του χάρου τα δόντια, αντίκρισα μιαν έκρυθμη κατάσταση. Αφού πέρασα ένα μεγάλο πάρκο, με τεράστια αγάλματα των επικεφαλής 80 οικολογικών οργανώσεων της χώρας, κι ένα άλλο με ένα ακόμα μεγαλύτερο ξυλόγλυπτο τοτέμ του «πάπα» της κορυφαίας Οργάνωσης που κρατούσε στο χέρι τη νέα Βίβλο με το «Εγχειρίδιο της Πράσινης Κατανάλωσης», μπήκα στο κέντρο της Αθήνας.
Εκεί, η εικόνα ήταν συγκλονιστική. Εκατομμύρια πεινασμένες αρκούδες κυκλοφορούσαν κυνηγώντας τους πολίτες, γεράκια και σταυραετοί έκοβαν βόλτες πάνω από τα συντρίμμια των «Μερσεντές» και των «Καγιέν» του Κολωνακίου. Όσοι προσπαθούσαν να αμυνθούν από τις επιθέσεις, έρχονταν αντιμέτωποι με ομάδες ακτιβιστών που έσπευδαν στα σημεία μέσα σε ειδικά διαμορφωμένα οχήματα “Prius”, Civic, GS, Hydrogen 7, Renault Electric και Innovative Chevy, οπλισμένες με οικολογικά ραβδιά και τους συλλαμβάνανε. Τους έριχναν στις ειδικά διαμορφωμένες κλούβες και τους στοίβαζαν σε μπουντρούμια πλάι στη χωματερή των Λιοσίων… Όσοι ζητούσαν λίγο νερό να πιουν, τους έλεγαν θυμωμένα ότι η ημερήσια τροφοδοσία τους δεν μπορούσε να ξεπερνά το μισό λίτρο, γιατί το χρειάζεται ο πλανήτης…

ΟΙ ΦΥΛΕΣ...
Σε κάθε γωνία της πόλης, Ομάδες Άμεσου Διαλόγου, που λίγο πριν είχαν συλλάβει τον Κακλαμάνη και τον είχαν τοποθετήσει σε ειδικό ξύλινο κλουβί έξω από το δημαρχείο, έκαναν κύκλο γύρω από τους περαστικούς και τους βομβάρδιζαν με προπαγανδιστικό υλικό.
Μικροπωλητές των οικολογικών φυλών σε υπαίθριους πάγκους στημένους έξω από σχολεία, πανεπιστήμια και ΤΕΙ, διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, μπλουζάκια γαλάζιου και πράσινου χρώματος, αντί 14 ευρώ το ένα, σε μεγέθη S, M και XL, μαζί με ποδιές μαγειρικής που έδιναν για δώρο.
Αλλά και πιο έξω, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Μηχανές κατασκευασμένες από ειδικό πλαστικό που λιώνει στα 200 κι όχι στα 400 χρόνια, βομβάρδιζαν με κομμάτια λιθάνθρακα όσα παράνομα εργοστάσια της ΔΕΗ λειτουργούσαν ακόμα, τροφοδοτώντας με ηλεκτρικό ρεύμα κάποιες περιοχές.
Άλλες ομάδες στη μακρινή Ιαπωνία, συλλαμβάνανε τους παραβάτες που διακινούσαν κρέας φάλαινας, βομβαρδίζοντας ταυτόχρονα με SMS την ιαπωνική κυβέρνηση μέχρι εξαντλήσεως, απαιτώντας απαγόρευση της φαλαινοθηρίας.
Προσπαθώντας να φθάσω στο σπίτι μου, πέρασα από τα ερείπια τριών γαλακτοβιομηχανιών κι αντίκρισα τα τάγματα εφόδου να εξοντώνουν μεταλλαγμένες αγελάδες.
Η κρατική τηλεόραση (ηλεκτροδοτούμενη από πυρηνικό εργοστάσιο της γειτονικής Βουλγαρίας), μετέδιδε σε ζωντανή σύνδεση τον αγώνα που έδιναν νυχθημερόν τα μέλη των οργανώσεων στην Ανταρκτική, ρίχνοντας κομμάτια πάγου ασταμάτητα για να αντισταθμίσουν τη ζημιά που έκανε ο ήλιος στην περιοχή!
