ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΜΟΙΡΑΣΜΑ...

(Henri Cartier Bresson, 1908-2004, Στιγμές)

ΣΗΜΕΡΑ νοιώθω λίγο ποιητής, λίγο φιλόσοφος, λίγο μόνος… Αλλωστε η νύχτα είναι κακός σύμβουλος – κι ας κάνει μερικούς από εμάς να αισθανόμαστε καλύτερα…
Σήμερα θέλω να αφιερώσω μερικές αράδες σε όλους τους bloggers, ίσως γιατί νοιώθω αλληλέγγυος σε ένα σύγχρονο κομμάτι ζωής, όπως αυτό…
Ακόμα, θέλω να τις αφιερώσω σε όσες αγάπες χάθηκαν για πάντα. Σε όσους έρωτες λησμονήθηκαν για να τους βρουν κάποιοι άλλοι. Σ΄ όλους εκείνους και εκείνες, που κατοικούν ακόμα σε ερείπια καπνισμένων αναμνήσεων, σε μαυρισμένους τοίχους από καπνούς τσιγάρων – μπορεί κι από χαμένα όνειρα. Σ΄ όσους λένε τους καημούς τους στη blogoσφαιρα, γνωρίζοντας πως δεν είναι μόνοι – όπως η απολαυστική Ιουστίνη Καρρά, ο άρτι ανανήψας από την ίωση Skroytzakos, ο έντονα προβληματισμένος giorgoskappa, ο ευαίσθητος mavrosgatos, η συνάδελφος koptoraptou, ο Odiporos που ξεκλέβει στιγμές ανάμεσα στα συνέδρια, το προβληματισμένο και σεμνό hamomilaki, η ποιητική thalassa – η Φαίδρα Φις και ο promitheas της με τις σουρεαλιστικές εικόνες, η ekfrasis της Κατερίνας και οι σκέψεις της καθώς κυνηγά το όνειρο, ο αγαπημένος μου Κώστας Βλουτής που παλεύει ακούραστα τη ζωή, η ομάδα των Ανεργων Δημοσιογράφων (που τώρα ξέρουν ότι πολλά έχουν να διδαχθούν από τη bloggo-σφαιρα), η νομικός Αθηνά Μαλαγαρδή και η «αρρώστια» της με την πολιτική, η… unisex ομάδα Hakis με τη φρέσκια φοιτητική ματιά της καθημερινότητας, ο φίλος και ιστορικός Παύλος Γιαννάκαινας πάντα… «κολλημένος» με την ιστορία, η αγαπημένη μου και ευαίσθητη ΚΙΡΚΗ, η Anastasia και η Pandora με Αρωμα Γυναίκας και τόσοι ακόμα που μου.. «τρώνε» δημιουργικά τις ώρες…. Ολοι εμείς, δηλαδή...
ΘΕΛΩ ακόμα να αφιερώσω αυτές τις αράδες σε όσες αγάπες χάθηκαν για πάντα, σ΄ όσους λησμονημένους έρωτες που κάποιοι άλλοι βρήκαν… Σ΄ εκείνους – κι εκείνες- που κατοικούν ακόμα σε ερείπια καπνισμένων τοίχων… Και σ΄ όσους επιδιώκουν την ατομική ευτυχία και –μάλλον- δεν την βρήκαν ακόμα, ας μην αφήσουν την απογοήτευση να τους συνεπάρει.
Κι ακόμα στη φίλη μου Φανή, που δεν είναι blogger αλλά μας παρακολουθεί όλους μας – κι έχει μυαλό ξυράφι.
ΣΕ ΟΣΟΥΣ blog-άρουν μέρα αλλά κυρίως νύχτα για την πάρτη τους, αποτυπώνοντας τις στιγμές τους, που θα μείνουν στην αιωνιότητα. Είναι κι αυτή μια μορφή τέχνης. Που φεύγει και ξανάρχεται μόλις νυχτώνει. Κι όπως το χειροκρότημα, ο έρωτας, η μάταιη κι αέναη ικανοποίηση – κρατούν μονάχα μια στιγμή, έτσι κι εμείς, κρατάμε μικρές ευτυχισμένες στιγμές που τις αναπολούμε. Κι ίσως αυτό να είναι το νόημα της ζωής: οι μικρές μας αναπολήσεις. Η προσπάθεια αποτύπωσης κάθε φορά και ΜΙΑΣ στιγμής. Καλύτερης ή χειρότερης - δεν έχει σημασία. Εκείνο που μετράει είναι η ΑΦΙΕΡΩΣΗ των δικών μας στιγμών σε όλους τους άλλους, καθένας μας με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Είναι πράγματι συναρπαστικό να βγάζουμε τα σώψυχά μας σε κοινή θέα. Δεν είναι άραγε αυτό μια μεγάλη ΣΤΙΓΜΗ – κάθε φορά; Δεν είναι αυτός ένας ΥΜΝΟΣ της αυτόνομης προσωπικότητας; Ιδιαίτερα, όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιοι μοιράζονται μαζί σου τις σκέψεις σου, τις σχολιάζουν – ή όχι, τις διαβάζουν, σκέφτονται, συμμετέχουν καθένας με τον τρόπο του – ακόμα και ΔΙΑΦΩΝΩΝΤΑΣ…
ΣΑΣ ΤΟ ΕΙΠΑ: σήμερα νοιώθω λίγο ποιητής, λίγο φιλόσοφος και λίγο μόνος. Γι αυτό παραληρώ, λέγοντας πως είναι πολύ ωραίο όλο αυτό να γενικευθεί τόσο, ώστε όλοι να έχουν πρόσβαση σε όλους. Και δεν πρόκειται για τη χυδαιότητα του BIG BROTHER πού καραδοκεί… Πρόκειται για εκείνο που ο Henri Cartie Bresson αποδεχόταν μέσα από τη διαίσθηση στην αποτύπωση της στιγμής, θεωρώντας ότι η επαναστατημένη στάση απέναντι σε κάθε κατεστημένο τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή, είναι αυτό που αξίζει να μας κάνει να ζούμε. Ο Bresson αφιερώθηκε στη φωτογραφία μια ολόκληρη ζωή, μέχρι τα 96 του που πέθανε. Κι έκλεισε τον κύκλο της ζωής του, αποτυπώνοντας ΣΤΙΓΜΕΣ που θα παραμείνουν αθάνατες.