ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

Βίλες πάνω από τον προϊστορικό οικισμό στις Κολυμπήθρες.

Το αρχαίο

νεκροτα-

φείο

με την "μπασκέτα" και πιο κάτω το εγκατα-

λελειμένο

κτίσμα - αποχωρητή-

ριο στην

κεντρική

παραλία στις

Κολυμπή-

θρες.

Οι εκπληκτικές παραλίες και τα τοπία της Πάρου και στο βάθος το νησάκι της οικογένειας Γουλανδρή.

Οι διακοπές ήταν τέλειες. Καλή παρέα, ξενύχτια, πολύ μπάνιο σε όλες τις παραλίες… Και η Πάρος (και η Αντίπαρος), κούκλες…

Όμως, όπως όλα τα καλά, έτσι κι αυτό πάει τέλειωσε. Πέρασε και πίσω δεν γυρνά. Δεν πειράζει. Καλά ήταν όσο κράτησε. Τώρα, τα κεφάλια και πάλι μέσα…

Είχα ακετά χρόνια να πάω στην Πάρο. Η διαπίστωση ήταν ότι έχει αλλάξει, καθώς χτίζεται με φρενήρεις ρυθμούς, ωστόσο εξακολουθεί να είναι πανέμορφη. Το επισήμανα στη φίλη μου τη Γιάννα που με φιλοξένησε στο σπίτι της λίγο έξω από την Παροικιά, αλλά δεν της έκανε εντύπωση. Η ίδια έχει τόσα πολλά να κάνει, που δεν της μένει χρόνος να σκεφτεί. Ζει σε ένα κουκλίστικο αγροτόσπιτο που έχει φτιάξει στην κυριολεξία με τα χέρια της, με τα τρία σκυλιά της, τις δύο κούκλες κόρες της και τη μάνα της (που πάσχει από άνοια)… Η φίλη μου είναι χωρισμένη από χρόνια κι έχει σταθεί (και στέκεται) σαν μάνα και πατέρας μαζί στην οικογένειά της, δουλεύοντας σκληρά και παράλληλα φροντίζοντας το κτήμα της, τις κότες και το μποστάνι της, χωρίς να μεμψιμοιρεί ποτέ για τίποτα. Κυκλοφορεί με μια «γουρούνα», ένα από αυτά τα τετράτροχα μηχανάκια που έχουν πρόσβαση και στα πιο απόκρημνα και βραχώδη μέρη και στις παραλίες όπου της αρέσει να πηγαίνει για ψάρεμα. Την Πάρο την αγάπησε, αν και δεν είναι από εκεί. Αγόρασε το σπίτι της και από τότε μένει μόνιμα στο νησί. Παλαιότερα είχε μια βάρκα που πούλησε γιατί τα έξοδα ήταν πολλά. Είναι σίγουρη, όμως, ότι θα πάρει μια καινούργια και θα ξανοίγεται και πάλι στα πέλαγα για ψάρεμα. Μακάρι το παράδειγμά της να μπορούσαμε να ακολουθήσουμε όλοι εμείς που ζούμε στις άθλιες πόλεις μας.

Μόλις κατέβηκα από το καράβι, το πρώτο πράγμα που μου κίνησε την προσοχή ήταν μια μεγάλη οικογένεια τσιγγάνων που είχαν αράξει μόνιμα κάτω από ένα ξύλινο κόκκινο σκαρί βγαλμένο στην παραλία, με όλα τα υπάρχοντά τους απλωμένα ολόγυρα. Ε, καλοκαιράκι είναι, και όλοι χρειάζονται ένα μέρος για να αναπαυθούν χωρίς κόστος…

