ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ "ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ"

H 20χρονη Omer Goldman. Φυλακισμένη απο την τελευταία τάξη του λυκείου μέχρι τα 21 της, κόρη υψηλόβαθμου αξιωματούχου της Μοσάντ, γιατί αρνείται τη στράτευση στον ισραηλινό στρατό.

Αφιερωμένο στη σημερινή Ημέρα της Γυναίκας, για να θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να είναι αυτή η μοναδική Ημέρα της Γυναίκας…
Αφιερωμένο επίσης στις 20χρονες Omer Goldman, Mia Tamarin και στην Sahar Vardi, ισραηλινές που αρνήθηκαν την στράτευση και φυλακίστηκαν από τις ισραηλινές αρχές. Και δεν είναι οι μόνες…

Παρατίθεται συνέντευξη της Goldman που έδωσε στην εκπομπή του Σωτήρη Δανέζη (24-2-2008) και μία επιστολή της στα αγγλικά (που δημοσιεύθηκε στις 12-8-2008 στο http://www.afterdowningstreet.org/node/38128 ) και η μετάφρασή της.

Η συνέντευξη:
-Πότε κλήθηκες να πας στο στρατό;
-Μετά την τελευταία τάξη στο λύκειο, πρέπει να καταταγείς στον Ισραηλινό στρατό. Εμείς (οι "Σμινίστιμ") πριν καταταγούμε στον στρατό συντάξαμε μια επιστολή προς την κυβέρνηση εξηγώντας γιατί δε θα συμμετάσχουμε ποτέ στον ισραηλινό στρατό, με αποτέλεσμα εννέα από εμάς να φυλακιστούμε κάμποσες φορές.Κλήθηκα να πάω στον στρατό στις 23 Σεπτεμβρίου. Αρνήθηκα γιατί ο ισραηλινός στρατός είναι το εκτελεστικό όργανο μιας πολύ βίαιης και παράνομης πολιτικής η οποία λέγεται «Κατοχή».Στην ουσία τώρα ο στρατός έχει υπό τον έλεγχό του πολίτες, Παλαιστίνιους, σε αυτά τα εδάφη. Καταστρέφει ζωές, δεν τους δίνει την ευκαιρία να προχωρήσουν, να έχουν το δικό τους κράτος.Σκοτώνουν αθώους ανθρώπους, καταστρέφουν σπίτια, παίρνουν τη γη, προστατεύουν τους εποίκους. Και εγώ δε θα γίνω ποτέ μέρος αυτού του συστήματος, ακόμη και μικρό μέρος, που κάνει τέτοια εγκλήματα καθημερινά εναντίων ανθρώπων, των γειτόνων μου.

-Πώς σε αντιμετώπισαν οι φίλοι σου όταν έμαθαν για την απόφασή σου;
-Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι στρατιώτες. Πολλοί ήταν πολύ θυμωμένοι μαζί μου, γιατί (η πράξη μου) ήταν κάτι σαν καθρέπτης. Είπα πράγματα για τα οποία όχι μόνο διαφωνούσαν, αλλά δεν είχαν καν σκεφτεί. Ασκώ κριτική σε οποιονδήποτε πηγαίνει στον στρατό χωρίς να το σκεφτεί, να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια δυνατότητα να μην πας και ότι υπάρχει κάποιος λόγος για αυτό.Οι περισσότεροι φίλοι μου δεν το είχαν καν σκεφτεί αυτό πριν πάνε στο στρατό. Απλά το κάνουν γιατί πρέπει. Γιατί σε όλη σου τη ζωή σου λένε ότι αυτό πρέπει να κάνεις. Και το είδαν σα μια προσωπική κριτική.Γιατί εγώ βγήκα στα ΜΜΕ και μίλησα ανοιχτά λέγοντας ότι η τυφλή υπακοή δεν είναι καλό πράγμα. Και ότι πρέπει να σκέφτεσαι πριν πράττεις.

-Η οικογένειά σου πως αντέδρασε σε αυτή σου την απόφαση;
-Η μητέρα μου με υποστήριξε γιατί κατάλαβε ότι αυτό που κάνω είναι σωστό και πολύ σημαντικό. Μου είπε πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από την πίσω πόρτα. Πρέπει να το πεις δυνατά, να δεχτείς την ποινή και να παραμείνεις με τα πιστεύω σου.Ο πατέρας μου είναι εντελώς αντίθετος με τις απόψεις μου. Έχει σταματήσει να μου μιλάει.

-Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου;
-Είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος του στρατού που εργαζόταν για τη μεγαλύτερη υπηρεσία κατασκοπείας στο Ισραήλ. Πολέμησε σε όλους τους πολέμους.

