ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΕΛΠΙΔΑΣ Σ΄ ΕΝΑ ΖΟΦΕΡΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ;

Οι προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου μπορούν να χαρίζουν μια χαραμάδα ελπίδας στο ζοφερό παρελθόν που αφήνεται πίσω από τους προκατόχους του. Μένει τώρα, η ελπίδα αυτή να γίνει πραγματικότητα και για τους πολίτες γενικότερα – κι όχι μόνο για εκείνους που ψήφισαν την πολιτική του. Ουδείς μπορεί να προδικάσει αν δεν δει τα πράγματα στην πράξη. Η διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν αποτελεί μόνο θέμα «νοικοκυρέματος» (διάθεση που και η... «Πειραϊκή – Πατραϊκή» είχε παλαιότερα με το τρίπτυχο «ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει» αλλά… βάρεσε κανόνι). Προϋποθέτει και πολλές άλλες παραμέτρους όπως την ουσία της πολιτικής που θα ασκηθεί και που θα διαφανεί το επόμενο διάστημα.
Κατά τα άλλα, το κυβερνητικό σχήμα είναι ολιγομελέστερο, πολλά υπουργεία συγχωνεύθηκαν, νέα πρόσωπα που δεν είναι φθαρμένα έχουν κάνει την εμφάνισή τους και μετέχουν στην κρατική μηχανή για πρώτη φορά - όλα προσωπικές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου. Ο ίδιος κρατά και το υπουργείο Εξωτερικών (σε πρώτη φάση), θέλοντας να δείξει ότι δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα εξωτερικά θέματα. Μένει να δούμε πώς όλα αυτά θα ισορροπήσουν και πώς θα πορευτούν στη συνέχεια.
Δύο σημαντικές αλλαγές θα μπορούσαν σε βάθος χρόνου να αποδειχθούν ακόμα και επιζήμιες. Η μία είναι η κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, με τον ταυτόχρονο όμως ορισμό δύο υφυπουργών με αυξημένες αρμοδιότητες στα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομίας που εκλέγονται στη Β. Ελλάδα και θα εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη. Και η άλλη, είναι η συγχώνευση του πρώην "Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής", στο νέο υπουργείο "Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας", καθώς και το σπάσιμο της διεύθυνσης ασφαλείας Ναυσιπλοϊας, της γ.γ. Λιμένων και Λιμενικής Πολιτικής και του Λιμενικού Σώματος που εντάχθηκαν στο νεοσύστατο υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη". Ετσι, από τη μία μεριά η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών από τον ίδιο τoν πρωθυπουργό δείχνει την πρόθεσή του να ριχτεί το βάρος στα εξωτερικά, κι από την άλλη η έλλειψη δύο υπουργείων νευραλγικών στερεί –σημειολογικά τουλάχιστον- αυτή την δυνατότητα. Το πρώην υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, βεβαίως, δεν ήταν επί της ουσίας άλλο από ένα υπουργείο – σφραγίδα. Είχε όμως σημειολογική αξία. Μένει να δούμε αν η ουσία – και όχι η σημειολογία, είναι αυτή που θα μετρήσει τελικά.
Οι πολίτες βρίσκονται σε στάση αναμονής. Θα πρέπει κι αυτοί, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός, να δουν πώς θα ισορροπήσουν όλες αυτές οι καινούργιες δομές και πόσο θα ενσωματωθούν στο νέο κυβερνητικό σχήμα των 36 ατόμων, 24 από τους οποίους μετέχουν για πρώτη φορά σε κυβέρνηση. Οι χειρισμοί από την πλευρά των νέων προσώπων και η ισχυρή παρουσία γυναικών (πέντε υπουργοί και τέσσερις υφυπουργοί), μαζί με τον Θ. Πάγκαλο στη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης (και με δεδομένο τον… ατίθασο χαρακτήρα του), είναι τα ζητούμενα, που στο επόμενο διάστημα θα κριθούν, καθώς θα ξεδιπλώνεται η νέα κυβερνητική πολιτική. Μένει να δούμε αν η χαραμάδα ελπίδας, θα αντικαταστήσει τα μελανά χρώματα της προσωπικής ζωής του πολίτη!

