Σήμερα έχουμε το θλιβερό debate των αρχηγών. Την θλίψη που μας έχει συνεπάρει από την άκρατη εκλογολογία των ημερών, θα επαναπροσδιορίσει μια πρόσθετη θλίψη. Γιατί τίποτα θετικό δεν μπορεί κανείς να περιμένει ούτε από το σημερινό, ούτε από το αυριανό debate.
Ζούμε στη χώρα του “deja-vu”. Στη χώρα όπου ό,τι γίνεται ξαναέγινε, κι ό,τι θα γίνει, πάντα θα θυμίζει κάτι από το παρελθόν. Ωστόσο θα παρακολουθήσω την ξύλινη γλώσσα των ξύλινων πολιτικών μας, σε μια επανάληψη που κρατάει χρόνια… Οι πανελίστες πολιτικοί αρχηγοί, θα προσπαθήσουν ξανά να προβάλουν τις θέσεις τους, με τα ανύπαρκτα οράματα, παίζοντας με τα δικά μας όνειρα… Όλα θα γίνουν «για το καλό του τόπου», για «το καλό το δικό μας». Οπως πάντοτε… Χρόνια τώρα, ακούμε τις ίδιες ιδέες που δεν αλλάζουν, κι ας είναι διαφορετικά τα πρόσωπα. Είναι τα δικά μου και τα δικά σου φαντάσματα, που αύριο ξανά θα ζωντανέψουν και θα μας διαφεντέψουν για κάποια χρόνια… Μπορεί να ζούμε την κατάρρευση των πολιτικών αξιών, αλλά θα γίνουμε και πάλι μάρτυρες πολιτικών πρακτικών που τελικά θα χωνέψουμε σαν «βαρύ για το στομάχι αλλά αναγκαίο φαγητό». Κι ας μην είναι καν νόστιμο… Θα δούμε και πάλι να νικούν οι ίδιες ακριβώς «αξίες» την βαριά αποχαύνωσή μας.
Πόσο δίκαιο είχε ο Ησίοδος, 28 αιώνες πριν, όταν πρωτοδιατύπωσε την ιδέα της παρακμής (μέσα από την διαδοχή του χρυσού, αργυρού και χαλκού αιώνα…), ιδέα που συνέχισε ο Ρουσσώ πολλούς αιώνες αργότερα (με το «Κοινωνικό Συμβόλαιό» του) βάζοντας όμως και το «κερασάκι» στην τούρτα, αποδίδοντας στα άτομα την ικανότητα να ορίσουν μέσα από κοινωνική συναίνεση, ως ισότιμοι πολίτες, τους όρους της διακυβέρνησής τους. Πόσο έχει συμβεί αυτό; Πόσο έχει συμβεί, ακόμα, η βολταιρική σταδιακή πρόοδος της ανθρωπότητας μέσα από τον διαφωτισμό;
Σήμερα, μέσα από την επιχειρηματολογία των «φαντασμάτων» θα γίνει μια τυπική «σύγκρουση» των αντιλήψεων των κομμάτων, που όχι μόνο δεν θα φέρουν την αλήθεια στο φως, αλλά αντίθετα θα δικαιώσουν τον Καντ που πίστεψε στην ιδέα ότι η ιστορία περιέχει κάποια σκόρπια δείγματα σοφίας, αλλά που στην ουσία της αποτελεί ένα άθροισμα αφελών και ανόητων πράξεων, αθλιοτήτων και πνεύματος καταστροφής… Ναι, σήμερα η μαύρη αλήθεια του ενός, θα γίνει άσπρη για τον άλλον. Οι «προσφορές» θα είναι πολλές, κόλαση και παράδεισος αντάμα, ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο κατά το δοκούν…
Ναι, σήμερα όλοι αυτοί θα προσπαθήσουν να μας πείσουν. Αλλά δεν θα πουν τίποτα –να είστε βέβαιοι- για το ότι αυτοί οι ίδιοι ήταν που το 1981 κατέγραφαν ένα δημόσιο χρέος 4,7 δις ευρώ, που το 1989 το πήγαν στα 44,4 δις, που το 2003 το «σκαρφάλωσαν» στα 167,6 δις και που πέρυσι το έφτασαν στα 228,9 δις ευρώ… Κανείς δεν θα ζητήσει συγνώμη, κανείς δεν θα αποδεχτεί την ευθύνη του για την κατάσταση της χώρας που έφτασε βήμα – βήμα ως εδώ, χώνοντάς μας στα χρέη μέχρι το λαιμό.