-Θύμωσες που δεν το δέχτηκε σε αντίθεση με τη μητέρα σου;
-Φυσικά. Εγώ τον αποδέχομαι. Δεν υπάρχει λόγος να σε ακυρώνουν ως άνθρωπο εξαιτίας των απόψεών σου. Είναι το ίδιο πράγμα για παράδειγμα όταν κάθομαι μαζί με «δεξιούς». Έχουμε ενδιαφέρουσες συζητήσεις διότι έχουν κάτι να πουν.Μου είναι δύσκολο να καθίσω μαζί με έναν έφηβο τον οποίο δεν τον νοιάζει τίποτα.Προτιμώ να συζητώ με ανθρώπους ακόμη και με αντίθετες απόψεις από εμένα γιατί είναι ενδιαφέρον και ξέρετε υπάρχει ένα όριο, υπάρχει το άτομο και υπάρχουν οι απόψεις του. Και αν δεν είναι ρατσιστής ή βίαιος, δεν υπάρχει λόγος να τον ακυρώσεις επειδή εμμένει στις απόψεις του.
-Πόσο δύσκολη ήταν η λήψη της απόφασης να αρνηθείς;
-Καθόλου δύσκολη. Γιατί όταν βλέπεις, καταλαβαίνεις. Τι άλλο να σκεφτόμουν; Όταν πας στα Κατεχόμενα, όταν πας στη Δυτική Όχθη και δεις πώς ζει ο κόσμος εκεί και δεις τι κάνουν εκεί οι στρατιώτες ή ακόμα κι όταν βλέπεις τις ειδήσεις, π.χ. μετά τον δεύτερο πόλεμο στον Λίβανο.Φυσικά και δε θα το κάνεις. Φυσικά και δε θα βομβαρδίσεις μια πόλη. Δε θα το κάνεις.

-Μπορείς να μου περιγράψεις ποιο ήταν το περιστατικό που σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;
-Μετά το δεύτερο πόλεμο στο Λίβανο αποφάσισα ότι δε θα πάω στο στρατό. Αφότου είδα ότι ο Ισραηλινός στρατός βομβάρδισε χωριά με πολύ επικίνδυνα μη συμβατικά όπλα, κάνοντας από την άλλη τη Χεζμπολάχ πιο δυνατή.Και συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει κάποια λύση με αυτές τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, είπα ότι δε θα καταταγώ. Έπειτα επισκέφθηκα τα Κατεχόμενα, ένα χωριό που λέγεται Σούφα. Και οι στρατιώτες άρχισαν να μου ρίχνουν.

-Τι έγινε εκεί;
-Πραγματοποιούσαμε μια διαδήλωση εκεί με μια οργάνωση που λέγεται «Πολεμιστές για την Ειρήνη», εναντίον ενός σημείου ελέγχου το οποίο είχε τοποθετήσει ο στρατός στη μέση του χωριού απλά για να παρενοχλεί τους κατοίκους του χωριού. Και όταν προσπαθήσαμε να το καταστρέψουμε επειδή ήταν παράνομο και δεν υπήρχε καμία δικαιολογία για εκείνο το σημείο ελέγχου, οι στρατιώτες άρχισαν να μας ρίχνουν σαν τρελοί. Με δακρυγόνα, με πλαστικές σφαίρες, με χειροβομβίδες κρότου, τα πάντα.Άρχισα να τρέχω και δεν καταλάβαινα Τι σκέφτονται; Είναι δημοκρατικό να διαδηλώνεις. Το να μιλάς ανοιχτά, υποτίθεται ότι είμαστε δημοκρατική χώρα.Είναι πολύ δύσκολο το να συνειδητοποιείς ότι η χώρα στην οποία ζεις δεν είναι μια δημοκρατική χώρα και ότι η ελευθερία λόγου δίνεται μόνο σε όσους προτιμά η κυβέρνηση.

-Ένιωσες ότι ήσουν στην λάθος πλευρά; Ως μια ισραηλινή που έχει απέναντί της ισραηλινούς;
-Ένιωσα ότι δεν υπήρχαν πλευρές πια. Τα πάντα ήταν τόσο μπερδεμένα, δεν καταλάβαινα. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι οι δύο πλευρές δεν είναι οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι, είναι οι αθώοι και αυτοί που τους βλάπτουν και τους τραυματίζουν.Οι βίαιοι, που είναι η Χαμάς κι ο ισραηλινός στρατός και οι αθώοι άνθρωποι, στη Σντερότ και στη Γάζα τώρα. Αυτές είναι οι πλευρές. Η πλευρά που πλήττεται και η πλευρά που πλήττει.