ΕΦΥΓΕ Η ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΣΟΣΑ (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)

Εφυγε χθες από τη ζωή η μεγάλη τραγουδίστρια – σύμβολο της Αργεντινής Μερσέντες Σόσα, σε ηλικία 74 ετών.
Για πάνω από τέσσερις δεκαετίες η Μερσέντες Σόσα προσέφερε πολλά στην μουσική και πέτυχε διεθνή αναγνώριση.
Ηταν μια από τις μεγάλες φωνές της λαϊκής λατινοαμερικάνικης μουσικής και συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες στην διάρκεια της καριέρας της.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΣΤΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΣΤΡΩΝ ΤΩΝ ΜΜΕ ΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ

(Πεδίο - Δύναμη, Lioubov Popova, 1921, "Ρωσική Πρωτοπορία")



Αυτό που αποκόμισα εγώ από το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών, δεν είναι η μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ και η επική κατάρρευση της ΝΔ. Γι αυτό και δεν θα σταθώ σε αυτά. Θα αναδείξω, όμως, έναν άλλον προβληματισμό, που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, όχι μόνον από τον νέο πρωθυπουργό, αλλά και από όλους τους αρχηγούς κομμάτων – μηδενός εξαιρουμένου.

Η σκέψη μου είναι ότι μέχρι τώρα, αυτοί που εξέλεγαν κυβερνήσεις με την ψήφο τους, ήταν οι φοβισμένοι πολίτες. Εκείνοι, που εγκλωβισμένοι στα κομματικά στρατόπεδα, έδιναν –κάθε φορά- των υπέρ πάντων αγώνα!… Εκείνων των οποίων η ψήφος τροφοδοτούσε τις κυβερνήσεις και εξουσίαζε όλους τους υπόλοιπους.

Αυτή τη φορά αναδείχτηκε μια άλλη παράμετρος: εκείνη των ευμετάβλητων πολιτών, που δεν διστάζουν να ρίξουν την ψήφο τους στο κόμμα που τους πείθει ότι μπορούν να δουν «καλύτερες μέρες». Και μην πουν κάποιοι για «οπορτουνιστική» τακτική, πριν λάβουν σοβαρά υπόψη τους, ότι οι δισταγμοί καταπίπτουν, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας καλύτερης ζωής. Και από την άποψη αυτή – ναι, είναι οπορτουνιστική, όσο ακριβώς οπορτουνιστική μπορεί να χαρακτηριστεί η συμμετοχή των υποψηφίων στις εκλογές (που όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι το κοινό συμφέρον, αλλά το προσωπικό τους συμφέρον). Και κανείς δεν πρέπει να διατηρεί τύψεις για την στάση του ψηφοφόρου. Κάθε άλλο!

Η στάση αυτή των πολιτών προσδίδει μιαν ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, που φαίνεται να αλλάζει ρότα στην πορεία της ψήφου. Η κομματική βάση (όλων των κομμάτων) φαίνεται να έχει συρρικνωθεί και καθοριστικός παράγοντας δεν είναι πλέον η κομματική συσπείρωση, αλλά το όφελος του ψηφοφόρου. Ολο και λιγότεροι ψηφοφόροι, στα επόμενα χρόνια, θα είναι διατεθειμένοι να υπακούουν στην κομματική βάση, και όλο και περισσότεροι θα ψηφίζουν με κριτήριο το «ρεύμα» ενός κόμματος. Ετσι, όπως ακριβώς οι ψηφοφόροι αυτοί έδωσαν την πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ, έτσι θα επιλέξουν αύριο κάτι άλλο, με την ίδια ευκολία, αν το κόμμα αυτό ως κυβέρνηση προδώσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κάθε καλή πρόθεση. Αλλά μην ξεχνάμε, ότι και ο Καραμανλής είχε την ίδια πρόθεση σύμφωνα με τις προεκλογικές του δηλώσεις.