Έφτασα τελικά στο σπίτι μου. Ένα σύννεφο από δεκαοχτούρες και περιστέρια σηκώθηκε από τα σκαλιά μου, που ήταν χεσμένα απ΄ άκρη σε άκρη… Όπως πολύ καλά ξέρει και η πιο άσχετη νοικοκυρά, το σκατό αυτό δεν βγαίνει παρά μόνο με χλωρίνη, που η τιμή της στη μαύρη αγορά δεν επέτρεπε την πολυτέλεια να την αγοράσεις.
Έκατσα να ξαποστάσω καθώς η νύχτα έπεφτε, θαυμάζοντας την καθαρή ατμόσφαιρα κάτω από το φως των άστρων και των καντηλιών που έκαιγαν με αγνό παρθένο ελαιόλαδο και φυτίλι από σχοινόχορτο. Τα βατράχια από το γειτονικό ρέμα κόαζαν χαρούμενα κι εγώ είχα λουφάξει στην άκρη του παραθύρου μου, κοιτώντας έξω με τρόμο στρατιές από σαύρες και φίδια να κρέμονται στα κάγκελα…

ΟΝΕΙΡΟ ΄Η ΕΦΙΑΛΤΗΣ;

Όλα αυτά, όμως, ήταν ένα όνειρο – ή μήπως ένας εφιάλτης;
Ξύπνησα και ξέρω ακριβώς πού ζω. Κι έκανα από μέσα μου την ευχή να βάλω πιο ψηλά τον πήχη από εκεί που τον τοποθέτησαν οι φυλές των οικολόγων με τα «χάπενινγκς».
Ακόμα, ένοιωσα ιδιαίτερα δυστυχής, γιατί είμαι καταναλωτής. Αισθάνθηκα ντροπή που ζω.
Το όνειρο που είδα, δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα και δεν θα έπρεπε να με τρομάξει. Έπρεπε να κάνω το καθήκον μου, να γραφτώ σε μία από τις «φυλές», να γίνω ωφέλιμος στην κοινωνία. Να τρέχω δεξιά κι αριστερά και να μετέχω σε χάπενινγκς. Δάκρυσα μπροστά στο μεγαλείο της κορυφαίας οικολογικής οργάνωσης, που επί τριάντα ολόκληρα χρόνια δίνει έναν πολύπλευρο αγώνα για τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη (θυμάμαι όλους τους αγώνες και τα «χάπενινγκς», γιατί τά΄ χω τα χρονάκια μου…), την οριστική παύση των πυρηνικών δοκιμών (σήμερα γίνονται μόνο καμιά 30αριά το χρόνο), την οριστική χρήση των όπλων μαζικής καταστροφής (σήμερα μόνο καμιά 25αριά χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές υπάρχουν σε ολόκληρη την υφήλιο), την απαγόρευση της φαλαινοθηρίας, τη διάσωση των αρχέγονων δασών, την απαγόρευση των επικίνδυνων τοξικών ουσιών, την αποτροπή των κλιματικών αλλαγών (!), την προώθηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας…
Δεν είναι σαν τις άλλες οικολογικές οργανώσεις που ξεφυτρώνουν καθημερινά παίρνοντας τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ λεφτά, μέσω επιδοτήσεων, για να δημιουργούν «χάπενινγκ»…
Αλλά, ας μη μείνω εκεί. Έχω μια σειρά ερωτηματικών. Γιατί, για παράδειγμα, υπάρχει πείνα στον κόσμο; Μια σοβαρή απάντηση είναι γιατί οι Κινέζοι πενταπλασίασαν την κατανάλωση κρέατος μέσα σε μια 25ετία. Γιατί; Γιατί να τρώνε κρέας οι Κινέζοι χωρίς να σκέφτονται αυτή την ανισότητα εις βάρος όλων εμάς των υπολοίπων;
Γιατί οι αναπτυσσόμενες χώρες, πρέπει να αναπτύσσονται; Γιατί δεν τρώνε πουλερικά, που στοιχίζουν τρία κιλά δημητριακών για την παραγωγή ενός κιλού, αλλά θέλουν βοδινό, που στοιχίζει πάνω από έξι κιλά - κάθε κιλό;
