Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ

(street art - Stockholm)

Τέλειωσαν λοιπόν και οι εκλογές της ΕΣΗΕΑ, με συμμετοχή 78,8% σ΄ αυτές. 

Θα πείτε: και τι μας νοιάζει εμάς; Εχετε δίκιο. Ποιόν θα μπορούσαν να νοιάζουν οι εκλογές σε ένα σωματείο που, ενώ από τη φύση του θα έπρεπε να είναι το δημοκρατικότερο, κατέληξε να είναι ό,τι χειρότερο στην ελληνική κοινωνία;

Η ελληνική δημοσιογραφία έχει φτάσει στο ναδίρ. Και η νίκη της ίδιας παράταξης που βρισκόταν μέχρι τώρα στα πράγματα, και που κατάντησε την δημοσιογραφία αυτή που είναι, ένα μόνο πράγμα δείχνει: ότι η πλειοψηφία των δημοσιογράφων είναι άξια της τύχης στην οποία οδηγείται, ενώ παράλληλα επιθυμεί να διαιωνιστούν μια σειρά θεμάτων, όπως τα μπλοκάκια, η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, η λογοκρισία και αυτολογοκρισία, η υποταγή στην εργοδοσία, η άρνηση της αλλαγής, το απυρόβλητο των «κεκτημένων» του αήθους και αντιδημοκρατικού καταστατικού της ΕΣΗΕΑ. Με μια κουβέντα, οι δημοσιογράφοι είναι άξιοι της τύχης που επιφύλαξαν στον εαυτό τους (αλλά και όσων πήραν στο λαιμό τους) με το αποτέλεσμα των εκλογών…  

 

Η ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ

Η ανθρώπινη βλακεία, αποτελεί αναπόσπαστη πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει αμέσως μετά από οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Μπορεί ακόμα να το διαπιστώσει και από τις παντός είδους απαγορεύσεις που έρχονται να προστεθούν στις ήδη υπάρχουσες. Αυτά είναι που δίνουν το στίγμα της ανθρώπινης βλακείας.

Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά τον αριθμό των ηλιθίων ατόμων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Η ομάδα των ηλιθίων, αποτελεί μια ισχυρή ομάδα, που σε αντίθεση (κατά τη γνώμη μου) με εκείνο που έγραφε ο Carlo M. Cipolla στο δοκίμιό του περί ανθρώπινης βλακείας (Societa editrice il Mulino, 1988), η ομάδα αυτή είναι και οργανωμένη, έχει αρχηγό, πρόεδρο και καταστατικό. Γι  αυτό και είναι άκρως επικίνδυνη.   

Η καθημερινότητά μας εμποδίζεται από αμετάπιστα ηλίθια άτομα που μας κάνουν τη ζωή άνω κάτω. Βεβαίως, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ηλίθιοι. Κάποιοι είναι ηλίθιοι, όπως κάποιοι άλλοι έχουν μαύρα, ξανθά ή κόκκινα μαλλιά, γιατί ηλίθιος γεννιέται κάποιος – δεν γίνεται! Οι ηλίθιοι υπάρχουν παντού, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, εκπαίδευση, οικονομική κατάσταση και δεν κάνουν διάκριση στα φύλα.    

Το θέμα είναι, γιατί συμβαίνει αυτό. Η εξήγηση είναι ότι τα άτομα έχουν διαφορετική ροπή προς την κοινωνικότητα. Για κάποιους η κοινωνική επαφή αποτελεί μια επώδυνη αναγκαιότητα που τους κάνει να υποφέρουν και τους άλλους να τους ανέχονται, ενώ άλλοι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι και είναι καταδικασμένοι να ζουν παρέα με ανθρώπους που δεν θέλουν. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, υπάρχει ποικιλία καταστάσεων, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι, διότι όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, «ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό», κι επομένως η κοινωνική συναναστροφή είναι αναγκαία.

Οι άνθρωποι μπορούν να ανήκουν σε τέσσερις κατηγορίες: στους αμόρφωτους (χωρίς πνευματικά εφόδια, δηλαδή), στους έξυπνους, στους κακοποιούς και στους ηλίθιους. Ένα άτομο που η πράξη του προκάλεσε απώλεια στο ίδιο και κέρδος στον άλλο, είναι αμόρφωτο.

