ΠΟΝΤΟΣ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΜΙΑΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

 Πριν από αρκετά χρόνια, ο Γερμανός καγκελάριος Βίλυ Μπράντ γονάτισε μπροστά στο μνημείο του εβραϊκού ολοκαυτώματος. Και πριν λίγα χρόνια και ο Γερμανός πρόεδρος Γιοχάνες Ράου ζήτησε δημόσια συγνώμη μπροστά στο μνημείο των θυμάτων στα Καλάβρυτα, καταθέτοντας στεφάνι και αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα ότι η σημερινή Γερμανία δεν έχει καμία σχέση με το γενοκτόνο ναζιστικό καθεστώς.

Η Τουρκία θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο τόσο για τους Έλληνες του Πόντου με τους 350.000 νεκρούς, όσο και με τους Αρμένιους με τους πάνω από 1.000.000 νεκρούς. Αλλά δεν θέλει να ξεφύγει από την ιδεολογία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, που ταυτίζεται με εκείνη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αντίθετα, έχει στήσει το μνημείο του Τοπάλ Οσμάν, του «΄Αιχμαν των Ποντίων» όπως λέγεται, στον λόφο της Κερασούντας! Αλλωστε, η απόφαση του Αδόλφου Χίτλερ για την «τελική λύση» εξόντωσης των Εβραίων, βασίστηκε στην ασυλία του Κεμάλ και των νεότουρκων στις γενοκτονίες που προηγήθηκαν.  

ΣΗΜΕΡΑ είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (1916-1923), με τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, τα ανείπωτα αίσχη, τους βανδαλισμούς, τις εξορίες, τους εκτοπισμούς, τους βιασμούς και τους θανάτους. Τριακόσιες πενήντα χιλιάδες ψυχές εξοντώθηκαν, το μεγαλύτερο μέρος άμαχοι - γυναίκες και παιδιά. Και μάλιστα, βάσει σχεδίου, χωρίς να υπάρχει πόλεμος. Αποδεκατισμένες οικογένειες φορτώθηκαν τα υπάρχοντά τους και μετέτρεψαν τον πόνο τους σε μια νέα αρχή στην μητροπολιτική Ελλάδα, κρατώντας ζωντανά όλα τα στοιχεία του πολιτισμού αυτού του λαού. Η ελληνική πολιτεία καθιέρωσε την 19^η Μαΐου ως ημέρα μνήμης για τα θύματα της γενοκτονίας (Ν. 2193/1994 – ΦΕΚ 32/Α/94).

Ένθερμος υποστηρικτής της πρότασης για την αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού, ο πολιτειακός υπουργός Δικαιοσύνης Μάικλ Ατκινσον, που επανέλαβε από την πολιτειακή βουλή της Νότιας Αυστραλίας ότι επιβάλλεται να αναγνωριστεί παγκοσμίως η γενοκτονία η οποία, όπως υπογράμμισε, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, βρίσκεται στην Ελλάδα όπου θα μιλήσει αύριο Τρίτη σε συγκέντρωση των Ποντίων, στην πλατεία Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη. 

Ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ των χριστιανικών εθνοτήτων από τον μικρασιατικό χώρο είχε προαποφασιστεί. Δεν το ομολογούν το πλήθος των διαθέσιμων τεκμηρίων μόνο, αλλά και αξιόλογοι Τούρκοι επιστήμονες, όπως ο Taner Akçam.

Η διεθνής αναγνώριση ενός τέτοιου εγκλήματος, δεν αφορά μόνο τους Πόντιους ή τους Αρμένιους, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γιατί η ασυλία του θύτη, προκαλεί τις επόμενες γενοκτονίες.            

 Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ κατά των Ελλήνων του Πόντου υπήρξε μέρος μιας πολιτικής απόφασης για την εξόντωση των χριστιανών, που είχε ληφθεί στο συνέδριο των νεότουρκων εθνικιστών, τον Οκτώβριο του 1911 και εκτελέστηκε σε δύο φάσεις. Όπως αναφέρεται σε έγγραφο του αυστριακού υπουργού Εξωτερικών προς το Βερολίνο, το 1916 «η πολιτική των Τούρκων είναι, μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του Κράτους, όπως πριν τους Αρμένιους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, απ΄ τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζομένων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίγονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερήσια διάταξιν, επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων». Ο αυστριακός πρόξενος στην Αμισό, Κβιατόφσκι, αναφέρει σε έγγραφο του 1918: «Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ των εκτοπισμόν των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας εν τω πλαισίω της εκτελέσεως του προγράμματος των Νεοτούρκων, το οποίον επιδιώκει την εξασθένησιν του Χριστιανικού στοιχείου ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θα έχη εις την Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τας αγριότητας εναντίον των Αρμενίων».

