ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

(Edvard Munch, Κραυγή, 1893, λάδι, τέμπερα και παστέλ σε hardboard, Oslo)

Πολλά ενδιαφέροντα συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς από την έρευνα που έκανε ο καθηγητής του τμήματος Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας Επαμεινώνδας Πανάς με ομάδα φοιτητών, σχετικά με την διαφθορά στην ελληνική δημόσια διοίκηση, τον πολιτικό κόσμο και την ελληνική κοινωνία. Ένα θέμα ιδιαίτερα επίκαιρο τον τελευταίο καιρό, που δεν αφορά μόνο την ελληνική κοινωνία, αλλά κινείται σε διεθνές επίπεδο. Η έρευνα που έγινε σε δείγμα 4.720 ατόμων άνω των 18 ετών σε ολόκληρη τη χώρα, έδειξε ότι το σημαντικότερο πρόβλημα του Έλληνα πολίτη είναι σε ποσοστό 35,5% η ακρίβεια, με δεύτερο (και με ποσοστό 25,5%) την διαφθορά που επικρατεί και τρίτο την ανεργία (ποσοστό 17,1%).
Το 44% των ερωτηθέντων θεωρούν πως για να προχωρήσει μια υπόθεσή τους στο δημόσιο, θα πρέπει να δώσουν χρήματα! Στο δε θέμα της διαφθοράς, την πρώτη θέση κατέχουν οι βουλευτές και τα πολιτικά κόμματα και ακολουθούν η πολεοδομία, οι γιατροί και τα νοσοκομεία, οι εφορίες, η αστυνομία και τέλος η δικαιοσύνη. Οι ερωτηθέντες στο ερώτημα πώς μπορεί να καταπολεμηθεί η διαφθορά, απάντησαν ότι ο μόνος τρόπος είναι η επιβολή βαρύτερων ποινών, ενώ το 55% απαντώντας σε σχετική ερώτηση είπε ότι δεν πιστεύει πως η κυβέρνηση και η κεντρική πολιτική εξουσία είναι διατεθειμένες να καταπολεμήσουν το πρόβλημα της διαφθοράς.

Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να σκεφτώ λίγο περισσότερο για το θέμα της διαφθοράς, μια και δεκαετίες ολόκληρες αποτελεί φαινόμενο όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της διεθνούς κοινωνίας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ
ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΑΦΟΡΑ
Το ζήτημα της διαφθοράς, σύμφωνα με τον καθηγητή Γιώργο Κοντογιώργη, αποτελεί επιμέρους παράγραφο που ανάγεται στο μείζον κεφάλαιο της ιδιοποίησης της πολιτικής, η οποία βρίσκεται εκεί όπου το πολιτικό σύστημα δεν έχει «ιδιοκτησιακή» θεμελίωση. Ο δεσπότης στην ιδιωτική (για παράδειγμα στο φέουδο) ή στην κρατική (για παράδειγμα στην ασιατικού τύπου) δεσποτεία και οπωσδήποτε ο δήμος στη δημοκρατία, μπορεί να πολιτεύονται εσφαλμένα, να είναι σπάταλοι, αλλά δεν είναι υπόλογοι ιδιοποίησης της διαφθοράς, αφού η πολιτική λειτουργία και το προϊόν της πολιτικής, αποτελεί… ιδιοκτησία τους. Αρα η έννοια της ιδιοποίησης ή, ειδικότερα, της διαφθοράς, προσιδιάζει στο πολιτικό σύστημα (ή στην πολιτική σχέση) που εδράζεται στην αντιπροσωπευτική αρχή. Υπο την έννοια αυτή, η διαφθορά επιδέχεται δύο προσεγγίσεις: την ηθική και την πολιτική.
Η ηθική προσέγγιση παραπέμπει σε ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς, που λέει ότι αφενός ο άνθρωπος έχει από τη φύση του τη δυνατότητα της ηθικής λειτουργίας και αφετέρου ότι η τήρηση του ηθικού κανόνα εναπόκειται στην αυτοδέσμευση του υπευθύνου. Αλλά αυτή η λογική είναι αντίθετη στην έννοια της συγκρότησης της συνολικής κοινωνίας. Ότι δηλαδή υπάρχουν όχι μία αλλά πολλές εκδοχές της πολιτικής ηθικής - όσοι και οι τύποι των πολιτικών συστημάτων. Οπότε, το πρόβλημα εστιάζεται, όχι στην προσωπική συνείδηση ή αυτοδέσμευση του φορέα της πολιτικής λειτουργίας, αλλά στη δυνατότητα της ύπαρξης ή μη ενός συμπαγούς κανόνα ηθικής συμπεριφοράς και δικλείδων ασφαλείας του συστήματος. Η ηθική προσέγγιση ευδοκιμεί στις κοινωνίες που επικαλούνται την ηθική ως υποκατάστατο της αδυναμίας τους να προσεγγίσουν το ζήτημα της διαφθοράς.
Η πολιτική προσέγγιση της διαφθοράς, προϋποθέτει κατ΄ ελάχιστον το αντιπροσωπευτικό πρόσημο της πολιτικής εξουσίας. Ο πολιτικός ασκεί λειτουργία εντολοδόχου, δεν είναι δικαιούχος της πολιτικής. Δεν ενεργεί επ΄ ονόματί του, αλλά για λογαριασμό τρίτου εντολέως. Επομένως, δεν νοείται το επιχείρημα της διαφθοράς στην περίπτωση του εντολέα (του δήμου). Στο πολιτικό σύστημα συναντώνται ο εντολέας και ο εντολοδόχος σε μια σχέση όπου ο εντολέας εξουσιοδοτεί τον εντολοδόχο να πραγματοποιήσει ορισμένο έργο: να διαχειρισθεί δηλαδή την πολιτική λειτουργία της κοινωνίας. Στη σχέση αυτή ο εντολέας επιλέγει τον εντολοδόχο, ορίζει τον χρόνο και το περιεχόμενο της εντολής, διατηρεί το δικαίωμα του πλήρους ελέγχου των σταδίων υλοποίησης της εντολής και, βεβαίως, μπορεί ανά πάσα στιγμή να την ανακαλέσει ή να υποχρεώσει τον εντολοδόχο να εναρμονισθεί με τη βούλησή του. Ο εντολέας μπορεί να μεταβάλει ελεύθερα το περιεχόμενο της εντολής (τον σκοπό της πολιτικής) αλλά ΟΧΙ ο εντολοδόχος. Αυτό είναι το θεμέλιο της αντιπροσωπευτικής σχέσης, που αποτελεί συγχρόνως τον καταλύτη για τη συγκρότηση του πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να αποτρέπεται η λογική του να υποκύπτει ο δημόσιος χώρος στη διαφθορά.

ΕΙΝΑΙ όμως προφανές, ότι στο πολιτικό σύστημα δεν συγκλίνουν εντολέας και εντολοδόχος. Γιατί; Διότι και οι δύο αυτές ιδιότητες κατέχονται εξολοκλήρου από το κράτος, οπότε και οι ιδιότητες του ελεγκτή και του ελεγχόμενου συμπίπτουν στον ίδιο φορέα, δηλαδή στον ΚΑΤΟΧΟ της πολιτικής εξουσίας. Αρα, για ποια αντιπροσωπευτικότητα μιλάμε; Η αντιπροσωπευτικότητα αυτού του είδους, ενισχύεται από έννοιες όπως το «γενικό» ή «εθνικό» συμφέρον, των οποίων η συγκεκριμενοποίηση ανήκει αποκλειστικά (και πάλι) στην πολιτική εξουσία του κράτους, καθώς αυτή κατέχει την ιδιότητα του εντολέως. Η πολιτική ως πράξη και οι φορείς της πολιτικής λειτουργίας, τοποθετούνται υπεράνω του νόμου και δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη! Κι έτσι, η κοινωνία, ως πολίτης, δεν θεωρείται ότι έχει έννομο συμφέρον να εγκαλέσει τους φορείς της πολιτικής λειτουργίας για τυχόν βλάβη που αυτή τους προξένησε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ενώ στον ιδιωτικό ή κοινωνικό βίο αναγνωρίζεται ρητά η υποχρέωση για την ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ της βλάβης που υφίσταται ο εντολέας από τον εντολοδόχο, στην πολιτική αυτό δεν ισχύει. Κι ας έλεγε ο Αριστοτέλης, ότι ευλόγως το πολιτικό έγκλημα (το έγκλημα του εντολοδόχου ή και του απλού ρήτορα) τιμωρείται αυστηρότερα, στη δημοκρατία (και στην αντιπροσωπευτική πολιτεία), επειδή προκαλεί ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ, άρα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ βλάβη, απ΄ ό,τι το κοινό έγκλημα.
Όπως και να΄ χει το πράγμα, η «εκλογή» συνιστά «επιλογή» διακυβέρνησης για το μέλλον, όχι απονομή δικαιοσύνης. Κατά τούτο, η έννοια της πολιτικής κριτικής, αποτελεί άσκηση ατομικής ελευθερίας, αλλά δεν υποβάλει τον κρινόμενο στη δοκιμασία της δικαιϊκής ευθύνης. Με μια κουβέντα: τους ψηφίσατε; Λουστείτε τους!