Προχωρώντας, αντίκρισα τον χώρο του αρχαίου νεκροταφείου, δίπλα ακριβώς από το μουσείο της Πάρου και την ψαραγορά. Το νεκροταφείο αυτό, είναι βεβαίως περιφραγμένο, με τις αντλίες να δουλεύουν διαρκώς για να μην πλημμυρίσει, μια και βρίσκεται κάτω από την στάθμη της θάλασσας. Το νεκροταφείο αυτό βρισκόταν σε χρήση για 12 αιώνες, από τον 8^ο π.Χ. αιώνα, μέχρι τον 4^ο μ.Χ. αιώνα. Οι ταφές είναι πολλές και διαφόρων τύπων, από μαρμάρινες σαρκοφάγους και τεφροδόχα μαρμάρινα αγγεία, μέχρι κιβωτιόσχημους τάφους, αρχαϊκές ταφές του 7^ου π.Χ. αιώνα αλλά και ρωμαϊκές. Αυτό που ξενίζει, πάντως, είναι μια περίεργη μεταλλική κατασκευή μέσα στον χώρο του νεκροταφείου, κάτι σαν υπερμεγέθης τετράγωνη μπασκέτα, που κάνει τους ξένους κυρίως (γιατί οι Ελληνες έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφέρονται) να αναρωτιούνται τι είναι. Φυσικά δεν πρόκειται για… αρχαία κατασκευή, απλώς το επεξηγηματικό σχεδιάγραμμα του νεκροταφείου που φιλοξενούσε, σκίστηκε και χάθηκε από τις καιρικές συνθήκες και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να το αντικαταστήσει. Ετσι οι τουρίστες μένουν με την απορία αν το… μπάσκετ ήταν το αγαπημένο άθλημα των αρχαίων Παριανών που τους άρεσε να παίζουν μέσα στο νεκροταφείο!

Πάντως οι παραλίες του νησιού, εξακολουθούν να παραμένουν καταπληκτικές, αν και κάποια πράγματα «βγάζουν μάτι». Όπως για παράδειγμα στις εκπληκτικές Κολυμπήθρες, στα δυτικά του όρμου της Νάουσας. Η παραλία είναι εντυπωσιακή, με τα τεράστια σμιλεμένα από τον αέρα βράχια που μοιάζουν φυτεμένα πάνω στην άμμο και που δημιουργούν μικρές κοιλότητες που γεμίζουν με νερό (από εκεί και η ονομασία Κολυμπήθρες). Πάνω ακριβώς από τους θαυμάσιους αυτούς σχηματισμούς (όπου υπάρχει και προϊστορικός οικισμός που παλαιότερα είχε ανασκάψει ο Σκιλάρντι), δεκάδες σπίτια και βίλες έχουν κάνει την εμφάνισή τους, γιατί προφανώς κάποιος τους έδωσε την άδεια.

Στο πιο εκπληκτικό σημείο της παραλίας στις Κολυμπήθρες, ανάμεσα στους εκπληκτικούς σχηματισμούς των βράχων, το τοπίο έχει «αξιοποιηθεί» κατάλληλα από δεκάδες μπλε ομπρέλες και ξαπλώστρες, ενώ μια μισογκρεμισμένη παλιά ταβέρνα έχει μεταβληθεί σε αποχωρητήριο και βρωμάει και ζέχνει δίπλα στους λουόμενους.

Πήγα βεβαίως και στην Αντίπαρο. Ομάδες Αλβανών εργατών τοποθετούσαν ολημερίς κι ολονυχτίς στα πεζοδρόμια ολόκληρης της παραλίας, πλάκες εισαγόμενες από την… Αλβανία, χρώματος κόκκινου (!) αντικατοπτρίζοντας βεβαίως την αισθητική του δημάρχου. Όμως οι Αλβανοί αισθάνονται μια χαρά, γιατί θα έχουν δουλειά ολόκληρο το καλοκαίρι…

Κατά τα άλλα, η Πάρος παραμένει από τα ωραιότερα νησιά των Κυκλάδων, αν και η ένοπλη ληστεία που σημειώθηκε πριν από μερικές μέρες για πρώτη φορά στην εφορία της Παροικιάς, δείχνει τα σημεία των καιρών. Το νησί παραμένει κοσμοπολίτικο, με πολλά και ωραία μπαράκια, την εκπληκτική εκκλησία την Καταπολιανή (ή Εκατονταπυλιανή), τα δεκάδες σικάτα μαγαζιά, το φρέσκο ψάρι, και πάρα πολλούς δημοτικούς αστυνομικούς που εμποδίζουν (και καλά κάνουν) την στάθμευση των νεοελλήνων στον στενό δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι.

Σύντομα θα γράψω για άλλα σοβαρά θέματα από την Πάρο.

Αυτά και καλώς σας βρήκα και πάλι.