Αυτό που αποκτά από εδώ και πέρα μεγαλύτερη σημασία, είναι η κατανόηση από την πλευρά των κυβερνώντων, ότι έχει υπάρξει σημαντική αλλαγή νοοτροπίας των ίδιων των ψηφοφόρων. Αυτών που δεν θα ανέχονται στο μέλλον την οποιαδήποτε ολιγωρία των κυβερνώντων και θα τους τιμωρεί κοινοβουλευτικά. Νοοτροπία που αποδεικνύει ότι ο ψηφοφόρος έχει αρχίσει να εκπαιδεύεται μέσα από τα λάθη δεκαετιών… Αυτή η τακτική του πολίτη, είμαι σίγουρος ότι μοιραία θα αναβαθμίσει την στυγνή πελατειακή λογική της εξουσίας, που μέχρι τώρα πίστευε ότι απλώς μπορούσε να χειραγωγήσει μέσω της δικής της προπαγάνδας ή των φιλικά προσκείμενων ΜΜΕ, την κοινή γνώμη.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω, ότι αυτό το τελευταίο «κάστρο» της εξουσίας, τα ΜΜΕ δηλαδή και ο ρόλος τους, αργά και σταθερά θα πέσει. Εδώ, ακριβώς, είναι που το blogging αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Όχι μόνο γιατί είναι η φωνή των ανεξάρτητων από τα ΜΜΕ πολιτών, αλλά κυρίως γιατί οι bloggers θα καταρρίψουν την επιθυμία των «παραδοσιακών» εκπροσώπων των ΜΜΕ να παρεισφρήσουν στο blogging με τις ίδιες ιδέες που διέπουν την λογική των ΜΜΕ της εξουσίας – και φυσικά με στόχο την άλωση και του διαδικτύου. Το λέω αυτό, διότι τέτοια φαινόμενα θα αρχίσουν να διογκώνονται από εδώ και πέρα, καθώς όλο και περισσότεροι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η δύναμη των bloggers είναι μαζική αλλά κυρίως ανεξάρτητη στην συντριπτική τους πλειοψηφία και κάποιοι θα προσπαθήσουν να την αλώσουν.

Τα blogs είναι το τελευταίο ανάχωμα, γιατί οι bloggers είναι ο ίδιος ο λαός που εκφράζει ελεύθερα (στην συντριπτική του πλειοψηφία) την γνώμη του. Και αν οι bloggers μπουν στο παιχνίδι της εξουσίας, θα πάψουν να έχουν το πλεονέκτημα της ελεύθερης φωνής τους.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ...

(Νίκος Κεσσανλής, Το Πλήθος, 1965)




Την είδα με το καροτσάκι της στη λαϊκή. Όσο αξιοπρεπής μπορούσε να είναι. Φορούσε τζιν και χαμηλά ίσια παπούτσια. Μια μεγάλη μαύρη μαντίλα με χρυσές πούλιες σκέπαζε το κεφάλι, κι έπεφτε σχεδόν μέχρι τη μέση, πάνω από το μαύρο σφιχτά κλεισμένο ως επάνω πουκάμισο. Η σκούρα επιδερμίδα και τα όμορφα χαρακτηριστικά της είχαν κάτι το απόκοσμο. Ούτε μια σύσπαση των μυών. Ανέκφραστη – θαρρείς άδεια από κάθε συναίσθημα.

Πίσω της έσερνε ένα καρότσι λαϊκής, γεμάτο με διάφορες σακούλες. Οι ρόδες έτριζαν περίεργα από το βάρος. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30 χρονών, κι ας φαινόταν από μακριά σαν γριά. Δεν γνωρίζω την εθνικότητά της. Αλλά τα μάτια μου δεν με ξεγέλαγαν. Αυτή η γυναίκα είχε μέσα της μιαν αρχοντιά που σπάνια μπορούσε να συναντήσει κανείς στο δρόμο του…
Περπατούσε σιγά, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά τους σχεδόν άδειους πάγκους της λαϊκής, καθώς η ώρα ήταν περασμένη, κι οι μανάβηδες ξέστηναν τα αυτοσχέδια μαγαζιά τους. Κι εκείνη, ανέκφραστη, λιπόσαρκη, ευθυτενής, με αργό βήμα, στεκόταν μπροστά στους μανάβηδες. Τους κοίταζε για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητη και προσπερνούσε.
Κάποιοι, διακρίνοντας ό,τι κι εγώ, γέμιζαν μια σακούλα με τα απούλητα απομεινάρια του μεροκάματου, και της την έδιναν. Εκείνη την έπαιρνε και την τοποθετούσε πάνω στο καροτσάκι. Ύστερα τους κοίταγε για μια στιγμή κάνοντας μιαν ανεπαίσθητη, αργή και ακαθόριστη κίνηση του κεφαλιού προς τα κάτω και απομακρυνόταν…

Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που έβλεπα ανθρώπους να ζουν από τα σκουπίδια. Μετά το τέλος της λαϊκής, πάντα κάποιες φιγούρες ξεφυτρώνουν από το πουθενά, ψάχνουν στις άκρες των πεζοδρομίων με τα σωρευμένα σκουπίδια, ή χώνοντας τα κεφάλια στους κάδους απορριμμάτων, αναμοχλεύοντας με τα χέρια το περιεχόμενό τους, αναζητώντας τροφή… Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ανθρώπινα συντρίμμια έξω από μεγάλα σουπερμάρκετ να ψάχνουν τους κάδους απορριμμάτων.
Ήταν όμως η πρώτη φορά που διέκρινα μια πρωτόγνωρη αξιοπρέπεια, σε αυτή την αθλιότητα, που όμοιά της είχα να δω πολλά χρόνια… Για μιαν ακόμα φορά σκέφτηκα: ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα ψάχνουν στα απομεινάρια των άλλων να βρουν την τροφή τους! Στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένες γυναίκες. Τα «περήφανα γηρατειά» παρελθόντων πολιτικών ετών… Θυμάστε!..