ΤΟ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΟ ΦΕΟΥΔΟ
ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Σύμφωνα με το πολιτικό σύστημα, ο κάτοχος της πλειοψηφίας στις εκλογές, κατέχει αδιαίρετα το σύνολο των εξουσιών: ελέγχει τη βουλή, την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό. Άρα, ο κάτοχος της πλειοψηφίας, δηλαδή ο ηγετικός πυρήνας του κόμματος, αποβαίνει πολιτικός αυθέντης της κρατικής εξουσίας, καθυποτάσσοντας ολοσχερώς το πολιτικό προσωπικό.
Σήμερα, προτάσσεται η αρχή της «κοινωνίας των πολιτών» ως θεμελιώδους εταίρου του πολιτικού συστήματος. Τι είναι όμως η κοινωνία των πολιτών; Η δημοκρατία στηρίζεται ακόμα κυρίως σε αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, αλλά οι συμμετοχικοί θεσμοί παραμένουν ισχνοί. Πολλοί θεσμοί δεν μπορούν να εκπληρώσουν την αποστολή τους, γιατί οι πολίτες δεν μπορούν να επικοινωνούν με τους πολιτικούς θεσμούς. Οι κυβερνώντες είναι αλαζόνες, τα ΜΜΕ παίζουν τα δικά τους παιχνίδια ή των κρατούντων, η διοίκηση χρειάζεται εκσυγχρονισμό. Κι από την άλλη μεριά, η κοινωνία των πολιτών περιέχει μια μεγάλη «πολυσημία» ως προς τα θεωρητικά της πλαίσια που χρησιμοποιούνται για την ερμηνεία της (Hegel, Kant, Gramsci, Habermas, Walzer, Cohen, Arato και πάει λέγοντας). Αυτό που είναι γεγονός είναι πως ό,τι γίνεται στην κοινωνία των πολιτών εντοπίζεται στον ενδιάμεσο χώρο, μεταξύ κράτους και αγοράς. Η κοινωνία των πολιτών αποτελείται από δύο ομάδες: ομάδες πίεσης και ομάδες διαμαρτυρίας (ή και τα δύο), τα όρια των οποίων είναι μάλλον συγκεχυμένα. Οι ομάδες πίεσης περιλαμβάνουν οργανισμούς και οργανώσεις στο χώρο του πολιτισμού (μουσεία, ορχήστρες κλπ.), της παιδείας (εκπαιδευτικά ιδρύματα, ερευνητικά κέντρα), της υγείας (νοσοκομεία, ιατρικά κέντρα), κοινωνικών υπηρεσιών (ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας, ομάδες αυτοβοήθειας), του περιβάλλοντος (μη κυβερνητικές οργανώσεις), υπεράσπισης δικαιωμάτων, συνδικαλισμού, επαγγελματικών ενώσεων, θρησκείας, φιλανθρωπίας, αθλητισμού, εθελοντισμού κλπ.
Οι ομάδες διαμαρτυρίας χρησιμοποιούν είτε συμβατικές πολιτικές πρακτικές (παρασκηνιακές δράσεις – lobbying, εκκλήσεις, επιστολές σε πολιτικούς, συμμετοχή σε δικαστικούς αγώνες, συνεντεύξεις τύπου, μποϊκοτάζ, συγκεντρώσεις και πορείες, καταλήψεις, αποκλεισμούς δρόμων κλπ.).
Η «κοινωνία των πολιτών» υπόσχεται τη συγκρότηση της πολιτικής σύνθεσης στο επίπεδο του συσχετισμού των ομάδων συμφερόντων με την εξουσία, κι όχι μέσω μιας συνάντησης με την κοινωνία μέσω της αντιπροσωπευτικής αρχής. Οι ίδιοι οι πολίτες, δηλαδή, έχουν αρχίσει να αποστρέφονται κάθε θεσμική συμμετοχή του κοινωνικού σώματος στην πολιτική διαδικασία, σε σημείο ώστε να στρέφονται σε μια «εξωπολιτειακή» αμφισβήτηση και όχι υπο το πρίσμα μιας διαρκούς πολιτειακής συγκρότησης του κοινωνικού σώματος, δηλαδή της μεταβολής του σε δήμο.
Αυτό δεν είναι κακό. Αρκεί, ο πολίτης να μην είναι αναγκασμένος να επιδείξει μια «διαμεσολαβητική» ιδιότητα, ώστε να γίνει μέλος του πολιτικού συστήματος. Συμβαίνει όμως αυτό; ΄Η, τελικά, ισχύει και εδώ το δόγμα των ισχυροτέρων της «διαμεσολαβημένης κοινωνίας» που καλούνται να στηρίξουν το κόμμα ή και τους επιμέρους πολιτικούς, με αντάλλαγμα την ανάλογη εκχώρηση μεριδίου του δημοσίου χώρου; Όταν υπάρχουν «χορηγοί» χρήματος ή επικοινωνίας δεν αλλοιώνουν μόνο την ιδεολογία του κόμματος, αλλά μεταβάλλουν τον πολιτικό και το κόμμα σε προσωπικό τους «πελάτη».
Ο πολίτης είναι γεγονός ότι βαρέθηκε την πελατειακή διαπλοκή του πολιτικού προσωπικού, που μαζί με την ενσωματούμενη διαφθορά, με την κανονικοποίηση της ιδιωτικής «χορηγίας» και της εισαγωγής συμπληρωματικά δημόσιας «χορηγίας», δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο. Η επισημοποίηση της «χορηγίας» αποποινικοποιεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά που υποκρύπτει και θεσμοθετεί συγχρόνως την εξάρτηση και την αλλοίωση του σκοπού της πολιτικής. Η δε δημόσια «χορηγία» υπονοεί ότι το κόμμα και η πολιτική τάξη αναγνωρίζονται ως θεσμοί του δημοσίου δικαίου. Συνεπάγεται, ως εκ τούτου, το δικαίωμα του «χορηγού» να ελέγχει τους αποδέκτες της χορηγίας, τόσο ως προς τον τρόπο της διαχείρισης, όσο και για την εκπλήρωση του σκοπού της πολιτικής, που την επέβαλε. Πράγμα που, όμως, η άρχουσα πολιτική τάξη δεν είναι έτοιμη να αποδεχθεί, καθώς το κόστος λειτουργίας του συστήματος είναι απαγορευτικό για να γίνει διαφανές. Αλλά πώς η διαφθορά πηγαίνει στο δεύτερο επίπεδο που είναι ο δημόσιος χώρος, το διοικητικό προσωπικό, ο μη πολιτικός κρατικός μηχανισμός; Ενώ η «νόμιμη» διαφθορά αποτελεί φαινόμενο καθολικό, η διαφθορά του κράτους έχει διαφορετική ένταση και συχνότητα από χώρα σε χώρα. Η διαφθορά δεν είναι συνυφασμένη με την πολιτική ανάπτυξη μιας χώρας. Η γενίκευση της διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό αποτελεί θέμα χρόνου. Το νεοελληνικό κράτος λειτούργησε εξαρχής ως πλαίσιο αναδιανομής του κοινωνικού η οικονομικού αγαθού και κατ΄ επέκταση ως θερμοκήπιο για διαφθορά. Ο πολίτης, αφού δεν συγκροτούσε πολιτειακή οντότητα αφέθηκε να διαπραγματευθεί την ψήφο του στο δυσμενές περιβάλλον της προσωπικής εξάρτησης που δημιουργεί η πολιτικά κυρίαρχη εξουσία. Το κόμμα εμφανίζεται ως η συνισταμένη πάνω στην οποία αρθρώνεται η σχέση ιδιώτη – πολίτη με την πολιτική. Ο σκοπός του κόμματος μεταλλάσσεται σε σκοπό της πολιτικής (του κράτους).
Τελικά, η διαφθορά είναι φαύλος κύκλος, που προέρχεται από την ανισότητα και που την πολλαπλασιάζει, κατανέμοντας άνισα την όποια εξουσία (οικονομική, πολιτική ή άλλη) και καταλήγοντας σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η προώθηση του αμερικάνικου μοντέλου σε κάποιες χώρες (άνοιγμα των αγορών, απελευθέρωση των κεφαλαίων και της εργασίας και όλα όσα ευαγγελίζεται ο νεοφιλελευθερισμός), ούτε οδήγησαν στην κάμψη της διαφθοράς, ούτε δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Αντίθετα έφεραν τα δικά τους μοντέλα διαφθοράς. Οι αμερικανοί περιορίζουν την έννοια της διαφθοράς στον χρηματισμό, αφήνοντας απέξω την διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις. Αλλά ακόμα και αν ο χρηματισμός εξαλειφθεί, η διαφθορά θα παραμείνει πανίσχυρη και ένα πολύτιμο όπλο στη διάθεση των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Γιατί η διαφθορά δεν εξαντλείται σε κάποιες στιγμιαίες πράξεις. Ο δε χρηματισμός φαίνεται να αποτελεί ευκαιριακή διαφθορά, αφού σε αυτό καταφεύγουν όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στις «διαρκείς» δομές για να απολαύσουν μιαν «ειδική εξυπηρέτηση» και αναγκάζονται να κάνουν μιαν άμεση προσφορά κάποιου ποσού ή άλλου αγαθού ή υπηρεσίας.
Σύμφωνα με τον Cartier Bresson, δίκτυο διαφθοράς είναι ένα δίκτυο μεταξύ των μελών των κοινωνικών ελίτ που προκαλεί τριγμούς στη νομιμοποίηση του συστήματος και έχει υπερβεί τη νομιμότητα. Αποτελεί ένα κλειστό κύκλωμα αφού η αύξηση των συμμετεχόντων, από ένα σημείο και πέρα, μειώνει τα οφέλη των συμμετεχόντων. Ορισμένοι συγγραφείς που μελέτησαν το φαινόμενο της διαφθοράς, το εντοπίζουν διαχρονικά ως μορφή και παράγοντα σταδιακής αποσύνθεσης ενός κοινωνικού συστήματος. Η διαφθορά κατανοείται ως μέσο παράτασης αυτών των κοινωνικών συστημάτων, με κόστος όμως την αυξημένη βεβαιότητα της τελικής κατάρρευσης (γαλλική απόλυτη μοναρχία, βυζαντινή αυτοκρατορία). Κι όπως συνοψίζει ο Γρ. Λάζος στο βιβλίο του («Διαφθορά και Αντιδιαφθορά»):

«Μέχρι να ασχοληθείτε σοβαρά με το θέμα της διαφθοράς προς όφελος των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αφήστε μας ήσυχους να ασχοληθούμε με άλλα σοβαρά θέματα που υπάρχουν πάρα πολλά».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-Γρ. Λάζου, επίκουρου καθηγητή εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, «Διαφθορά και Αντιδιαφθορά», εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2005.
-Γιώργου Κοντογιώργη, «Η κομματοκρατία ως πολιτικό σύστημα», στα Τετράδια Πολιτικής Επιστήμης, Παν/μιο Κρήτης, Απρίλιος 2004. Επίσης του ιδίου, «Διαφθορά και πολιτικό σύστημα» (πρακτικά συνεδρίου) 2003.
-Yves Meny, La corruption de la Republique, Paris, 1992.
-P. Claeys, Andre Frognier (eds), L’ echange politique, Bruxelles, 1995.
-Paolo Mauro, Corruption and growth, 1995, The MIT Press.
-Social capital measurement in Greece, by Antigone Lyberaki and Christos J. Paraskevopoulos, Athens, May 2002.
-Γ.Θ.Μαυρογορδάτος, Ομάδες πίεσης και δημοκρατία, Αθήνα, 2001, Πατάκης.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Α-ΠΟΛΙΤΙΣΤΗ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ στη χώρα μας, είναι είδος προς εξαφάνιση. Οι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού, άλλοι απολυμένοι και άλλοι απλήρωτοι εδώ και τέσσερις μήνες, βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας. Διαμαρτύρονται οι άνθρωποι αποκλείοντας την Ακρόπολη, σήμερα, αύριο και μεθαύριο. Και την ίδια ώρα, 3.000 οργανικές θέσεις του υπουργείου Πολιτισμού, παραμένουν κενές! Πολλοί απ΄ αυτούς έχουν 10 και 15 χρόνια που δουλεύουν κάτω από το καθεστώς αυτό, που δεν είναι άλλο από μια ακόμα μορφή στυγνής εκμετάλλευσης – και μάλιστα κρατικής. Αν προσθέσουμε σε αυτά, και το ότι χιλιάδες εργαζόμενοι του υπουργείου Πολιτισμού έχουν βάλει λεφτά από την τσέπη τους (αλλά δεν τα έχουν πάρει ακόμα, εδώ και ένα χρόνο) για να πάνε εκεί που τους έστειλε η… υπηρεσία τους, καταλαβαίνετε τι γίνεται.
Ο πολιτισμός γενικότερα, αλλά ειδικότερα σε κάθε χώρα όπως η δική μας χώρα που έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση, θα έπρεπε να αποτελεί προνόμιο και τιμή των συνεχιστών του. Αλλά όχι στην Ελλάδα! Που ακόμα και στον πολιτισμό προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα κυβερνητικά μικροσυμφέροντα. Η ιστορία που άνοιξε με κάποιες (κατ΄ όνομα μόνο) «μη κυβερνητικές οργανώσεις», μέσω των οποίων διακινούνταν εκατομμύρια ευρώ, είναι γνωστό ότι «έγινε γαργάρα». Που τώρα καλούνται να πληρώσουν στην ουσία οι εργαζόμενοι που δεν φταίνε σε τίποτα. Επειδή τα ταμεία τους είναι άδεια, κι επειδή το μαύρο χρήμα έφυγε από την πίσω πόρτα και πήγε σε ημέτερους… Την ίδια ώρα, που οι υπάλληλοι καλούνταν να πάνε σε διατεταγμένη υπηρεσία στου διαόλου τη μάνα, με ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ λεφτά! Ποιος τους ρώτησε αν έχουν λεφτά; Κι από πού πρέπει να τα κόψουν για να σας κάνουν τη δουλειά σας; Είστε εσείς κυβέρνηση που θέλει το καλό των πολιτών της; Τα δεδουλευμένα τους ζητούν οι άνθρωποι. Ποιοι είστε εσείς που τους εκμεταλλεύεστε με αυτόν τον χυδαίο τρόπο, δρώντας με τρόπους στυγνής επιχειρηματικότητας και λογικής; Ποιοι είστε εσείς που νομίζετε ότι μπορείτε να διαιωνίζετε έναν φαύλο κύκλο; Τι αντίληψη είναι αυτή να κρατάτε εργαζόμενους 15 χρόνων σε καθεστώς προσωρινών συμβάσεων ή να τους απολύετε και να παίρνετε άλλους στη θέση τους για άλλους 24 μήνες, με την ελπίδα ότι όλοι αυτοί στο τέλος θα σας ψηφίσουν για να μη χάσουν τη δουλειά τους; Δεν καταλαβαίνετε ότι τέτοιες κυβερνήσεις είναι ΑΧΡΗΣΤΕΣ για τον τόπο; Όχι, έ; Θα το καταλάβετε, όμως, στις επόμενες εκλογές. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο!

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ LIVE!...

Το κτίριο της Επιτροπής Ανταγωνισμού, έξω απο το οποίο ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας Θόδωρος Τενέζος απεργεί σήμερα για 14η μέρα.