-Πότε έμαθες πως θα πας στη φυλακή και τι έγινε μετά;
-Ήταν η μέρα στρατολόγησης μου και όταν αρνείσαι να στρατολογηθείς, καταδικάζεσαι σε φυλάκιση, είναι ξεκάθαρο. Στη δίκη ήταν ένας πολύ υψηλόβαθμος στρατηγός και μου μιλούσε σχετικά με την αλλαγή του συστήματος εκ των έσω και πως πρέπει να φέρεσαι καλά στους ανθρώπους στα σημεία ελέγχου. Κι εγώ του είπα πως δε θα έπρεπε να υπάρχουν σημεία ελέγχου, δεν έχει σημασία αν είσαι ευγενικός ή όχι αν παρόλα αυτά δεν αφήνεις ένα παιδί να περάσει.Μου μίλησε για περίπου 10 λεπτά, για το να αλλάξεις το σύστημα από μέσα. Και μετά μου είπε «δεν ανήκεις στη φυλακή και δε θέλω να σε στείλω εκεί».Του είπα «τότε μη μου μιλάς για την αλλαγή του συστήματος από μέσα, γιατί είσαι ένας πολύ σημαντικός στρατηγός και με δικάζεις ενάντια στη θέληση σου». Και μετά μου είπε «ΟΚ, 21 μέρες».

-Πως νιώθεις βιώνοντας τα τωρινά γεγονότα στη Γάζα;
-Φοβάμαι, φοβάμαι γιατί τα εγκλήματα πολέμου έγιναν στο όνομα μου, για τη δική μου χώρα από τους φίλους μου. Και φοβάμαι πως οι άνθρωποι εκεί θα νομίζουν πως υποστηρίζω αυτού του είδους την επιχείρηση και αν όχι, γιατί δεν το σταμάτησα.Αλλά δεν υπάρχει δημοκρατία, δεν έχουμε πραγματική δύναμη εδώ.Έκανα μια συνέντευξη για μια ραδιοφωνική εκπομπή της Καλιφόρνιας και με συνέδεσαν τηλεφωνικά με έναν άνθρωπο από τη Γάζα που μόλις είχε χάσει την οικογένεια του και το μόνο που μπορούσα να πω ήταν «συγνώμη», αν και αρνήθηκα, αν και αντιστάθηκα σε αυτό τον πόλεμο, κάθε μέρα διαδήλωνα εναντίον του αν και στάλθηκα στην φυλακή για την άρνηση μου.Το μόνο που μπορούσα να πω ήταν «συγνώμη, λυπάμαι πολύ», γιατί ένιωσα πως το έκαναν εκ μέρους μου κι αυτό είναι κάτι στο οποίο είμαι απόλυτα εναντίον.

Η επιστολή της Ομερ:
I first went to prison on September 23 and served 35 days. I am lucky, after 2 times in jail, I got a medical discharge, but I'm the only one. By the time you read this, many of my friends will be in prison too: in for three weeks, out for one, and then back in, over and over, until they are 21. The reason? We refuse to do military service for the Israeli army because of the occupation.
I grew up with the army. My father was deputy head of Mossad and I saw my sister, who is eight years older than me, do her military service. As a young girl, I wanted to be a soldier. The military was such a part of my life that I never even questioned it.
Earlier this year, I went to a peace demonstration in Palestine. I had always been told that the Israeli army was there to defend me, but during that demonstration Israeli soldiers opened fire on me and my friends with rubber bullets and tear-gas grenades. I was shocked and scared. I saw the truth. I saw the reality. I saw for the first time that the most dangerous thing in Palestine is the Israeli soldiers, the very people who are supposed to be on my side.
When I came back to Israel, I knew I had changed. And so, I have joined with a number of other young people who are refusing to serve - they call us the Shministim. On December 18th, we are holding a Day of Action in Israel, and we are determined to show Israelis and the world that there is wide support for stopping a culture of war. Will you join us? Please, tell your loved ones to sign a letter. That's all it takes.
Many have asked me about what it was like for me during this time. Of course I got scared while in prison. But also, it's frightening that my country is the way that it is, locking up young people who are against violence and war. And I worry that what I am doing may damage my future. It's hard to go from being a free girl who can decide things for herself -- what to wear, who to see, what to eat -- and then go back to having every minute of the day time-tabled.
Last time I was out of prison, I went to see my dad. We tried not to talk politics. He cares about me as his daughter, that I am suffering, but he doesn't want to hear my views. He never came to visit me in prison. I think it was too hard for him to see me in there. He is an army man.
I suppose, actually, we have similar characters. We both fight for what we believe in.
I understand from our friends at Jewish Voice for Peace that you are also someone who fights for what you believe in. Believe in me. Believe in Omer Goldman. Believe in the Shministim.
Thank you,
Omer GoldmanTel-Aviv, Israel