Το βέβαιο είναι ότι θέλουν να μας τρελάνουν. Κοντεύουν να το καταφέρουν, αν κρίνει κανείς από την υποδειγματική εναλλαγή που γίνεται σε δικομματική βάση στην αλλαγή της εξουσίας. Ποιοι βοηθούν σε αυτό το project; Μα, εμείς. Με την ψήφο μας.
Κανένα όραμα από τους πολιτικούς; Κανένα όραμα και από τους πολίτες που μοιάζουν φοβισμένοι. Και ξαναπέφτουν στην ίδια παγίδα. Η απόδειξη είναι οι «νέοι ψηφοφόροι». Χρόνια ολόκληρα υπάρχουν νέοι ψηφοφόροι. Ε, και; Δεν έχουν κι αυτοί την δική τους ευθύνη για την μη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού; Δεν είναι και αυτοί συμμέτοχοι στην εφαρμογή της «πεπατημένης»; Ολοι οι παλαιότεροι έκαναν –καθένας στον καιρό του- την δική τους «επανάσταση». Ε, και; Σήμερα είναι αυτοί που επιθυμούν την χειραγώγηση των νέων, που κι αυτοί με τη σειρά τους θα «προσαρμοστούν» στο μονοπάτι που είναι ήδη χαραγμένο από χρόνια…
Ζούμε στη χώρα του “deja-vu”. Στη χώρα όπου ό,τι γίνεται ξαναέγινε, κι ό,τι θα γίνει, πάντα θα θυμίζει κάτι από το παρελθόν. Ωστόσο θα παρακολουθήσω την ξύλινη γλώσσα των ξύλινων πολιτικών μας, σε μια επανάληψη που κρατάει χρόνια… Οι πανελίστες πολιτικοί αρχηγοί, θα προσπαθήσουν ξανά να προβάλουν τις θέσεις τους, με τα ανύπαρκτα οράματα, παίζοντας με τα δικά μας όνειρα… Όλα θα γίνουν «για το καλό του τόπου», για «το καλό το δικό μας». Οπως πάντοτε… Χρόνια τώρα, ακούμε τις ίδιες ιδέες που δεν αλλάζουν, κι ας είναι διαφορετικά τα πρόσωπα. Είναι τα δικά μου και τα δικά σου φαντάσματα, που αύριο ξανά θα ζωντανέψουν και θα μας διαφεντέψουν για κάποια χρόνια… Μπορεί να ζούμε την κατάρρευση των πολιτικών αξιών, αλλά θα γίνουμε και πάλι μάρτυρες πολιτικών πρακτικών που τελικά θα χωνέψουμε σαν «βαρύ για το στομάχι αλλά αναγκαίο φαγητό». Κι ας μην είναι καν νόστιμο… Θα δούμε και πάλι να νικούν οι ίδιες ακριβώς «αξίες» την βαριά αποχαύνωσή μας.