ΣTHN 14η μέρα απεργίας πείνας κατά των καρτέλ στην Ελλάδα, βρίσκεται ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας Θόδωρος Τενέζος, μπροστά στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, στην οποία έχει καταγγείλει (όπως και στην κυβέρνηση βεβαίως, βεβαίως) το σκληρό ελληνικό καρτέλ του χάλυβα που κατέστρεψε την επιχείρησή του. Εν δυνάμει, όλοι οι Ελληνες πολίτες αποτελούν θύματα των πάσης φύσεως καρτέλ. Την είδηση πήρα από την taspa, και μπορείτε να ενημερωθείτε και από το STOP CARTEL που έχει στήσει ζωντανή κάμερα για την παρακολούθηση του απεργού. Πατήστε στο http://www.stopcartel.gr για να δείτε ζωντανά την εξέλιξη της απεργίας πείνας. Κάτι που την κυβέρνηση δεν την έχει «αγγίξει» ακόμα…

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ

(Renato Gutusso, erischiebung von patrioten, "Μετατόπιση" των πατριωτών, 1952)

«Η πιο ωραία θάλασσα:
αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.
Το πιο ωραίο παιδί:
Ακόμα δε μεγάλωσε.
Οι πιο ωραίες μέρες μας:
Αυτές που ακόμα δε ζήσαμε.
Κι ο πιο ωραίος λόγος που θέλω να σου πω:
Αυτός που ακόμα δε σου είπα…»
(Ναζίμ Χικμέτ, Τα Ποιήματα των 9-10 Μ.Μ., 24 Σεπτέμβρη 1945, μτφρ. Πέτρου Μάρκαρη, Θεμέλιο, 1982)

Η χώρα αυτή, είναι χώρα για γέλια και για κλάματα. Ζούμε στη σφαίρα της γελοιότητας. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι, τα λαμόγια περνούν μια χαρά συμπαρασύροντας και παίρνοντας στο λαιμό τους όσους μπορούν, τα πράγματα δεν αλλάζουν γιατί κανείς (από τους κυβερνώντες εννοώ) δεν ενδιαφέρεται και εκείνοι που είναι σκαλωμένοι στην «μικρομεσαία» κλίμακα παρατηρούν με γουρλωμένα μάτια αυτά που συμβαίνουν και δεν ξέρουν τι να υποθέσουν.
Συζητάμε για τις «Σέχτες» και για τον Παλαιοκώστα και τα πεπραγμένα τους μόνο και μόνο επειδή αυτά αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, ενώ την ίδια ώρα κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους και να «τα παίρνουν χοντρά» και εκβιαστικά απ΄ όπου μπορούν. Ολόκληρο το σύστημα είναι διαβρωμένο. Και δεν το διέβρωσαν οι ανήμποροι πολίτες, αλλά εκείνοι που μετέχουν ενεργά σε ένα σύστημα του οποίου στηρίζουν τη δομή. Όσοι εργάζονται με μόνο «όπλο» τον μισθό τους, ανίκανοι να παρακολουθήσουν την κατρακύλα στην οποία έχουμε περιέλθει, βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα. Θα αναφέρω δύο περιπτώσεις, εκείνη του περιφερειάρχη Αττικής και εκείνη του υπουργού Ανάπτυξης.
Στην πρώτη περίπτωση, ο Χαρ. Μανιάτης, ο περιφερειάρχης Αττικής, είχε μεταθέσει πρόσφατα τον δασάρχη Δημήτριο Κόκκα από τον Πόρο όπου υπηρετούσε, στο Αιγάλεω. Γιατί; Διότι, έπειτα από έλεγχο που έγινε από το Σώμα Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης βρέθηκε ότι ο απλός δασάρχης είχε καταθέσεις 1,7 εκατ. ευρώ σε… 22 τραπεζικούς λογαριασμούς, οι οποίες δεν είχαν δηλωθεί στο «πόθεν έσχες»! Ο κ. Μανιάτης ανέστειλε τα καθήκοντά του, με ερώτημα (στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο) για να τεθεί σε δυνητική αργία ο συγκεκριμένος υπάλληλος. Βέβαια αυτό έγινε γιατί τον τύπο τον «τσίμπησε» το Σώμα των Ελεγκτών. Αλλά το θέμα είναι ότι ο ίδιος αυτός υπάλληλος είχε κατηγορηθεί και στο παρελθόν για ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ δασικών εκτάσεων, χωρίς όμως να προκύψουν στοιχεία εις βάρος του. Τον ήξεραν δηλαδή και το μόνο που έκαναν στο λαμόγιο, ήταν να του αλλάξουν πόστο!
Στην δεύτερη περίπτωση, ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης με δηλώσεις του χαρακτήρισε ως «αδικαιολόγητες» τις αυξήσεις που σημειώνονται το τελευταίο διάστημα στα καύσιμα. Σώπα! Και από την ερχόμενη εβδομάδα, λέει, θα ξεκινήσει «σαρωτικούς ελέγχους» στους εμπόρους πετρελαιοειδών, στους μεταπωλητές και στους πρατηριούχους. Για να (ξανα)μπει το «μαχαίρι στο κόκαλο»!… Αλλά ο υπουργός δεν γνωρίζει ότι υπάρχει κερδοσκοπία; Όλοι το γνωρίζουν εδώ και καιρό. Ο κ. Χατζηδάκης, τώρα το ανακάλυψε; Τώρα που το βαρέλι πετρελαίου στις διεθνείς αγορές έχει φτάσει στα 40 δολάρια και η αμόλυβδη «χτυπάει» 1 ευρώ το λίτρο (μάλιστα) στην Κρήτη; Τώρα που το πετρέλαιο θέρμανσης έχει πάει στα 89 λεπτά το λίτρο; Μα, η αμόλυβδη πουλιόταν πέρυσι (με 140 δολάρια το βαρέλι) στα 1,30 ευρώ το λίτρο. Δεν το γνώριζε; Και τι θα απαντήσει στην (εν πολλοίς δικαιολογημένη) απαίτηση των πρατηριούχων να πάει να κοιτάξει τι γίνεται στα διυλιστήρια; Κι αν πάει, τι θα κάνει; Και πότε; Τι θα απαντήσει στους 110.000 καταναλωτές φυσικού αερίου στη Θεσσαλονίκη, που αφού τους έβαλαν στο «τρυπάκι» να εγκαταστήσουν αέριο, βλέπουν να το πληρώνουν 50% ακριβότερο από την Αττική; Τι εξηγήσεις θα ζητήσει και τι λύση θα δώσει όταν η Εταιρεία Παροχής Αερίου Θεσσαλονίκης και Αττικής δώσουν η καθεμία την δική τους εκδοχή για την διαφορετική τιμολόγηση που κάνουν; ΄Η μήπως θα περιμένει σε όλη αυτή την ιστορία να κάνει συνυπεύθυνους τους καταναλωτές, καλώντας τους σε μποϊκοτάζ; Γιατί μποϊκοτάζ μέσα στο κρύο δεν γίνεται κ. Χατζηδάκη, αλλά και δεν είναι δουλειά του πολίτη να κάνει «ναζάκια» στα διάφορα λαμόγια. Εσείς είστε υπεύθυνος, εσείς αποκλειστικά και η κυβέρνησή σας για τα έκτροπα που βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Κανένας άλλος.
Διότι, πας αδερφέ να πιεις ένα χυμό στην καφετέρια και τον πληρώνεις 1,5 ευρώ. Και σκέφτεσαι. Γιατί ρε μάγκα; Αφού το κόστος του παραγωγού είναι 3,5 λεπτά ΤΟ ΚΙΛΟ! Θα πείτε, να΄ ταν μόνον αυτό. Όχι βέβαια, ενδεικτικά το ανέφερα. Αλλά πόσα τέτοια γίνονται καθημερινά; Να, γιατί ο Παλαιοκώστας έχει τόσους «φαν» στο Facebook. Γιατί οι σοβαροί πολίτες αυτής της χώρας αν παραβιάσουν το νόμο καταλήγουν στη φυλακή, ενώ τα λαμόγια είναι απέξω. Γιατί μπορείτε να πάρετε ολόκληρες λίστες με «παράνομους» πολίτες των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία έχουν βγει στο σφυρί (σπίτια, αυτοκίνητα, οικόπεδα, αγροτεμάχια κλπ.), αλλά ποτέ δεν θα βρείτε απάντηση στο ποιος λεηλατεί το δημόσιο. Ποιος ενδίδει στις εδώ και χρόνια υπερβάσεις (υπερτιμολογήσεις) δημοσίων έργων και στις καθυστερήσεις που σημειώνονται στην παράδοσή τους, ποιος ανέχεται την σύμπτυξη διαφόρων «καρτέλ» στην καθημερινότητα του πολίτη; Ποιος θα εμφανίσει κάποιον που παίρνει μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, από τα ταμεία της Siemens, από το Χρηματιστήριο, από το Βατοπέδιο (και θεός ξέρει από πού αλλού); Πόσο κόστισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες που ακόμα τους πληρώνουμε και θα τους πληρώνουν και τα παιδιά μας; Ποιοι θα απαντήσουν τι σόι αστυνομικοί είναι αυτοί οι 14 που από τις 20 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου (σε λιγότερο από ένα μήνα δηλαδή), ΕΧΑΣΑΝ τα υπηρεσιακά τους περίστροφα (!) και τους διέρρηξαν (άγνωστοι) τα ΣΠΙΤΙΑ στους Αμπελόκηπους, στα Εξάρχεια, στο Παγκράτι, την Κυψέλη, την Κηφισιά, την πλατεία Αττικής; Κι άλλοι που τα έχασαν όταν «πετάχτηκαν να πάρουν λεφτά από το ΑΤΜ της γειτονιάς τους» κι άφησαν μέσα στο αμάξι τους το πιστόλι τους, τα φυσίγγια (!), γεμιστήρες και προσωπικά τους έγγραφα! Ηταν «τρομοκράτες» αυτοί που τα πήραν; Όχι βέβαια. Πολλοί από αυτούς ήταν πρεζόνια. Η ανακοίνωση της αστυνομίας προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, τονίζοντας ότι «… βαθμοφόρος (ανθυπαστυνόμος) αστυνομικός, θύμα κλοπής δεν υπάρχει» αλλά «ανθυπασπιστής». Αυτό είναι το θέμα;
Δυστυχώς, σ΄ αυτή την Ελλάδα ζούμε. Και την ευθύνη δεν την έχουν οι πολίτες. Πώς μπορούν να αντιδράσουν όσοι επιθυμούν να είναι νομοταγείς και όχι να μετέχουν σε «σέχτες»;

Μα, φυσικά, το μόνο δικό τους «όπλο», είναι οι εκλογές. Αρκεί να μην ξεχάσουν όσα έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση, κι αρκεί να μην παραμυθιαστούν με όσα μεγαλόστομα λένε εκείνοι που όταν πάρουν την εξουσία θα λένε ότι «παρέλαβαν χάος», ότι «προσπαθούν», ότι «θα πατάξουν» κλπ. κλπ. που χρόνια ολόκληρα ακούμε απ΄ όσους δεκαετίες ολόκληρες εναλλάσσονται στην εξουσία, αποτυπώνοντας και ανακυκλώνοντας ΤΑ ΙΔΙΑ ακριβώς προβλήματα.

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ (πάλι...)

"Ο,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ο,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή τού πάντα"

(Ο. Ελύτη, ΄Ηλιος ο Πρώτος, Αθήνα, εκδ. Ικαρος, 1974, σελ. 14)

ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ!

Αυτός είναι ο Κενάν Ακίν, δολοφόνος με "βούλα", επικηρυγμένος και καταζητούμενος απο την Ιντερπόλ, που κατεβαίνει υποψήφιος στο ψευδοκράτος. Στο κόκκινο καρεδάκι βρισκόταν οπλισμένος το 1996, όταν πυροβόλησε και σκότωσε το 27χρονο παλικάρι Σολωμό Σολωμού στη Δερύνεια...