Δεν είναι βεβαίως οι ίδιοι… Αλλά η στρατιά τους έχει ανανεωθεί με καταιγιστικούς ρυθμούς… Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους δεν νοιάζεται κανείς. Αυτοί οι ίδιοι που δεν νοιάζονται για κανέναν και για τίποτα. Είναι οι "αόρατοι άνθρωποι", αυτοί που απλώς υφίστανται, αλλά δεν υπάρχουν, γιατί κανείς δεν τους βλέπει! Είναι αμφίβολο αν κάποιος από αυτούς φτάσει ως την κάλπη για να ψηφίσει…

Ναι, κυρίες και κύριοι πολιτικοί. Τα προγράμματα αναλώνονται σε αέναα ψεύδη, σε αλλοπρόσαλλες υποσχέσεις προς εκείνους που έχουν τη δύναμη να σας ψηφίσουν. Και τούτες εδώ οι ανθρώπινες φιγούρες, είναι βέβαιο πως το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι η κάλπη… Γι αυτό και δεν γνωρίζετε την ύπαρξή τους. ΄Η κάνετε πως δεν τους βλέπετε…
Ολη αυτή τη στρατιά των αόρατων ανθρώπων που διαρκώς μεγαλώνει, είμαστε υποχρεωμένοι, εμείς οι υπόλοιποι, να την υπερασπιστούμε. Με το μόνο όπλο που διαθέτουμε: την ψήφο μας. Ξέρετε τι σας λέω...

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΜΙΑΣ ΜΝΗΜΗΣ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ (ΕΛΛΗΝΑ) ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ!

Υπήρξε καθηγητής, μεταφραστής και συγγραφέας. Ίσως όχι από τους καλύτερους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ούτε και από τους γνωστότερους, αλλά σίγουρα ο μεγαλύτερος στην Ιαπωνία, τη χώρα όπου βρέθηκε στα 40 του χρόνια και έζησε τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής του.

Μισός Έλληνας, μισός Ιρλανδός, πολιτογραφήθηκε Ιάπωνας και έγινε ο εθνικός συγγραφέας της Ιαπωνίας! Σαν σήμερα, πριν από 106 χρόνια πέθανε. Στη μνήμη του, πλάι στις προτομές του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού στη Λευκάδα βρίσκεται και η δική του, ενώ στο κέντρο της πόλης, στο σπίτι που γεννήθηκε, ένας δρόμος φέρει το όνομά του στα ελληνικά και στα ιαπωνικά… Οι Ιάπωνες του χρωστούν πολλά, καθώς είναι ο πρώτος που έκανε γνωστό στη Δύση τον πολιτισμό και την λογοτεχνία τους.
                                                                       