Ένα άτομο που πραγματοποίησε μια πράξη από την οποία και τα δύο μέρη ωφελήθηκαν είναι έξυπνο. Ένα άτομο που ωφελήθηκε και προκάλεσε απώλεια σε άλλους είναι κακοποιός. Και, τέλος, ένα άτομο που προκαλεί ζημιές, απογοήτευση και δυσκολίες, χωρίς να έχει κερδίσει απολύτως τίποτα από την πράξη του, είναι ηλίθιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ασυνεπείς, γιατί άλλοτε ενεργούν έξυπνα και άλλοτε σαν αμόρφωτοι ή αμαθείς. Οι μόνοι συνεπείς, είναι οι ηλίθιοι…

Πώς γίνεται, όμως οι ηλίθιοι να κατέχουν θέσεις ισχύος; Η απάντηση είναι ότι οι κοινωνικοί θεσμοί επέτρεψαν μια συνεχή ροή ηλιθίων προσώπων, από τις προβιομηχανικές εποχές μέχρι σήμερα, οπότε η τάξη και η κάστα αντικαταστάθηκαν από τα πολιτικά κόμματα, την γραφειοκρατία και τη δημοκρατία. Ετσι, στο εσωτερικό ενός δημοκρατικού συστήματος, οι εκλογές αποτελούν όργανο μεγάλης αποτελεσματικότητας προκειμένου να εξασφαλιστεί η σταθερή διατήρηση του τμήματος ηλιθίων ανάμεσα στους ισχυρούς. Ένα τμήμα αυτών που ψηφίζουν είναι άτομα ηλίθια και οι εκλογές τους προσφέρουν μια θαυμάσια ευκαιρία να αποκομίσουν κάποιο κέρδος από την ενέργειά τους. Ταυτόχρονα δε, εκπληρώνουν τον σκοπό τους, που είναι η διατήρηση του επιπέδου των ηλιθίων μεταξύ των προσώπων που βρίσκονται στην εξουσία. Και, όπως έλεγε ο Σίλερ, «ενάντια στη βλακεία κι οι ίδιοι οι Θεοί πολεμάνε μάταια»!

Το χειρότερο είναι, ότι αντίθετα με τον έξυπνο, που γνωρίζει ότι είναι έξυπνος, τον κακοποιό που έχει επίγνωση του τι είναι, του αμόρφωτου που γνωρίζει τη δεινή του θέση έναντι των άλλων, ο ηλίθιος δεν γνωρίζει ότι είναι ηλίθιος. Πράγμα που του προσδίδει μεγάλη δύναμη, έμπνευση και αποτελεσματικότητα σε κάθε καταστροφική του ενέργεια. Και μάλιστα χωρίς να έχει αναστολές, αυτεπίγνωση, τύψεις.

Όλα αυτά, όπως είναι φυσικό, δεν ισχύουν μόνο για την δημοσιογραφία, αλλά γενικότερα… Απλώς στην παρούσα φάση, μας ξενίζει η σκέψη ότι δημοσιογράφοι συμπεριφέρονται όπως ακριβώς οι πολιτικοί και χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους με τα πολιτικά γραφεία. Και με τον συνδικαλισμό. Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι ο συνδικαλισμός το ζητούμενο, αλλά η δημοσιογραφία, η οποία αποδεικνύεται ότι ασκείται λάθος μέσω του συνδικαλισμού που έχει φορέσει κομματικές ταμπέλες (και εδώ). Ο δημοσιογραφικός συνδικαλισμός έχει αποτύχει παταγωδώς, απλούστατα διότι δεν κατάφερε το αυτονόητο: να αλλάξει το καταστατικό. Οσο για τη δικαιολογία ότι απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία για κάτι τέτοιο, αποτελεί την ίδια δικαιολογία που προβάλουν τα κόμματα εξουσίας όταν επιθυμούν να δικαιολογήσουν την (αδικαιολόγητη) στάση τους.

Σε ένα πράγμα θα υπερθεματίσω. Αυτό για το οποίο θα πρέπει να νιώθουμε δέος και που δεν είναι άλλο απο την βλακεία. Γι  αυτό, όταν μιλάμε πλέον για βλακεία ή ηλιθιότητα, θα πρέπει να δείχνουμε και τον κατάλληλο σεβασμό. Σεβασμό, λοιπόν, στην βλακεία, διότι η δύναμή της είναι τεράστια!...