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΠΑΛΙΚΑΡΙΟΥ

Ηταν Αύγουστος του 1996. Η ημέρα της κατάληψης της Αμμοχώστου, έγινε ημέρα μνήμης για μια ακόμη στυγνή δολοφονία. Μια ομάδα διαδηλωτών κατευθύνθηκε προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, για να εναποθέσει στεφάνια στο χώρο της δολοφονίας του Τάσου Ισαάκ, που είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τους "Γκρίζους Λύκους" με πέτρες και λοστούς. Στο οδόφραγμα της Δερύνειας, εμφανίστηκαν ξανά οι "Γκρίζοι Λύκοι" και η σκηνή μετατράπηκε πάλι σε πεδίο μάχης. Οι Κυανόκρανοι σήμαναν συναγερμό, καθώς η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο. Ενα παλικάρι έφυγε από τον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Ηταν ο Σολωμός Σολωμού. Πέρασε στη νεκρή ζώνη πριν προλάβουν να τον κρατήσουν. Ανέβηκε στον ιστό που βρισκόταν εκεί για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Στα χείλη του είχε ένα τσιγάρο. Εκεί τον βρήκε η σφαίρα. Στο δεξί μέρος του λαιμού. Το παλικάρι κατέρρευσε. Δολοφόνος ήταν ο Κενάν Ακίν, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, τότε «υπουργός Γεωργίας» του κατοχικού καθεστώτος. Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων βρήκε ένοχη της Τουρκία για την δολοφονία Σολωμού και Ισαάκ, γιατί παραβίασε το άρθρο 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά και γιατί δεν έκανε καμία έρευνα για τη σύλληψη του δολοφόνου του. Ο Ακίν έδωσε μια συνέντευξη – πρόκληση μέσα από τα Κατεχόμενα στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», δηλώνοντας αμετανόητος και υποστηρίζοντας ότι θα πυροβολούσε ξανά! Η Λευκωσία τον επικήρυξε με 460.000 ευρώ. Η Ιντερπόλ τον… αναζητεί ακόμα. Και ο 67χρονος σήμερα Κενάν Ακίν, αυτός ο τόσο κυνικός και βάρβαρος, είναι υποψήφιος βουλευτής του κόμματος «Ελευθερία – Μεταρρύθμιση» για τις εκλογές της 19ης Απριλίου…

Αυτή είναι η Τουρκία!

Ο BLOGGER KAI TO ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ

(Φρανθίσκο Χοσέ ντε Γκόγια υ Λουθιέντες, Ο Κρόνος καταβροχθίζει ένα απο τα παιδιά του, 1821-23 ελαιογραφία σε τοίχο, μεταφερμένη σε μουσαμά, 146Χ83)

Τα blogs άρχισαν να ενοχλούν. Κυρίως τα ειδησεογραφικά. Γιατί η «πίτα» κόβεται σε περισσότερα κομμάτια. Και το χειρότερο: χωρίς πληρωμή!
Ο Μάκης Κουρής μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, άλλωστε γι αυτό είμαι και αναγνώστης της εφημερίδας του (το πολύ καλό «ΠΑΡΟΝ» που εκδίδεται κάθε Κυριακή).
Το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας, όμως, με έβαλε σε σκέψεις. Αφιερώνει μια ολόκληρη σελίδα, στη… σφαγή που γίνεται ανάμεσα σε bloggers (υπερτονίζοντάς τες με τον τρόπο αυτόν), ενώ παράλληλα εδώ και καιρό (αλλά και στο τελευταίο φύλλο) καταφέρεται πάλι εναντίον του ανώνυμου blogging. Ανεξάρτητα από το αν έχουν ή δεν έχουν σημασία οι επισημάνσεις της εφημερίδας για το κάθε θέμα της επιμέρους «σφαγής» που γίνεται ανάμεσα στα blogs, εγώ προσωπικά θέλω να τονίσω την άλλη άποψη. Εκείνη που λέει, δηλαδή, ότι το ανώνυμο blogging είναι δικαίωμα του καθενός εφόσον κάποιος επιλέγει αυτόν τον τρόπο προσέγγισης (τον ανώνυμο) κι εφόσον δεν χυδαιολογεί και δεν θίγει υπολήψεις. Δικαίωμα που αντλείται από την ανωνυμία του μέσου (δηλαδή του blog). Αν καταργηθούν τα blogs, τότε θα καταργηθεί η ανωνυμία, αλλά θα καταργηθεί και η ελευθεροτυπία.
Γιατί οι ανώνυμοι, μη χυδαιολόγοι και έντιμοι bloggers θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες κάποιου νεόκοπου νόμου; Και γιατί ο κ. Κουρής είναι θιασώτης μιας τέτοιας προσπάθειας; Αυτό είναι που με βάζει σε σκέψεις, αγαπητέ Μάκη Κουρή. Δεν είναι θέμα θάρρους η επωνυμία, όπως λες, είναι θέμα δυνατότητας επιλογής η ανωνυμία. Για όποιον την επιθυμεί στο πλαίσιο που προανέφερα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα σχόλια που ανεβαίνουν στα διάφορα blogs. Έχουν κάθε δικαίωμα να είναι ανώνυμα!
Το θέμα της «κουκούλας» είναι θέμα προσωπικό, που δεν έχει να κάνει με κανέναν, παρά μόνο με εκείνο που την επιλέγει. Αλλά, κ. Μάκη Κουρή, κουκούλα με «κουκούλα», έχει μεγάλη διαφορά. Για παράδειγμα, θυμάμαι παλαιότερους συναδέλφους (δημοσιογράφους – μέλη της Ένωσης Συντακτών) που λειτούργησαν πραγματικά ως «κουκουλοφόροι» και έστειλαν συναδέλφους τους στον εισαγγελέα λέγοντας πράγματα ανυπόστατα (ίσως θυμάστε παλαιότερα κάποιες περιπτώσεις). Μπορεί να γλίτωσαν γιατί δήλωσαν… μεθυσμένοι, για παράδειγμα, όταν κατηγορούσαν συναδέλφους τους για διάφορα ανυπόστατα πράγματα.
Ένας λοιπόν από τους λόγους που επιθυμώ την ανωνυμία, είναι γιατί ανάμεσά μας κυκλοφορούν κουκουλοφόροι δημοσιογράφοι που κάνουν κακό όχι μόνο στη δημοσιογραφία και στους συναδέλφους τους, αλλά και στη δημοκρατία – της οποίας είμαι θιασώτης.
Ένας άλλος λόγος είναι διότι πιστεύω ότι δικαιούμαι να σχολιάζω ανωνύμως, γιατί δεν μπορώ να δεχθώ τη λογική της ΣΥΛΛΗΨΗΣ (στην οποία ο νόμος περί κατάργησης της ανωνυμίας αποσκοπεί) εκείνου που έχει διαφορετική άποψη. Αν δεν πρόκειται να συλληφθεί, γιατί θα πρέπει να γράφει επώνυμα; Η συκοφαντία είναι κακή, όχι η επιχειρηματολογία με αποδείξεις…
Ένας τρίτος λόγος είναι ότι η ανωνυμία (στους παλαιότερους κυρίως δημοσιογράφους) ήταν πάγια τακτική, με την εξής έννοια: οι νεαροί ρεπόρτερς έκαναν το ρεπορτάζ τους, αλλά την επόμενη μέρα αντί να δουν το δικό τους όνομά, το ρεπορτάζ τους είχε την υπογραφή κάποιου άλλου «συναδέλφου» (τα θυμάστε αυτά, κύριε Κουρή, γιατί γινόταν παλαιά στο χώρο, κατά κόρον…). Δεν είδα όμως την ΕΣΗΕΑ να αντιδρά ποτέ για το φαινόμενο… Θεωρείτο ως «δικαίωμα του παλαιότερου» να «καπελώνει» το νεότερο συνάδελφο. Μπορώ να συνεχίσω με δεκάδες τέτοια παραδείγματα. Αλλά δεν θα το κάνω.
Θα σας πω, όμως, ότι αν πραγματικά το ΠΑΡΟΝ θέλετε εκτός από το να λέτε ότι είναι, να είναι και στην πραγματικότητα δημοκρατική εφημερίδα, δεν πρέπει να περνά ποτέ την άποψη της ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΝΟΜΟΥ για κατάργηση της ανωνυμίας των bloggers.
Την περασμένη εβδομάδα αναρωτιόσαστε «γιατί να μην καταργηθούν και οι νόμιμοι εκπρόσωποι που αναγράφονται στην ταυτότητα των εφημερίδων», ταυτίζοντας έτσι τους bloggers με τους εκδότες! Θα σας πω, λοιπόν, ότι οι εφημερίδες αποτελούν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και ως εκ τούτου επιβάλλεται να έχουν εκπροσώπους, ενώ τα blogs ούτε επιχειρήσεις είναι ούτε οι bloggers επιχειρηματίες!

ΟΙ "ΔΗΘΕΝ"...

(Την εικόνα δανείστηκα απο το μπλογκ perastikos.blogspot.com και τον ευχαριστώ)

«Κανέναν δεν πρέπει να εξαπατάς,
μήτε καν μ΄ εξαπάτηση ν΄ αποσπάς
τη νίκη σου απ΄ τον κόσμο»
(Φραντς Κάφκα, Αφορισμοί, εκδ. ΕΡΑΤΩ, 1997)

Όσο περιδιαβαίνει κανείς το διαδίκτυο, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το ρόλο των blogs. Και απλώς να εντάξουν σ΄ αυτά τη λογική της λαμογιάς. Τα blogs αποτελούν ένα ζωντανό κύτταρο της καθημερινότητας, κι αυτό είναι γεγονός αναντίρρητο. Πάντα μέσα από αυτή την περιδιάβαση, μπορεί κανείς να μάθει πολλά για τους συνανθρώπους του, γιατί μέσα από τα ελεύθερα γραπτά τους, καταλαβαίνει κανείς τις προθέσεις τους. Στα blogs δεν μπορείς να κρυφτείς – όσο κι αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως. Κι αυτό συμβαίνει είτε γράφει κανείς επώνυμα, είτε ανώνυμα. Η ποιότητα ενός ανθρώπου, άλλωστε, δεν έχει σχέση με το επώνυμό του. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο. Μέσα από το διαδίκτυο μαθαίνεις τις πραγματικές προθέσεις των ανθρώπων, κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Ανταλλάσσεις απόψεις, λες τις δικές σου, ακούς τις δικές τους.
Δυστυχώς, στον χώρο αυτόν, που από τη φύση του είναι απολύτως ελεύθερος, αναδεικνύονται και κάποιοι που θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους. Και κάνω λόγο για τους «δήθεν» bloggers. Την κακή περίπτωση του blogging. Αναφέρομαι σε εκείνους που πίσω από τα blogs προσπαθούν να «αλιεύσουν» αναγνώστες για τα βιβλία ή τις ποιητικές συλλογές που έχουν εκδώσει! Επαναλαμβάνω: που ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΩΣΕΙ. Αυτοί, μέσα από τα blogs τους, προτρέπουν –εμμέσως πλην ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ- στην ΑΓΟΡΑ των βιβλίων τους. Θεωρώ ότι το blogging ως θεσμός (διότι περί αυτού πρόκειται), καταντά αηδιαστική συνήθεια όταν χρησιμοποιείται ως μέσο διαφήμισης και αυτοπροβολής. Όχι, δεν πρόκειται να «κράξω» κανέναν. Απλώς έχει πέσει στην αντίληψή μου το φαινόμενο και το επισημαίνω. Αλίμονο αν όσοι από εμάς έχουν βγάλει βιβλία (γιατί πολλοί έχουν…) να προσπαθούν να τα πουλήσουν μέσω των blogs, αυτoδιαφημιζόμενοι. Θα πείτε, είναι κακό; Όχι. Απλώς αν κάποιος που κάνει αυτή τη δουλειά δεν το πει ευθαρσώς, τότε είναι ένας από τους «δήθεν». Μπορεί να θυμώσουν κάποιοι με αυτή την άποψη, ωστόσο είναι πραγματικότητα, που θυμώνει ΚΑΙ εμένα – και ενδεχομένως και κάποιους άλλους.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να δημοσιεύουμε ό,τι γουστάρουμε. Άλλωστε αυτόν το ρόλο παίζουν τα blogs. Αρκεί να μη μας θεωρούν ηλίθιους. Ναι, πραγματικά θα μου άρεσε να διαβάζω ποίηση μέσα από τους bloggers (και το κάνω). Αλλά, θυμώνω με τις συνεχείς αναφορές «στο έργο τους», μ΄ αυτόν τον παροξυσμό αυτοπροβολής και ξιπασιάς. Και περί αυτού ακριβώς πρόκειται, διότι αντιμετωπίζει τους αναγνώστες του blog ως «εν δυνάμει πελάτες». Δεν είμαι εγώ που θα τους χαλάσω την ανάπτυξη της «πελατειακής σχέσης» που έχουν ξεκινήσει. Απλώς με βάζει σε σκέψεις το πόσο ψεύτικα μπορούν να αποδειχθούν τα κίνητρα. Και πόσο εύκολα μπορούν να δημιουργηθούν ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ «ομαδούλες» που στην καθημερινότητά μας δείχνουμε να χλευάζουμε. Αυτές οι ομαδούλες δεν ευθύνονται για την κατάντια του τόπου μας; Αυτές οι ομαδούλες δεν οδηγούν στον ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ άλλων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες δεν επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιες, αλλά καταγράφονται επειδή μπαίνουν στο περιθώριο από τις συγκεκριμένες «ομαδούλες». Γνωρίζω ότι αυτό αποτελεί αστικό φαινόμενο, όπως γνωρίζω και το ότι δεν πρόκειται να εκλείψει. Ωστόσο, θα ήταν μια καλή αρχή, να μπορούμε να χρησιμοποιούμε ένα τόσο καταπληκτικό εργαλείο, όπως το διαδίκτυο, για να προωθούμε την ελευθερία της σκέψης που εκφράζεται καθημερινά μέσα από αυτό και να αποκλείσουμε με τον τρόπο μας το φαινόμενο της συνειδητής περιθωριοποίησης που άρχισε να σέρνεται…

TO ΨΩΜΙ... ΨΩΜΑΚΙ!