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ φάση της γενοκτονίας ξεκίνησε με την συγκρότηση του κεμαλικού στρατού από τον ίδιον στις 19 Μαΐου 1919 στην Σαμψούντα. Ο Ρώσος αρχιστράτηγος Φρούνζε, ενημερώνοντας τον πρεσβευτή του στην Άγκυρα, Αράλοφ, δεν κρύβει τον αποτροπιασμό του για τα εγκλήματα των τότε συμμάχων του, δίνοντας μερικές συγκλονιστικές εικόνες από την ποντιακή τραγωδία.

Στο βιβλίο του G. Horton «Η κατάρα της Ασίας», διαβάζουμε: «… Το ότι είκοσι αιώνες μετά Χριστόν μπόρεσε ένας μικρός και οπισθοδρομικός λαός, να διαπράξει τέτοια εγκλήματα εναντίον του πολιτισμού και της προόδου του κόσμου, είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να κάνει όλους τους ευσυνείδητους λαούς να σταθούν και να σκεφθούν… Εκωφεύσαμεν στις απελπισμένες κραυγές για βοήθεια των χριστιανών που πεθαίνανε, αν και ξέραμε καλά πως η Αμερική ήταν η μοναδική ελπίδα τους και τώρα είναι φανερό πως υπάρχει στη χώρα μας μια τάση που ολοένα μεγαλώνει, να συγκαλύψουμε τα εγκλήματα των Τούρκων και να τους δώσουμε συγχωροχάρτι γι  αυτά, για να επιτύχουμε υλικά οφέλη απ΄ αυτούς».

Γράφει ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο»: «Η Μαύρη Θάλασσα κυμάτιζε αλαφρά, σκούρα λουλακιά, και μύριζε σαν καρπούζι. Ζερβά μας τ΄ ακρόγιαλο και τα βουνά του Πόντου, μια φορά κι έναν καιρό δικά μας. Δεξά αστραφτερό, απέραντο το πέλαγο. Ο Καύκασος είχε σβήσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένη, κάθουνταν στην πρύμνα και δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το αγαπημένο ουρανοθάλασσο. Ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος, αβασίλευτος βαθιά στις λαμπυρήθρες των ματιών τους. Δύσκολο, δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα. Βουνά, θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι, ένα χταπόδι είναι η ψυχή και όλα τούτα οι πλόκαμοί της».

ΤΟ «ΜΠΟΛΙ» ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ – ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όσοι επέζησαν έφτασαν πάμπτωχοι και ταλαιπωρημένοι στην Ελλάδα. Σκόρπισαν σε χωριά και πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης, στους συνοικισμούς της Αθήνας και αλλού. Εδώ πια ήταν η νέα πατρίδα τους. Οι Ίωνες, με μια πλούσια πολιτισμική και εθνική παράδοση, συνέβαλαν στην επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας. Η ιστορία του Πόντου, είναι μια ιστορία άγνωστη εν πολλοίς. Το χρονικό της συγκλονιστικής γενοκτονίας έφτασε στις μέρες μας μέσα από τον λυγμό των ξεριζωμένων και μέσα από διάσπαρτες αφηγήσεις. Αλλά η διεθνοποίηση του ζητήματος έχει μείνει πίσω. Κι όπως έγραψε και ο αείμνηστος Πόντιος συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς «ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμία σκοπιμότητα, όπως δυστυχώς καθιερώθηκε να γίνεται από τον καιρό που ταράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία. Η άστοχη κριτική αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας, ήταν ίσως κι ένας από τους λόγους ου τόσο άσχημα πορεύτηκε η φιλία με τους Τούρκους.

Να ρίξουμε το πέπλο της λήθης στο παρελθόν, αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε. Να ξέρουν κι ίδιοι οι Τούρκοι το τι φτιάξαν οι πατεράδες τους, για να αποφύγουν τα όσα στιγμάτισαν εκείνους εφόσον θέλουν να πάρουν της θέση που φιλοδοξούν ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη. Μόνο έτσι ξέροντας εμείς του Τούρκους και ξέροντας εκείνοι εμάς και το στιγματισμένο παρελθόν τους, μπορεί κάποτε να χαράξουμε μια ελληνοτουρκική φιλία επάνω σε στέρεες βάσεις».