Ο Πάτρικ Λευκάδιος Χέρν γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1850 στη Λευκάδα, απ΄ όπου και το ενδιάμεσο όνομα με το οποίο βαφτίστηκε. Ήταν γιος του στρατιωτικού γιατρού Κάρολου Χερν (υπηρετούσε στη βρετανική διοίκηση των Επτανήσων) και της Ρόζας Κασιμάτη, με καταγωγή από τα Κύθηρα. Δύο χρόνια αργότερα, ο Κάρολος και η οικογένειά του πήγε με μετάθεση στην Ιρλανδία. Εκεί ανακάλυψε την ασυμφωνία χαρακτήρων με τη γυναίκα του και ένα νομικό κενό που του επέτρεψε να θέσει εκτός ισχύος το γάμο του... Φαίνεται ότι οι γονείς του δεν ήθελαν τον μικρό Λευκάδιο, γι αυτό και τον εγκατέλειψαν στα χέρια μιας ηλικιωμένης Ιρλανδής θείας του, η οποία τον προόριζε για καθολικό ιερέα. Ο μικρός Λευκάδιος πέρασε άσχημα παιδικά χρόνια. Οι γονείς του είχαν χωρίσει και δεν τον ήθελαν, το παρουσιαστικό του δεν τον κολάκευε ιδιαίτερα, ήταν αδύνατος, μικροκαμωμένος και με εσωστρεφή χαρακτήρα. Όταν ήταν πέντε χρονών, σε ένα παιχνίδι με τους συμμαθητές του έχασε το ένα του μάτι. Την μητέρα του δεν την ξαναείδε ποτέ, και ο πατέρας του μετατέθηκε στις Ινδίες. Ωστόσο κατάφερε να πάει στο γαλλικό κολέγιο του Υβενό αρχικά και στο Ushar Roman Catholic College στη συνέχεια, ενώ στα 19 του μετανάστευσε στο Οχάιο ζώντας σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Εκεί γνώρισε τον Χένρι Γουότκιν με τη βοήθεια του οποίου βρήκε δουλειά σε μια εφημερίδα και αργότερα στην «Cincinati Daily Enquirer». Περιπλανήθηκε στη Ν. Ορλεάνη, στη Ν. Υόρκη και στις Γαλλικές Αντίλλες και το 1889 βρέθηκε ως ανταποκριτής στην Ιαπωνία. Εκεί γνώρισε τον Basil Hall Chamberlain και τον ΄Ιτζιτο Χαττόρι, που με την βοήθειά τους βρήκε θέση καθηγητή της αγγλικής γλώσσας σε κολέγιο της πόλης Ματσούε στη ΒΔ Ιαπωνία. Το 1894 ολοκλήρωσε το βιβλίο του «Glimpses of an Unfamiliar Japan». Ο Chamberlain τον βοήθησε στη συνέχεια να διδάξει Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, όπου παρέμεινε ως το 1903.

Ένα χρόνο περίπου μετά την εγκατάστασή του στην Ιαπωνία, παντρεύτηκε την κόρη ενός σαμουράι, την Σετζού Κοϊζούμι, έγινε Ιάπωνας πολίτης, υιοθετώντας μάλιστα το όνομα Κοϊζούμι Γκιάκουμο. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά (τον Kazwo και τον Iwao που σπούδασαν φιλολογία και ασχολήθηκαν με την επιμέλεια και έκδοση του έργου του πατέρα τους μεταφράζοντάς το από τα αγγλικά στα ιαπωνικά, τον Kiyoshi που έγινε γνωστός ζωγράφος και την Suzuko που είχε σοβαρά προβλήματα με την υγεία της). Τον Δεκέμβρη του 1896 το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο του προσέφερε την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Στην Ιαπωνία ο Λευκάδιος Χερν έζησε συνολικά 13 χρόνια μέχρι το θάνατό του στις 26 Σεπτεμβρίου 1903 από πνευμονικό οίδημα στην πόλη Οκούμπο. Στην διάρκεια αυτών των ετών έγινε ο εθνικός συγγραφέας της Ιαπωνίας, κατέγραψε μιαν άλλη Ιαπωνία, εκείνη των θρύλων των σαμουράι και των παραδοσιακών αξιών, χαρακτηριζόμενος ως ο αυθεντικότερος ερμηνευτής της Ιαπωνίας στη Δύση.

Με τον θάνατό του έγινε γνωστό το έργο του και στην Ελλάδα, όπου το 1910 άρχισαν να δημοσιεύονται σε φιλολογικά περιοδικά και εφημερίδες τα πρώτα αποσπάσματα λογοτεχνικών κειμένων του. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1932, η ιαπωνική πρεσβεία στην Αθήνα και ο ελληνοϊαπωνικός σύνδεσμος ανέγειραν με δαπάνη τους μια αναθηματική στήλη στην κεντρική πλατεία της Λευκάδας και μια δεύτερη, με δαπάνη της ιαπωνοελληνικής εταιρείας και του Συνδέσμου Χερν στο Τόκιο. Στη βάση της στήλης (που έπεσε στον σεισμό του 1952, ξαναστήθηκε το 1984 και το 1987 συμπληρώθηκε με μια προτομή του Χερν από τον γλύπτη Σπύρο Κατωπόδη), υπήρχε η επιγραφή: «Λευκαδίω Χερν (Κοϊζούμι Ιακούμω), μεγάλω συγγραφεί, το των Ιαπώνων αληθές πνεύμα παγκοσμίως και λαμπρώς εμφανίσαντι, σήμα ευγνωμοσύνης ιαπωνικού έθνους, μηνί Οκτωβρίω 1932, έτους 259200 Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας».