*ΛΟΙΠΟΝ, η τιμή του σταριού έχει μειωθεί στη διεθνή αγορά κατά 49% (244,5 δολάρια ο τόνος), έναντι της περσινής τιμής ρεκόρ των 481 δολαρίων ο τόνος, δηλαδή περίπου στο μισό. Το αλεύρι φθήνυνε κι αυτό. Αλλά στην Ελλάδα φθήνυνε ΜΟΝΟ κατά 25%. Αλλά το ψωμί συνεχίζει να πωλείται στην ίδια τιμή που πουλιόταν και τον Σεπτέμβριο του 2007 (όταν είχε αυξηθεί κατά 14%). Θα πείτε, μας κοροϊδεύουν. Ασφαλώς! Αλλά τι λέει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρτοποιών Μιχάλης Μούσιος; Ότι «το ψωμί πωλείται πιο φθηνά σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ε.Ε.», λες κι αυτό είναι το θέμα. Γιατί όμως η τιμή του ψωμιού δεν πέφτει στην Ελλάδα; Ο κ. Μούσιος λέει ότι… περιμένει τους μύλους να προχωρήσουν σε περαιτέρω μείωση της τιμής των αλεύρων ώστε να πέσει και η τιμή του ψωμιού! Δηλαδή… ναζάκια στην πλάτη μας κύριε Μούσιε; Ψιλό γαζί μας δουλεύεις. Γιατί η «παραδοσιακή αρτοποιία» στην Ελλάδα, ανθεί εν μέσω οικονομικής κρίσης. Μέσα στα τελευταία 10 χρόνια, ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 12%, φθάνοντας στους 14.300! Κι εμείς έχουμε φτάσει να πληρώνουμε το (πραγματικό) κιλό ψωμιού στα 2,5 με 3 ευρώ! Το φαντάζεστε; Το 95% της κατανάλωσης του φρέσκου ψωμιού περνάει μέσα από τους φούρνους… Δεν έχω τίποτα με τους αρτοποιούς. Με τα ΛΑΜΟΓΙΑ τα έχω. Κι αν πρόκειται για σύμπτυξη ΚΑΡΤΕΛ και στο ψωμί, έ, τότε είμαι εναντίον των αρτοποιών. Γιατί κανείς δεν δίνει σοβαρή εξήγηση σε όλα αυτά. Απλώς λένε τα τετριμμένα. Ότι η τιμή του ψωμιού (που δεν μειώνεται), οφείλεται στο ότι αυξήθηκαν άλλοι συντελεστές κόστους (εργατικά, ενοίκια, λειτουργικά, ακόμα και… βιοκαύσιμα που χρησιμοποιούν - λέει). Δηλαδή ακόμα πιο φθηνά εργατικά, αφού πολλοί από εσάς χρησιμοποιείτε αλλοδαπούς που πληρώνετε με «μαύρα»; Οσο για το άλλοθι των ενοικίων, ας μην νοικιάζετε τεράστιους χώρους, βάζοντας και είδη ζαχαροπλαστικής και άλλα πολλά. Γιατί εγώ θα εξακολουθώ να αναρωτιέμαι: γιατί πρέπει να πληρώνω ΧΡΥΣΟ το ψωμί που καταναλώνω, ρε μάγκες; Δεν είναι ΑΤΙΜΙΑ αυτό; Και για να τελειώνουμε μ΄ αυτό το παραμύθι: η τιμή στο ψωμί (και όχι στο… παντεσπάνι) δείχνει και το μέγεθος του πολιτισμού μιας χώρας. Και μην πει κανείς ότι δεν είναι δα και τόσο τραγικά τα πράγματα στις μέρες μας, γιατί θα τον στείλω μια βόλτα να δει τις ουρές συνανθρώπων μας στα δημόσια συσσίτια. Συνανθρώπους μας που δεν έχουν ούτε ΨΩΜΙ να πάρουν!

*ΚΑΙ ΚΑΤΙ για την υπόθεση της Siemens. Η είδηση λέει ότι «… παρουσία τηλεοπτικού συνεργείου, που είχε φτάσει πριν από τον τέταρτο ειδικό ανακριτή κ. Νίκο Ζαγοριανό, κλιμάκιο της Εισαγγελίας και της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων πραγματοποίησε έφοδο χθες, 27 μήνες μετά την έναρξη της έρευνας για την εταιρεία, στα γραφεία της μητρικής Siemens Hellas». Ο ανακριτής πήρε μαζί του 150 ντοσιέ, που όμως αφορούσαν στοιχεία που έχουν δοθεί από την αμερικανική δικηγορική εταιρεία Debevoise and Plimpton στην εισαγγελία της Αθήνας. Δηλαδή τζίφος η υπόθεση…. Και πώς μπορούσε να είναι αλλιώς; Εικοσιεπτά μήνες αργότερα και με τα ΛΑΜΟΓΙΑ να γνωρίζουν ΑΠΟ ΠΡΙΝ τι θα γίνει!… Για ποια ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΤΙΚΗ έφοδο μιλάμε;

ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΤΑΓΟΙ

Mε αφορμή τις απανωτές τρομοκρατικές επιθέσεις, αναρωτιέμαι, όπως και κάθε πολίτης αυτής της χώρας, ποιος ζήτησε από τις ομάδες αυτές να μας «προστατεύσουν»; Κι ακόμα, ποιοι είναι όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι «υπερασπιστές» μας; Τι επιδιώκουν; Είναι επαγγελματίες; ΄Η μήπως, τελικά, ΤΟΣΟ ερασιτέχνες;
Ένα είναι σίγουρο: με τις ενέργειες αυτές, κατάφεραν να πλήξουν τα δικαιώματα όλων των πολιτών, της δημοκρατίας και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Ποιος βάζει τόσο αβασάνιστα 80 κιλά εκρηκτικά και για ποιο λόγο; Για να ισοπεδώσει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και όσους βρίσκονται μέσα σ΄ αυτό; Ποιοι είναι εκείνοι που με αλαλαγμούς επιτίθενται σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου την ώρα που μιλάει για τα δικαιώματα των κρατουμένων, τον ξυλοκοπούν, σπάνε αγάλματα και τζάμια, πετούν μπογιές, καταστρέφουν πίνακες, πυροβολούν αυτοκίνητα και αστυνομικούς;
Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι οι ομάδες αυτές έχουν αποθρασυνθεί και έχουν αρχίσει να συντονίζονται μεταξύ τους. Κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι ακριβώς η δικαιολογία για τις πράξεις τους. Θέλουν πραγματικά να σκοτώσουν; Τι ακριβώς θέλουν; Από πού εμφανίστηκαν όλοι αυτοί;
Άραγε, σκέφτηκαν ότι οι ενέργειές του δρουν προβοκατόρικα, με την έννοια ότι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη αστυνόμευση;

Η αφαίρεση (ή η απειλή αφαίρεσης) ανθρώπινων ζωών, απ΄ όπου κι αν προέρχεται, είναι πράξεις καταδικαστέες. Ο φόβος που απλώνεται στους πολίτες, δεν δρα υπέρ των τρομοκρατών, δεν προάγει κανένα διάλογο – απλούστατα διότι δεν επιζητείται ο διάλογος.
Ο ξυλοδαρμός του καθηγητή και οι φθορές ΜΕΣΑ στο πανεπιστήμιο οδηγούν κι αυτές στην δημιουργία άλλοθι από την πλευρά της πολιτείας για λήψη μέτρων που δεν προάγουν τη δημοκρατία. Αυτά δεν τα σκέφτονται; Κι αν ναι, ποιος είναι ο στόχος τους;
Η δημοκρατία πληγώνεται και οι δράστες δεν μοιάζουν να είναι οπαδοί της δημοκρατίας. Δεν επιζητούν διάλογο με κανέναν.
Επιπλέον, κατάφεραν να δώσουν «τροφή» στο αμερικάνικο δίκτυο CNN που φιλοξένησε εκτενές ρεπορτάζ για την επίθεση στο ALTER και που συνδέει και με την παραλίγο βομβιστική επίθεση στην CITIBANK. Αλλά και στην International Herald Tribune που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος, κάνοντας λόγο για «φόβους ότι μικρές τρομοκρατικές ομάδες διευρύνουν τους στόχους τους».
Αν ο στόχος των ομάδων είναι η αλλαγή στα πράγματα αυτού του τόπου, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι διάλεξαν λάθος τρόπο. Το παρελθόν τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, το έχει αποδείξει. Η βία φέρνει βία. Ο κύκλος της βίας δεν προοιωνίζει τίποτα καλό.
Το μόνο για το οποίο οι ομάδες αυτές θα πρέπει να είναι σίγουρες ότι θα καταφέρουν, είναι η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ των ΠΟΛΙΤΩΝ (όχι τον εχόντων και κατεχόντων), αλλά εκείνων που φοβούνται μη τη φάνε ξώφαλτσα! Κι αυτό είναι το αδύνατο σημείο τους…

ΧΩΡΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ

Ζούμε σε μια υπό κατάρρευση οικονομία και οι στιγμές που θα ζήσουμε στο μέλλον θα είναι ακόμα χειρότερες. Το μέγεθος της κατάρρευσης θα φανεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, όταν κάποιοι κλείσουν τη στρόφιγγα και πάψουν να δίνουν σ΄ αυτή τη «χώρα των δανεικών», πίστωση χρόνου (και χρηματοδοτήσεων).
Τα τελευταία χρόνια, η «τρύπα» των εσόδων κλείνει με μέση ετήσια αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 16 δις ευρώ! Και κανείς δεν αναρωτιέται που στο διάολο πάνε τα λεφτά που μαζεύουν από τους έρημους πολίτες αυτής τη χώρας. Και κανείς δεν κάνει τον κόπο να ψάξει να βρει πού πηγαίνουν αυτά τα λεφτά!
Το έλλειμμα του προϋπολογισμού βρίσκεται στο 3% - λογιστικά βεβαίως, γιατί το πραγματικό είναι υπερδιπλάσιο. Και η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζει, αλλά εξακολουθεί να ΣΥΝΤΗΡΕΙ την ψευδαίσθηση της ύπαρξης πλεονάσματος χρημάτων, που υποτίθεται ότι έχουν τα ταμεία των δήμων και των ασφαλιστικών ταμείων, που –υποτίθεται με τη σειρά τους ότι- ισοφαρίζουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού.
Ποιος όμως μπορεί να εξηγήσει γιατί διαρκώς δανειζόμαστε ως χώρα όλο και περισσότερα χρήματα για να καλύψουμε τις «μαύρες τρύπες» που αφήνει ο προϋπολογισμός;
Αν από κοντά υπολογίσουμε και το ότι δις ευρώ δίνουμε για εξοπλισμούς, τότε το πράγμα είναι ακόμα χειρότερο.
Το εξωτερικό χρέος βρίσκεται στα ύψη απο το 1980 και μετά, ενώ το ίδιος χρονικό διάστημα θα έπρεπε να είχε μηδενιστεί ως ποσοστό του ΑΕΠ, με τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρα μας. Αυτό όμως, όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά το τελευταίο «παζάρι» των τριετών ομολόγων που ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες, απέφερε 7 δις ευρώ. Που σημαίνει ότι τα ομόλογα υψηλού κέρδους για όσους τα αγόρασαν, θα είναι στο μέλλον και υψηλού κόστους για όλους εμάς τους υπολοίπους. Κι αν και αυτή τη φορά πέτυχε ο δανεισμός, μέχρι πότε θα πετυχαίνει;
Τη φετινή χρονιά προβλέπεται ότι η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας θα βρεθεί στο 0,2% και όχι στο 1,1% που προέβλεπαν τα σαΐνια της κυβέρνησης Καραμανλή στο κατατεθέν Αναθεωρημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας.
Και μέσα σε όλα αυτά, ο Καραμανλής ρίχνει την φωτοβολίδα της συναίνεσης. Συναίνεση; Όχι, βέβαια! Γνωρίζει πολύ καλά ότι ουδείς θα συναινέσει. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το άλλοθί του. Θα προκηρύξει εκλογές ζητώντας από το λαό να τον επανεκλέξει, για να επιβάλλει τη… χαμένη συναίνεση! Τόσο απλά – τόσο πονηρά…
Η Ελλάδα έχει στιγματιστεί με τα μελανότερα χρώματα σε όλη την Κοινότητα και στον διεθνή τύπο. Η Ελλάδα είναι ο βαρύς ασθενής της ευρωζώνης. Η Ελλάδα είναι αμαρτωλή και αναξιόπιστη - χώρα της μίζας και της διαφθοράς. Ικανή να κλονίσει τη συνοχή της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Να γιατί η ΕΕ θα τραβήξει πολύ άσχημα το αυτί του Καραμανλή και της κυβέρνησής του, απαιτώντας τη λήψη σκληρών μέτρων. Κι εκείνος, θα επιλέξει να «στρίψει δια του αρραβώνος», ή επί του προκειμένου με την προκήρυξη εκλογών, φορτώνοντας στον διάδοχό του το βαρύ καθήκον να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Και θα ζητηθεί πάγωμα μισθών, την ίδια ώρα που το δημόσιο χρήμα σπαταλιέται αλόγιστα, οι δαπάνες παραμένουν στα ύψη, η φοροδιαφυγή έχει χτυπήσει το 30%, η γραφειοκρατία εμποδίζει τους νέους επιχειρηματίες και η δημόσια διοίκηση έχει πάθει αγκύλωση.
Όλη αυτή η ξεφτίλα διανθίζεται από το ξόδεμα δις ευρώ για νέες πολεμικές παραγγελίες! Γιατί, λέει, η Τουρκία έχει εγκαινιάσει νέους τρόπους και τακτικές, ακόμη πιο προκλητικές! Αλλά οι Τούρκοι εδώ και μια 20ετία είναι προκλητικότατοι. Γιατί να σταματήσουν τώρα; Η πλάκα είναι ότι μόλις τελειώσει η μεγάλη… μπάζα, θα ξεχαστεί και το θέμα της… διαβάθμισης της τουρκικής προκλητικότητας.
Ο πραγματικά τεράστιος εθνικός κίνδυνος δεν προέρχεται από την Τουρκία (περισσότερο απ΄ όσο προερχόταν στο παρελθόν), αλλά από την οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει τη χώρα μας. Κρίση που γίνεται ακόμα χειρότερη από τα νοσηρά μυαλά που βλέπουν με απάθεια την οικονομική κατάρρευση της χώρας, προχωρώντας ταυτόχρονα σε deals δις ευρώ για αγορές οπλικών συστημάτων.

O ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ!...

Πάρτε κι έναν Ροδόλφο Βαλεντίνο, γιατί τον άγιο δεν δεν τον είχαν πρόχειρο....

Χρόνια πολλά σε όλους μας, παιδιά! Είμαστε δεν είμαστε ερωτευμένοι. Σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου… Ναι αυτού του μυστήριου αγίου, που η σκούφια του κρατάει από τα ρωμαϊκά χρόνια, αλλά τον καθιέρωσαν οι –πάντα πρωτοπόροι- γάλλοι ως άγιο του έρωτα, αιώνες αργότερα… Εντάξει, έχουμε κι εμείς τον Υάκινθό μας, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό.
Στην Ψωροκώσταινα, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντοτε, η χάρη του έφτασε μόλις το 1977. Από τότε, και στην Ελλάδα, μαζί με τους ερωτευμένους που άρχισαν να το… γιορτάζουν κι επίσημα, μαζί τους το «καίνε» και οι ανθοπώλες, οι ζαχαροπλάστες και οι κοσμηματοπώλες! Καλή μπίζνα, δηλαδή αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Πολλές είναι οι εκδοχές για την γιορτή αυτή, αλλά μία μου άρεσε περισσότερο (την αναφέρει ο Χρήστος Σιάφκος στην «Ελευθεροτυπία» προ διετίας, και την έχω «διανθίσει» με τα δικά μου, κι εγώ).
Ο περίεργος αυτός άγιος, λοιπόν, ζούσε τον 3ο αιώνα, στην σπαρασσόμενη τότε ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Βέβαια δεν ήταν άγιος ακόμα, γιατί για να γίνεις άγιος κάτι πρέπει να σου΄ χει συμβεί. Του Βαλεντίνου του συνέβη, αργότερα…
Ο Κλαύδιος ο Β΄, λοιπόν, επειδή αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα να βρει στρατιώτες για τις λεγεώνες του και πιστεύοντας ότι αυτό οφειλόταν στο ότι οι νέοι δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τις αγαπημένες τους, απαγόρευσε με διάταγμα τους γάμους και τους αρραβώνες!
Ελα, όμως, που κάποιοι δεν εννοούσαν να συμμορφωθούν… Και μέσα σ΄ όλα, ο παπα - Βαλεντίνος, άρχισε να βοηθά τους χριστιανούς, παντρεύοντας στα κρυφά τα ζευγάρια. Σύντομα η φήμη του διαδόθηκε. Αλλά το νέο μαθεύτηκε. Κάποιος το σφύριξε στον Κλαύδιο, που όχι μόνο διέταξε τη σύλληψή του, όχι μόνο τον καταδίκασε σε ραβδισμό μέχρι θανάτου, αλλά έκανε και το θανάσιμο σφάλμα, μετά τον ραβδισμό να διατάξει και τον αποκεφαλισμό του. Ε, αυτό ήταν. Ο Βαλεντίνος έγινε άγιος! ΄Ηταν 14 Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 270 μ.Χ.
Δεν είναι ωραία ιστορία; Και μη μου πείτε τα τετριμμένα, ότι «η αγάπη είναι πάντα μια γιορτή», ότι «όποιος αγαπάει χαίρεται κάθε μέρα» κλπ. κλπ., ή ότι «εγώ δεν είμαι ερωτευμένος/η, οπότε δεν χρειάζεται να γιορτάσω τίποτα» κι όλα αυτά, γιατί το πράγμα θα καταντούσε πολύ «μπανάλ». Αφήστε όσους γουστάρουν να χαρούν τον έρωτά τους, ρε αδερφέ και δημόσια (έχετε μπει στο “bandoo”, να δείτε πόσοι και πόσες ξελιγωμένες έχουν βγάλει την πραμάτεια τους στη φόρα … , αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό).
Τέλος πάντων, αν δεν γουστάρετε τα τετριμμένα, τότε κάντε αυτό που προτρέπει μια –τελείως- αμερικάνικη διαφήμιση real estate. Πρόκειται για την εταιρεία Realtytrac, η οποία στο site της, (http://www.realtytrac.com/) υποστηρίζει ότι είναι ευκαιρία να αγοράσετε ένα σπίτι από το ένα εκατομμύριο που έχουν κατασχεθεί έπειτα από πλειστηριασμούς. Η εταιρεία διαθέτει και… κουπόνια (http://www.coupons2grab.com/), με τα οποία μπορείτε να αγοράσετε τα σπίτια με… έκπτωση 40%, αλλά και να προμηθευτείτε… νυφικά με έκπτωση 28%! Αυτό κι αν είναι «αμερικανιά»…

Αν παρ΄ όλα αυτά σας έρχεται πολύ βαρύ για την τσέπη σας το όλο σκηνικό, μπορείτε να ακολουθήσετε άλλη οδό.
Υπάρχει, λοιπόν, εδώ και μερικά χρόνια, η πληροφορία, ότι τα λείψανα του Αγίου Βαλεντίνου, βρίσκονται στην Αθήνα! Και συγκεκριμένα στην οδό Γκυιλφόρδου 7, στην πλατεία Βικτωρίας, στο οίκημα που λειτουργεί ως ιταλικό παρεκκλήσι και είναι αφιερωμένο στον άγιο Φραγκίσκο και την αγία Κλάρα. Εκεί, στις 6 σήμερα το απόγευμα, μετά το τέλος της επίσημης λειτουργίας, μοιράζονται τριαντάφυλλα στο πλήθος…
Λέγεται ότι τα λείψανα του αγίου ανήκαν –μη με ρωτήσετε πώς- στην Λουκία Θεοφανοπούλου – Bongigli που ζούσε στην Μυτιλήνη, η οποία τα δώρησε στην εκεί καθολική εκκλησία της Παναγίας. Όταν το 1990, έφυγαν οι Καπουτσίνοι από τη Λέσβο, μετέφεραν τα λείψανα του αγίου στην ιταλική εκκλησία της πλατείας Βικτωρίας όπου βρίσκονται ακόμα. Βέβαια, ο πατέρας Γκαμπριέλε, ιερέας στο παρεκκλήσι, πιστεύει ότι ο αυθεντικός άγιος Βαλεντίνος βρίσκεται στο Τέρμι της Περούτζια (συνολικά οι άγιοι Βαλεντίνοι είναι 7-8 και τα λείψανά τους βρίσκονται σε διάφορα μέρη του κόσμου). Αλλά τονίζει ότι και αυτός ο Βαλεντίνος μαρτύρησε, βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε, ήταν πραγματικός άγιος και στη συνέχεια το σώμα του ετάφη στις κατακόμβες της αγίας Πρισκίλας. Το 1815, ο φύλακας των κατακομβών πατέρας Πιέτρο Κόμπι ανακάλυψε τον τάφο και ο βικάριος του πάπα Πίου Ζ΄, Ιούλιος ντι Σομάλια, με εντολή του ποντίφηκα επέτρεψε να αφαιρεθούν τα λείψανα και να δωρηθούν στον ιερέα ευγενή Ιωάννη Βαπτιστή Λονγκαρίνι ντι Σαν Κονστάντζο, ο οποίους ιερουργούσε στο βασιλικό παρεκκλήσι του καθεδρικού ναού της Σεβίλης στην Ισπανία. Από τότε, τα ίχνη των λειψάνων χάνονται, για να εμφανιστούν και πάλι το 1907 στη Μυτιλήνη, στην ιδιοκτησία της Λουκίας Θεοφανοπούλου. Με τη δωρεά των λειψάνων στην ιταλική εκκλησία της Λέσβου, ο καθολικός αρχιεπίσκοπος Σμύρνης Δομήνικος Μαρένγκος, πιστοποίησε ότι τα λείψανα ήταν όντως του αγίου Βαλεντίνου. Στη Μυτιλήνη παρέμειναν μέχρι το 1990, οπότε με πρωτοβουλία του πατέρα Τουρκουάτο Μορίνι ήρθαν στην Αθήνα. Με ενέργειές του είχε αγοραστεί και το ακίνητο της Γκυιλφόρδου, ένα σπάνιο νεοκλασικό σπίτι που χτίστηκε το 1900, ιδιοκτησία ενός πλούσιου Εβραίου αρχικά, που το 1959 το αγόρασε μια φίλη του τελευταίου βασιλιά της Αιγύπτου Φαρούκ, από την οποία αγοράστηκε το 1990 για να μετατραπεί σε παρεκκλήσι. Το οίκημα έχει δύο εισόδους, η μία που οδηγεί στις αίθουσες υποδοχής και η άλλη στην εσωτερική ξύλινη σκάλα για τον πάνω όροφο που ήταν οι κρεβατοκάμαρες. Σήμερα, μετά το κυκλικό χολ, της εισόδου, σε ένα υπερυψωμένο πέταλο –πού μάλλον ήταν αίθουσα χορού- βρίσκεται η Αγία Τράπεζα. Ενώ στο υπόγειο όπου σήμερα είναι τα γραφεία, υπήρχε παλαιότερα εσωτερική πισίνα!
Αντε βρε, και Χρόνια Πολλά!…

ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΑΠΕΝΙΝΓΚ!...

ΕΝΑ ΦΡΙΚΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Σήμερα είχα ένα φρικτό όνειρο, που δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτέ.
Ονειρεύτηκα μια θάλασσα γεμάτη φώκιες, σκυλόψαρα και φάλαινες, κι εγώ να κολυμπώ ανάμεσα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να πιαστώ από την οικολογική σκάλα ενός ιστιοφόρου για να σώσω το τομάρι μου.
Όταν με τα πολλά βγήκα στη στεριά, γλιτώνοντας από του χάρου τα δόντια, αντίκρισα μιαν έκρυθμη κατάσταση. Αφού πέρασα ένα μεγάλο πάρκο, με τεράστια αγάλματα των επικεφαλής 80 οικολογικών οργανώσεων της χώρας, κι ένα άλλο με ένα ακόμα μεγαλύτερο ξυλόγλυπτο τοτέμ του «πάπα» της κορυφαίας Οργάνωσης που κρατούσε στο χέρι τη νέα Βίβλο με το «Εγχειρίδιο της Πράσινης Κατανάλωσης», μπήκα στο κέντρο της Αθήνας.
Εκεί, η εικόνα ήταν συγκλονιστική. Εκατομμύρια πεινασμένες αρκούδες κυκλοφορούσαν κυνηγώντας τους πολίτες, γεράκια και σταυραετοί έκοβαν βόλτες πάνω από τα συντρίμμια των «Μερσεντές» και των «Καγιέν» του Κολωνακίου. Όσοι προσπαθούσαν να αμυνθούν από τις επιθέσεις, έρχονταν αντιμέτωποι με ομάδες ακτιβιστών που έσπευδαν στα σημεία μέσα σε ειδικά διαμορφωμένα οχήματα “Prius”, Civic, GS, Hydrogen 7, Renault Electric και Innovative Chevy, οπλισμένες με οικολογικά ραβδιά και τους συλλαμβάνανε. Τους έριχναν στις ειδικά διαμορφωμένες κλούβες και τους στοίβαζαν σε μπουντρούμια πλάι στη χωματερή των Λιοσίων… Όσοι ζητούσαν λίγο νερό να πιουν, τους έλεγαν θυμωμένα ότι η ημερήσια τροφοδοσία τους δεν μπορούσε να ξεπερνά το μισό λίτρο, γιατί το χρειάζεται ο πλανήτης…

ΟΙ ΦΥΛΕΣ...
Σε κάθε γωνία της πόλης, Ομάδες Άμεσου Διαλόγου, που λίγο πριν είχαν συλλάβει τον Κακλαμάνη και τον είχαν τοποθετήσει σε ειδικό ξύλινο κλουβί έξω από το δημαρχείο, έκαναν κύκλο γύρω από τους περαστικούς και τους βομβάρδιζαν με προπαγανδιστικό υλικό.
Μικροπωλητές των οικολογικών φυλών σε υπαίθριους πάγκους στημένους έξω από σχολεία, πανεπιστήμια και ΤΕΙ, διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, μπλουζάκια γαλάζιου και πράσινου χρώματος, αντί 14 ευρώ το ένα, σε μεγέθη S, M και XL, μαζί με ποδιές μαγειρικής που έδιναν για δώρο.
Αλλά και πιο έξω, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Μηχανές κατασκευασμένες από ειδικό πλαστικό που λιώνει στα 200 κι όχι στα 400 χρόνια, βομβάρδιζαν με κομμάτια λιθάνθρακα όσα παράνομα εργοστάσια της ΔΕΗ λειτουργούσαν ακόμα, τροφοδοτώντας με ηλεκτρικό ρεύμα κάποιες περιοχές.
Άλλες ομάδες στη μακρινή Ιαπωνία, συλλαμβάνανε τους παραβάτες που διακινούσαν κρέας φάλαινας, βομβαρδίζοντας ταυτόχρονα με SMS την ιαπωνική κυβέρνηση μέχρι εξαντλήσεως, απαιτώντας απαγόρευση της φαλαινοθηρίας.
Προσπαθώντας να φθάσω στο σπίτι μου, πέρασα από τα ερείπια τριών γαλακτοβιομηχανιών κι αντίκρισα τα τάγματα εφόδου να εξοντώνουν μεταλλαγμένες αγελάδες.
Η κρατική τηλεόραση (ηλεκτροδοτούμενη από πυρηνικό εργοστάσιο της γειτονικής Βουλγαρίας), μετέδιδε σε ζωντανή σύνδεση τον αγώνα που έδιναν νυχθημερόν τα μέλη των οργανώσεων στην Ανταρκτική, ρίχνοντας κομμάτια πάγου ασταμάτητα για να αντισταθμίσουν τη ζημιά που έκανε ο ήλιος στην περιοχή!
Έφτασα τελικά στο σπίτι μου. Ένα σύννεφο από δεκαοχτούρες και περιστέρια σηκώθηκε από τα σκαλιά μου, που ήταν χεσμένα απ΄ άκρη σε άκρη… Όπως πολύ καλά ξέρει και η πιο άσχετη νοικοκυρά, το σκατό αυτό δεν βγαίνει παρά μόνο με χλωρίνη, που η τιμή της στη μαύρη αγορά δεν επέτρεπε την πολυτέλεια να την αγοράσεις.
Έκατσα να ξαποστάσω καθώς η νύχτα έπεφτε, θαυμάζοντας την καθαρή ατμόσφαιρα κάτω από το φως των άστρων και των καντηλιών που έκαιγαν με αγνό παρθένο ελαιόλαδο και φυτίλι από σχοινόχορτο. Τα βατράχια από το γειτονικό ρέμα κόαζαν χαρούμενα κι εγώ είχα λουφάξει στην άκρη του παραθύρου μου, κοιτώντας έξω με τρόμο στρατιές από σαύρες και φίδια να κρέμονται στα κάγκελα…

ΟΝΕΙΡΟ ΄Η ΕΦΙΑΛΤΗΣ;

Όλα αυτά, όμως, ήταν ένα όνειρο – ή μήπως ένας εφιάλτης;
Ξύπνησα και ξέρω ακριβώς πού ζω. Κι έκανα από μέσα μου την ευχή να βάλω πιο ψηλά τον πήχη από εκεί που τον τοποθέτησαν οι φυλές των οικολόγων με τα «χάπενινγκς».
Ακόμα, ένοιωσα ιδιαίτερα δυστυχής, γιατί είμαι καταναλωτής. Αισθάνθηκα ντροπή που ζω.
Το όνειρο που είδα, δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα και δεν θα έπρεπε να με τρομάξει. Έπρεπε να κάνω το καθήκον μου, να γραφτώ σε μία από τις «φυλές», να γίνω ωφέλιμος στην κοινωνία. Να τρέχω δεξιά κι αριστερά και να μετέχω σε χάπενινγκς. Δάκρυσα μπροστά στο μεγαλείο της κορυφαίας οικολογικής οργάνωσης, που επί τριάντα ολόκληρα χρόνια δίνει έναν πολύπλευρο αγώνα για τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη (θυμάμαι όλους τους αγώνες και τα «χάπενινγκς», γιατί τά΄ χω τα χρονάκια μου…), την οριστική παύση των πυρηνικών δοκιμών (σήμερα γίνονται μόνο καμιά 30αριά το χρόνο), την οριστική χρήση των όπλων μαζικής καταστροφής (σήμερα μόνο καμιά 25αριά χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές υπάρχουν σε ολόκληρη την υφήλιο), την απαγόρευση της φαλαινοθηρίας, τη διάσωση των αρχέγονων δασών, την απαγόρευση των επικίνδυνων τοξικών ουσιών, την αποτροπή των κλιματικών αλλαγών (!), την προώθηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας…
Δεν είναι σαν τις άλλες οικολογικές οργανώσεις που ξεφυτρώνουν καθημερινά παίρνοντας τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ λεφτά, μέσω επιδοτήσεων, για να δημιουργούν «χάπενινγκ»…
Αλλά, ας μη μείνω εκεί. Έχω μια σειρά ερωτηματικών. Γιατί, για παράδειγμα, υπάρχει πείνα στον κόσμο; Μια σοβαρή απάντηση είναι γιατί οι Κινέζοι πενταπλασίασαν την κατανάλωση κρέατος μέσα σε μια 25ετία. Γιατί; Γιατί να τρώνε κρέας οι Κινέζοι χωρίς να σκέφτονται αυτή την ανισότητα εις βάρος όλων εμάς των υπολοίπων;
Γιατί οι αναπτυσσόμενες χώρες, πρέπει να αναπτύσσονται; Γιατί δεν τρώνε πουλερικά, που στοιχίζουν τρία κιλά δημητριακών για την παραγωγή ενός κιλού, αλλά θέλουν βοδινό, που στοιχίζει πάνω από έξι κιλά - κάθε κιλό;
Γιατί υπάρχει ξηρασία στην Αυστραλία και έλλειψη ηλιοφάνειας με υπερβολικές βροχοπτώσεις και παγετό στην Αργεντινή, που δημιουργούν κακιές σοδειές;
Γιατί σταμάτησε το 10% της παγκόσμιας παραγωγής καλαμποκιού για να αυξηθεί η παραγωγή φυτικών καυσίμων που βοηθούν την προώθηση των «οικολογικών» αυτοκινήτων;
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Γιατί κάποιοι –στη χώρα μας- πολεμούν έτοιμες επενδύσεις ύψους πάνω από ένα δις ευρώ στο χώρο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, μπλοκάροντάς τες στο Συμβούλιο Επικρατείας, ενώ την ίδια στιγμή ζουν από κρατικές επιχορηγήσεις;
Με όλα αυτά αναρωτιέμαι ποιος τελικά κάνει κουμάντο, ποιος εκβιάζει και εξαναγκάζει τους λαούς να πειθαρχήσουν σε όλα αυτά που τους συμβαίνουν; Ποιος έχει συμφέρον να μην υπάρχει μεγάλη προσφορά τροφίμων σε σχέση με τη ζήτηση, γιατί έτσι οι τιμές πέφτουν; Ποιοι θέλουν σε τελευταία ανάλυση την μείωση και τον έλεγχο των αποθεμάτων, τροφοδοτώντας με μειώσεις τα αγροτικά κονδύλια, στραγγαλίζοντας τους μικροπαραγωγούς και έχοντας στα όπα – όπα τους μεγαλοκτηματίες; Γιατί θα πρέπει να παίρνουμε «πίπα» στους ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ για να κρατήσουν τις τιμές χαμηλά;
Αυτά είναι που ΚΑΙΝΕ εμένα. Γι αυτό αρνούμαι να πάω σε «χάπενινγκ» ως τα τώρα…
Όσο για τον αστεροειδή με το όνομα 1999 RQ36, που σε 160 χρόνια από τώρα μπορεί και να πέσει στα κεφάλια των απογόνων μας κάνοντας μπάχαλο τον πλανήτη (σύμφωνα με τον αστρονόμο Αντρέα Μιλάνι του πανεπιστημίου της Πίζας, όπως ανακοίνωσε στο περιοδικό “New Scientist”), ποιος μπορεί να κάνει κάτι;

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Οι οικολογικές ανησυχίες δεν είναι προνόμιο εκείνων που αυτοανακηρύσσονται ταγοί της οικολογίας. Λες κι όλοι οι υπόλοιποι που δεν μετέχουν σε δράσεις –εν πολλοίς περίεργες- είναι εχθροί του περιβάλλοντος και αυτού του πλανήτη. Λες και κανείς άλλος δεν έχει δικαίωμα να εκφράσει άποψη, αν βρίσκεται εκτός των «ταγμάτων ασφαλείας» τους. Τι λέτε ρε!… Είναι δικαίωμα του καθενός από εμάς. Όπως δικαίωμά μας είναι να ψάχνουμε την πιο ξεκάθαρη άποψη στις οικολογικές οργανώσεις που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Όπως δικαίωμά μας είναι να σκεφτόμαστε ότι κάτι πονηρό συμβαίνει όταν μια οικολογική οργάνωση μεταβάλλεται σε πολυεθνική εταιρεία, που απειλεί με μηνύσεις τους πάντες και τα πάντα θέλοντας να καθίσει τους… αντιφρονούντες στο σκαμνί.
Αυτό που θέλω εγώ είναι να σκέφτομαι μόνος μου, γιατί μπορώ.
Να είμαι σε θέση να σκεφτώ τι πραγματικά χρειάζομαι: φθηνή ενέργεια ή καθαρό περιβάλλον;
Σε όσους πουν ότι θέλουν ένα καθαρό περιβάλλον, μαζί τους κι εγώ. Μόνο που θα ήθελα αγώνα για καλύτερους μισθούς, που θα μπορούσαν να μου πληρώσουν μια πιο ακριβή ενέργεια…

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ... ΚΡΙΤΙΚΩΝ!