Και η μετάφραση της επιστολής:
«Πρωτοπήγα φυλακή, στις 23 Σεπτεμβρίου και έκατσα 35 μέρες. Είμαι τυχερή, μετά από δύο φορές στη φυλακή, που πήρα ιατρική απαλλαγή, αλλά είμαι η μόνη. Την ώρα που θα διαβάζετε αυτό, πολλοί από τους φίλους μου θα βρίσκονται στη φυλακή, τέσσερις εβδομάδες μέσα, μία έξω και πίσω ξανά και ξανά μέχρι τα 21. Ο λόγος; Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τον Ισραηλινό στρατό, λόγω της Κατοχής. Μεγάλωσα με το στρατό. Ο πατέρας μου ήταν στέλεχος της Μοσάντ και η αδελφή μου, οκτώ χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, υπηρέτησε την στρατιωτική της θητεία. Σαν νεαρή κοπέλα, ήθελα να είμαι στρατιώτης. Ο στρατός ήταν μέρος της ζωής μου, ώστε ποτέ δεν αναρωτήθηκα. Νωρίτερα φέτος, πήγα σε μια ειρηνική διαδήλωση στην Παλαιστίνη. Πάντοτε μου έλεγαν ότι ο ισραηλινός στρατός βρισκόταν εκεί για να με υπερασπιστεί, αλλά στη διάρκεια της διαδήλωσης άνοιξαν πυρ εναντίον μου και εναντίον των φίλων μου, με πλαστικές σφαίρες και χειροβομβίδες δακρυγόνων. Επαθα σοκ και φοβήθηκα. Είδα την αλήθεια, την πραγματικότητα. Είδα για πρώτη φορά, ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα στην Παλαιστίνη είναι οι ισραηλινοί στρατιώτες, οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι έπρεπε να βρίσκονται στο πλευρό μου. Οταν γύρισα πίσω στο Ισραήλ, γνώριζα ότι είχα αλλάξει. Και έτσι, μαζί με άλλους ακόμα που αρνούνται την στράτευση, μας ονομάζουν Shministim. Η 18η Δεκεμβρίου, ήταν μια Ημέρα Δράσης στο Ισραήλ, για να δείξουμε στους Ισραηλινούς και στον κόσμο ότι υπάρχει ευρεία υποστήριξη για τον τερματισμό μιας «πολεμικής κουλτούρας». Είστε μαζί μας; Πείτε στους γνωστούς σας να υπογράψουν μια επιστολή. Αυτό είναι όλο. Πολλοί με ρώτησαν πώς ήταν για μένα τα πράγματα όλο αυτό το διάστημα. Ασφαλώς ήμουν φοβισμένη στη φυλακή. Αλλά επίσης τρομακτικό είναι η χώρα μου να είναι όπως είναι, φυλακίζοντας νέους ανθρώπους που είναι κατά της βίας και του πολέμου. Και ανησυχώ, γιατί αυτό που κάνω μπορεί να έχει επίπτωση στο μέλλον μου. Είναι δύσκολο να γίνω ελεύθερη κοπέλα, που μπορεί να αποφασίσει ελεύθερα για τον εαυτό της, τι θα φορέσει, ποιόν θα δει, τι θα φάει και μετά ξανά πίσω να διαφεντεύουν κάθε λεπτό του χρόνου μου. Την τελευταία φορά που ήμουν έξω από τη φυλακή, πήγα να δω τον πατέρα μου. Προσπαθήσαμε να μη μιλήσουμε για πολιτική. Ενδιαφέρεται γιατί είμαι κόρη του, γιατί υποφέρω, αλλά δεν ενδιαφέρεται καθόλου να ακούσω τη δική μου άποψη. Ποτέ δεν ήρθε να με δει στη φυλακή. Νομίζω ότι ήταν πολύ δύσκολο γι αυτόν να με δει εκεί μέσα. Είναι άνθρωπος του στρατού. Υποθέτω, όμως, ότι έχουμε παρόμοιο χαρακτήρα. Και οι δύο αγωνιζόμαστε για τα πιστεύω μας. Καταλαβαίνω από τους φίλους μου, από τις Εβραϊκές Φωνές για την Ειρήνη, ότι είσαι κι εσύ κάποιος που αγωνίζεται γι αυτό που πιστεύει. Πίστεψε σε μένα. Πίστεψε στην Ομερ Γκόλντμαν. Πίστεψε στους Shministim. Ευχαριστώ, Ομερ Γκόλντμαν. Τελ Αβιβ, Ισραήλ.