Το βιβλίο του Χερν «Ματιές στην άγνωστη Ιαπωνία» διδασκόταν σε όλα τα σχολεία της χώρας επί δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι περιζήτητα, υπάρχουν οκτώ μουσεία προς τιμήν του σε όλη την Ιαπωνία, ενώ το άγαλμά του ξεχωρίζει στην κεντρική πλατεία του Τόκιο και μνημεία του έχουν στηθεί σε κάθε γωνιά τις Ιαπωνίας απ' όπου πέρασε. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές στο μνήμα του, υπάρχει το εξής κείμενο: «Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο".

Τα πιο γνωστά έργα του Χερν είναι μια συλλογή από διαλέξεις με τίτλο «Japan : An Attempt at Interpretation» (1904), το «Exotics and Retrospectives» (1898), «In Ghostly Japan» (1899), «Shadowings» (1900), «A Japanese Miscellany» (1901) και «Kwaidan» (1904).

Ο Χερν εκτιμούσε την τιμιότητα, την απλοϊκότητα, την καλοκαγαθία, αρετές που αναγνώριζε στον ιαπωνικό λαό. Συλλέγοντας λαϊκές ιστορίες και διηγήματα, διέσωσε από σίγουρο χαμό τις λαϊκές παραδόσεις που συνθέτουν τον κοινωνικό ιστό της Ιαπωνίας. Γι' αυτό άλλωστε διδασκόταν και στα αναγνωστικά των σχολείων της Ιαπωνίας. Εκείνο πάντως που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι το ότι οι Ιάπωνες λάτρεψαν έναν συγγραφέα που ελάχιστα γνώριζε την γλώσσα τους και έγραφε μόνο στα αγγλικά. Στο Ματσούε, στην πρώτη πόλη όπου ο Χερν δίδαξε αγγλικά σε σχολεία της μέσης εκπαίδευσης, δημιουργήθηκε ο «Σύνδεσμος Χερν» με αξιόλογη δράση μέχρι σήμερα. Ενεργό μέλος του συλλόγου είναι ο εγγονός του συγγραφέα Toki, ενώ ο γιος του Toki (δισέγγονος του Χερν), ο Bon, είναι σήμερα διευθυντής του Μουσείου Χερν που ιδρύθηκε το 1933, όπου εκτίθενται προσωπικά αντικείμενα του συγγραφέα, σπάνιες εκδόσεις έργων του, αναμνηστικά κλπ.
Το 1990 ο δήμος Shinjuku, 50 μέτρα από τον τάφο του Χερν, δημιούργησε ένα πάρκο με αρχιτεκτονικά σύνολα εμφανώς δηλωτικά της ελληνικής καταγωγής του συγγραφέα (ένα είδος αρχαίας αγοράς, με σειρά κιόνων, κρήνη και μικρό ναό χωρίς σταυρό), καθώς και έναν χώρο ανάπαυσης δίπλα σε ένα αλσύλλιο.

Το λογοτεχνικό έργο του Χερν υπήρξε μεγάλο, όχι όμως και ενιαίο ποιοτικά. Στην Αμερική, για παράδειγμα, επί μία εικοσαετία το έργο του περιορίστηκε σε άρθρα εφημερίδων της Νέας Ορλεάνης και της Νέας Υόρκης όπου έζησε, αλλά και σε μεταφράσεις γάλλων συγγραφέων. Αλλά στην Ιαπωνία εξέδωσε 12 βιβλία (ένα κάθε χρόνο) αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στη χώρα αυτή. Μετά το θάνατό του, ο πρωτότοκος γιος του εξέδωσε την αλληλογραφία του πατέρα του, αλλά και τις πανεπιστημιακές του παραδόσεις που συγκεντρώθηκαν από φοιτητές του σε ογκώδεις τόμους βάσει των σημειώσεων που κρατούσαν.
Ο Χερν, δεν γνώριζε ελληνικά, αλλά ήταν λάτρης της ιστορίας, των παραδόσεων και των θρύλων της γενέτειράς του. Στα έργα του συχνές είναι οι αναφορές σε αρχαίους Έλληνες λυρικούς (Ανακρέων, Θεόκριτος, Μελέαγρος). Αναμφίβολα ο Χερν ως συγγραφέας δεν ανήκε στους άριστους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά στην Ιαπωνία τον λάτρεψαν για τον ρόλο του στην τοπική λογοτεχνία, αλλά και στην διάδοσή της στον υπόλοιπο κόσμο.