Πόσο δίκαιο είχε ο Ησίοδος, 28 αιώνες πριν, όταν πρωτοδιατύπωσε την ιδέα της παρακμής (μέσα από την διαδοχή του χρυσού, αργυρού και χαλκού αιώνα…), ιδέα που συνέχισε ο Ρουσσώ πολλούς αιώνες αργότερα (με το «Κοινωνικό Συμβόλαιό» του) βάζοντας όμως και το «κερασάκι» στην τούρτα, αποδίδοντας στα άτομα την ικανότητα να ορίσουν μέσα από κοινωνική συναίνεση, ως ισότιμοι πολίτες, τους όρους της διακυβέρνησής τους. Πόσο έχει συμβεί αυτό; Πόσο έχει συμβεί, ακόμα, η βολταιρική σταδιακή πρόοδος της ανθρωπότητας μέσα από τον διαφωτισμό;
Σήμερα, μέσα από την επιχειρηματολογία των «φαντασμάτων» θα γίνει μια τυπική «σύγκρουση» των αντιλήψεων των κομμάτων, που όχι μόνο δεν θα φέρουν την αλήθεια στο φως, αλλά αντίθετα θα δικαιώσουν τον Καντ που πίστεψε στην ιδέα ότι η ιστορία περιέχει κάποια σκόρπια δείγματα σοφίας, αλλά που στην ουσία της αποτελεί ένα άθροισμα αφελών και ανόητων πράξεων, αθλιοτήτων και πνεύματος καταστροφής… Ναι, σήμερα η μαύρη αλήθεια του ενός, θα γίνει άσπρη για τον άλλον. Οι «προσφορές» θα είναι πολλές, κόλαση και παράδεισος αντάμα, ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο κατά το δοκούν…
Ναι, σήμερα όλοι αυτοί θα προσπαθήσουν να μας πείσουν. Αλλά δεν θα πουν τίποτα –να είστε βέβαιοι- για το ότι αυτοί οι ίδιοι ήταν που το 1981 κατέγραφαν ένα δημόσιο χρέος 4,7 δις ευρώ, που το 1989 το πήγαν στα 44,4 δις, που το 2003 το «σκαρφάλωσαν» στα 167,6 δις και που πέρυσι το έφτασαν στα 228,9 δις ευρώ… Κανείς δεν θα ζητήσει συγνώμη, κανείς δεν θα αποδεχτεί την ευθύνη του για την κατάσταση της χώρας που έφτασε βήμα – βήμα ως εδώ, χώνοντάς μας στα χρέη μέχρι το λαιμό.
Το βέβαιο είναι ότι θέλουν να μας τρελάνουν. Κοντεύουν να το καταφέρουν, αν κρίνει κανείς από την υποδειγματική εναλλαγή που γίνεται σε δικομματική βάση στην αλλαγή της εξουσίας. Ποιοι βοηθούν σε αυτό το project; Μα, εμείς. Με την ψήφο μας.
Κανένα όραμα από τους πολιτικούς; Κανένα όραμα και από τους πολίτες που μοιάζουν φοβισμένοι. Και ξαναπέφτουν στην ίδια παγίδα. Η απόδειξη είναι οι «νέοι ψηφοφόροι». Χρόνια ολόκληρα υπάρχουν νέοι ψηφοφόροι. Ε, και; Δεν έχουν κι αυτοί την δική τους ευθύνη για την μη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού; Δεν είναι και αυτοί συμμέτοχοι στην εφαρμογή της «πεπατημένης»; Ολοι οι παλαιότεροι έκαναν –καθένας στον καιρό του- την δική τους «επανάσταση». Ε, και; Σήμερα είναι αυτοί που επιθυμούν την χειραγώγηση των νέων, που κι αυτοί με τη σειρά τους θα «προσαρμοστούν» στο μονοπάτι που είναι ήδη χαραγμένο από χρόνια…
Είναι ίσως η ατολμία, ο φόβος, η πολιτική και οι πολιτικοί του deja-vu, οι νέοι και οι παλαιότεροι «επαναστάτες», που πάλι θα ακροβατήσουν στην κάλπη, βολεμένοι μόλις οι συνθήκες (ή οι υποσχέσεις) το επιτρέψουν και θα δώσουν ξανά το στίγμα της παρακμής.
Αναρτήσεις
Bravo stin maria xouxli antaxia tis dimosiografiki tis idiotitas.F
ΑπάντησηΔιαγραφή