Γιατί υπάρχει ξηρασία στην Αυστραλία και έλλειψη ηλιοφάνειας με υπερβολικές βροχοπτώσεις και παγετό στην Αργεντινή, που δημιουργούν κακιές σοδειές;
Γιατί σταμάτησε το 10% της παγκόσμιας παραγωγής καλαμποκιού για να αυξηθεί η παραγωγή φυτικών καυσίμων που βοηθούν την προώθηση των «οικολογικών» αυτοκινήτων;
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Γιατί κάποιοι –στη χώρα μας- πολεμούν έτοιμες επενδύσεις ύψους πάνω από ένα δις ευρώ στο χώρο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, μπλοκάροντάς τες στο Συμβούλιο Επικρατείας, ενώ την ίδια στιγμή ζουν από κρατικές επιχορηγήσεις;
Με όλα αυτά αναρωτιέμαι ποιος τελικά κάνει κουμάντο, ποιος εκβιάζει και εξαναγκάζει τους λαούς να πειθαρχήσουν σε όλα αυτά που τους συμβαίνουν; Ποιος έχει συμφέρον να μην υπάρχει μεγάλη προσφορά τροφίμων σε σχέση με τη ζήτηση, γιατί έτσι οι τιμές πέφτουν; Ποιοι θέλουν σε τελευταία ανάλυση την μείωση και τον έλεγχο των αποθεμάτων, τροφοδοτώντας με μειώσεις τα αγροτικά κονδύλια, στραγγαλίζοντας τους μικροπαραγωγούς και έχοντας στα όπα – όπα τους μεγαλοκτηματίες; Γιατί θα πρέπει να παίρνουμε «πίπα» στους ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ για να κρατήσουν τις τιμές χαμηλά;
Αυτά είναι που ΚΑΙΝΕ εμένα. Γι αυτό αρνούμαι να πάω σε «χάπενινγκ» ως τα τώρα…
Όσο για τον αστεροειδή με το όνομα 1999 RQ36, που σε 160 χρόνια από τώρα μπορεί και να πέσει στα κεφάλια των απογόνων μας κάνοντας μπάχαλο τον πλανήτη (σύμφωνα με τον αστρονόμο Αντρέα Μιλάνι του πανεπιστημίου της Πίζας, όπως ανακοίνωσε στο περιοδικό “New Scientist”), ποιος μπορεί να κάνει κάτι;

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Οι οικολογικές ανησυχίες δεν είναι προνόμιο εκείνων που αυτοανακηρύσσονται ταγοί της οικολογίας. Λες κι όλοι οι υπόλοιποι που δεν μετέχουν σε δράσεις –εν πολλοίς περίεργες- είναι εχθροί του περιβάλλοντος και αυτού του πλανήτη. Λες και κανείς άλλος δεν έχει δικαίωμα να εκφράσει άποψη, αν βρίσκεται εκτός των «ταγμάτων ασφαλείας» τους. Τι λέτε ρε!… Είναι δικαίωμα του καθενός από εμάς. Όπως δικαίωμά μας είναι να ψάχνουμε την πιο ξεκάθαρη άποψη στις οικολογικές οργανώσεις που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Όπως δικαίωμά μας είναι να σκεφτόμαστε ότι κάτι πονηρό συμβαίνει όταν μια οικολογική οργάνωση μεταβάλλεται σε πολυεθνική εταιρεία, που απειλεί με μηνύσεις τους πάντες και τα πάντα θέλοντας να καθίσει τους… αντιφρονούντες στο σκαμνί.
Αυτό που θέλω εγώ είναι να σκέφτομαι μόνος μου, γιατί μπορώ.
Να είμαι σε θέση να σκεφτώ τι πραγματικά χρειάζομαι: φθηνή ενέργεια ή καθαρό περιβάλλον;
Σε όσους πουν ότι θέλουν ένα καθαρό περιβάλλον, μαζί τους κι εγώ. Μόνο που θα ήθελα αγώνα για καλύτερους μισθούς, που θα μπορούσαν να μου πληρώσουν μια πιο ακριβή ενέργεια…