Προσωπικά πιστεύω ότι στη σημερινή κοινωνία και με τα σημερινά δεδομένα, αποτελεί μια εντελώς αλητήρια προσέγγιση, η αρνητική κριτική ενός κειμένου. Κι αυτό διότι: α) λειτουργεί ως παράγων λογοκρισίας, β) λειτουργεί ως παράγων αποτροπής για διάβασμα από άλλους ανθρώπους, γ) ανεξάρτητα από το αν αρέσει προσωπικά σε εμάς ένα γραπτό, το γραπτό αυτό είναι προσωπικό προϊόν ενός ανθρώπου για το οποίο έχει καταθέσει την ψυχή του, έχει προβληματιστεί και έχει ως στόχο να προβληματίσει και εμάς τους υπόλοιπους. Υπό την έννοια αυτή, απαγορεύω στον εαυτό μου να ασκήσει αρνητική κριτική σε οποιοδήποτε γραπτό. Αν δεν μου αρέσει ένα γραπτό, το βάζω στην άκρη, αλλά ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΦΩΝΙΖΩ. Αν μου αρέσει, απλώς το συνιστώ και σε άλλους.
Οι σημερινοί επαγγελματίες κριτικοί βιβλίων, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν κάνουν άλλο από το να «θάβουν» όλους όσοι έχουν γράψει ένα βιβλίο! Και το πλέον εμετικό, είναι το ότι γράφουν αυτά που γράφουν, ασκώντας τη φαρμακερή τους κριτική, χωρίς ποτέ να έχουν γράψει οι ίδιοι κάτι αξιόλογο ή ακόμα χωρίς ποτέ να έχουν γράψει οτιδήποτε.
Η νεοελληνική πραγματικότητα μπορεί να επεκτείνει την ιστορία αυτή, σε ένα σωρό άλλους τομείς, όπως: κριτική τηλεόρασης, βιβλίου, τέχνης, κινηματογράφου, μουσικής… και πάει λέγοντας… Ο Ελληνας κριτικός, βγάζει λεφτά κριτικάροντας τους άλλους – ποτέ τον εαυτό του. Ο Ελληνας κριτικός, θα έπρεπε να ονομάζεται ΚΥΡ-ΤΙΚΟΣ! Γιατί δεν κάνει άλλο από το να... κυρτώνει την οπτική του κάθε ανθρώπου. Δικαίωμα κριτικής έχει ο οποιοσδήποτε, αλλά η προσπάθεια ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ άλλων, μέσω της κριτικής, να διαβάσουν, να απολαύσουν ένα έργο τέχνης, να ακούσουν μουσική, ΧΩΡΙΣ ΣΟΒΑΡΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ, δεν εντάσσεται σε άλλο πλαίσιο παρά μόνο σε εκείνο της ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ.
Επειδή δε, η λογοκρισία δεν συνάδει με την δημοκρατία, συνιστάται η αποφυγή όχι του διαβάσματος της όποιας κριτικής, αλλά η αποφυγή στο καναλιζάρισμα της σκέψης μας, που προσπαθεί να επιβάλλει ο/η κριτικός.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές πήρα από μια συνέντευξη που έδωσε η συγγραφέας Παυλίνα Νάσιουτζικ στην «Ελευθεροτυπία». Την Παυλίνα Νάσιουτζικ δεν την γνωρίζω. Ξέρω μόνο ότι είναι συγγραφέας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962, ότι σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, ότι έχει διδακτορικό Φιλοσοφίας, έχει συνεργαστεί με το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, ενώ μελέτες και άρθρα της δημοσιεύονται σε περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων.
Η ίδια λέει ότι «…η γραφή είναι μια πράξη εγωιστική και εκκεντρική…. Αν αρχίσεις να σκέφτεσαι τι να γράψεις, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι….» Και έχει απόλυτο δίκιο.
Γεγονός είναι ότι οι κριτικοί της προσάπτουν πολλά. Εγώ θα μείνω σε κάποια αποσπάσματα από την συνέντευξή της στο περιοδικό «Ε» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (8ης Φεβρουαρίου 2009, τ. 930), όπου ανάμεσα στα άλλα λέει και τα εξής:
«-Δεν γίνεται να έχει βγάλει κάποιος χρήματα με τίμιο τρόπο;
-Όπως λέει ο Μάρξ, αν μπορούσε κανείς να γίνει πλούσιος με την εργασία του, όλοι οι εργαζόμενοι θα ήταν πλούσιοι.
-Δηλαδή, τα πολλά λεφτά βγαίνουν πάντα βρώμικα;
-Οπωσδήποτε. Γι αυτό και –για να επαναλάβουμε τον Μαρξ- τα πρώτα πτώματα που ξεβράζει ο καπιταλισμός είναι τα πτώματα των πλουσίων.
-Νέοι άνθρωποι σαν τον Αλέξη Τσίπρα, για παράδειγμα, δεν νομίζετε ότι αποτελούν κάποια ελπίδα στις μέρες μας;
-Για να αποτελέσει κάποιος ελπίδα πρέπει να έχει το θάρρος και τη γενναιότητα να πάει κόντρα και στους πολλούς. Όταν έχεις την αγωνία στο μάτι μη χάσεις τους νοικοκυραίους, δεν γίνεται. Για μένα οι πραγματικοί κουκουλοφόροι βρίσκονται μέσα στη Βουλή. Στο ’’Άξιον Εστί’’ υπάρχει ο άνθρωπος με το σβησμένο πρόσωπο. Τον θυμάστε…. ο καταδότης. Αυτός, λοιπόν, που φοράει την κουκούλα και δείχνει τους άλλους είναι η εξουσία».
Ανεξάρτητα από τις δριμείες κριτικές που της έχουν ασκηθεί, ανεξάρτητα από τα όσα γράφει στα βιβλία της με τον τρόπο που τα γράφει, ανεξάρτητα από το αν κρίνεται ως σνομπ ή όχι, αυτά τα λόγια της, εμένα προσωπικά με αγγίζουν.
Επαναλαμβάνω, την Παυλίνα Νάσιουτζικ δεν την γνωρίζω και μάλλον δεν θα την γνωρίσω ποτέ. Αλλά πώς θα κριτικάρω έναν αστό, προσάπτοντάς του μομφή (!) επειδή είναι αστός, όταν εγώ ο ίδιος είμαι αστός; Μήπως εγώ αποτελώ υπόδειγμα ΑΝΑΧΩΡΗΤΗ; Δεν ζω, κινούμαι, εργάζομαι, διασκεδάζω, πονώ, κλαίω, φοβάμαι, αγωνιώ για ένα μέλλον μέσα στα πλαίσια ενός αστικού περιβάλλοντος, μιας πόλης όπως η Αθήνα; Χρησιμοποιώντας, ταυτόχρονα, ένα κατ΄ εξοχήν αστικό εργαλείο, όπως το Ιντερνετ, για να εκφέρω τις απόψεις μου, δημοσιοποιώντας τες; Αλίμονο, αν ο καθένας μας αναλωνόταν στην κριτική όσων γράφουν οι υπόλοιποι. Γιατί ο διάλογος δεν μπορεί να αποτελεί μονόδρομο μέσα από τα blog – κι ας χρησιμοποιείται έτσι… Ο διάλογος πρωτίστως χρειάζεται επιχειρήματα. Κι όποιος τα διαθέτει, είναι πολύ εύκολο να πείσει και τους υπολοίπους. Χωρίς κραυγές και ηλίθια συνθήματα.
Αυτά…

H ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ... ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ!

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

*Και ξαφνικά, στις 30 Ιανουαρίου, ο Αλέξης Παπαχελάς αγόρασε 170.000 κοινές ονομαστικές μετοχές αξίας 969.000 (!) ευρώ της Καθημερινής (της οποίας είναι και διευθυντής και εκτελεστικό μέλος του ΔΣ)! Είπατε τίποτα; Όχι, δεν θα πω τα τετριμμένα («πού τα βρήκε» κλπ). Θα πω μόνο ότι προκαλεί εύλογη απορία η συγκεκριμένη επιλογή, μια και η «Καθημερινή» δεν είναι και στα πάνω της…

*Η κρίση στις εφημερίδες είναι πλέον γνωστή. Σύμφωνα με στοιχεία της Ενωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών οι πρωινές εφημερίδες από 36.471.335 φύλλα που πούλησαν συνολικά το 2007, έπεσαν στα 30.869.000 φύλλα το 2008 (μείωση 15,36%). Ανάλογη μείωση καταγράφηκε και στις απογευματινές που είδαν την κυκλοφορία τους να συρρικνώνεται από 77.281.428 φύλλα το 2007, στα 65.353.693 (μείωση 15,43%). Οι κυριακάτικες εφημερίδες είχαν κι αυτές απώλειες. Από 59.993.933 φύλλα το 2007, έφτασαν τα 49.686.336 φύλλα το 2008 (μείωση 17,18%).
Στις πρωινές εφημερίδες σημαντικές απώλειες είχαν οι “Traffic” (-988.209 φύλλα), η «Καθημερινή» (-2.838.483 φύλλα), ο «Ριζοσπάστης» (-321.129 φύλλα) και το ΒΗΜΑ (-1.459.952 φύλλα). Στις απογευματινές μειώσεις κατέγραψαν η «Απογευματινή» (-978.854 φύλλα), το «Εθνος» (-1.480.852 φύλλα), ο «Ελεύθερος Τύπος» (-2.312.719 φύλλα), η «Ελευθεροτυπία» (-3.451.413 φύλλα) και τα ΝΕΑ (-3.107.157 φύλλα). Μοναδική εφημερίδα μέσα στο 2008 που κατέγραψε (οριακή) άνοδο ήταν η «Espresso» (+555.606 φύλλα). Στα κυριακάτικα, το «Εθνος της Κυριακής» (-1.729.478 φύλλα), η «Καθημερινή της Κυριακής» (-1.641.222 φύλλα), η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (-1.401.729), το «Πρώτο Θέμα» (-1.979.853) και το «Βήμα της Κυριακής» (-1.283.868). Η μοναδική κυριακάτικη εφημερίδα που αύξησε οριακά την κυκλοφορία της το 2008 ήταν ο «Τύπος της Κυριακής» (+416.227 φύλλα). Και κάτι ακόμα. Η απαξίωση των μεγάλων εφημερίδων από το κοινό τους, φαίνεται στις κυκλοφορίες τους όταν δεν μοιράζουν… δωράκια. Για παράδειγμα, την Πέμπτη 29 Ιανουαρίου, που οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν χωρίς DVD κλπ., είχαμε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ τις εξής κυκλοφορίες: 44.000 φύλλα τα ΝΕΑ, 35.190 η «Ελευθεροτυπία», 16.670 ο «Ελεύθερος Τύπος».
Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά μάλλον αφήνουν απτόητους τους μεγαλοεκδότες. Που μάλλον δεν ενδιαφέρονται για το ποιοι τους διαβάζουν. Σημεία των καιρών, που δείχνουν ότι οι εφημερίδες μάλλον για ΜΠΙΖΝΕΣ υφίστανται, παρά για διάβασμα.



*Στο Λαϊκό Νοσοκομείο νοσηλεύεται με απώλειες στην ακοή ο δημοσιογράφος του Alter Θόδωρος Παναγιωτίδης που τραυματίστηκε από χειροβομβίδα κρότου – λάμψης στο σβέρκο από τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας πολιτών έξω από το δημαρχείο της Αθήνας στην πλατεία Κοτζιά. Ο Ευάγγελος Αντώναρος δεν «γνώριζε το περιστατικό». Και πολύ… στενοχωρήθηκε απ΄ ό,τι φαίνεται… Ευτυχώς που ο αδελφός του είναι σε γραφείο, κάπου στην ΕΡΤ ως σύμβουλος και δεν έχει τέτοια προβλήματα. Αλλωστε με 6.300 το μήνα τι προβλήματα να έχει ο άνθρωπος…

*Στις 20 Φεβρουαρίου θα γίνει στο «Λήδρα Μάριοτ» συνέδριο που διοργανώνει το περιοδικό “Marketing Week” όπου θα παρουσιαστούν όλες οι πρόσφατες καινοτομίες στον έντυπο τύπο. Σοβαρές εξελίξεις και αλλαγές φαίνεται ότι έρχονται και στο βιβλίο. Ο εκδότης Θάνος Ψυχογιός σε μια συνέντευξή του στη “Lifo” τόνισε ότι «τα παραδοσιακά βιβλιοπωλεία χάνουν μερίδιο της αγοράς και το παίρνουν αυτοί που ασκούν ηλεκτρονικό εμπόριο». Και προτρέπει τα βιβλιοπωλεία να αξιοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες πουλώντας κι αυτά με ηλεκτρονικό τρόπο, όπως η Amazon, μέχρι να διαδοθεί η χρήση των espresso book machines. Πρόκειται για την μέθοδο “print on demand” όπου οι βιβλιοπώλες έχουν μόνο έναν τίτλο από κάθε βιβλίο και το τυπώνουν μέσα σε πέντε λεπτά όταν τους ζητηθεί από τον αναγνώστη. Ετσι απαλλάσσονται από το στοκ, ενώ ταυτόχρονα με την εκτύπωση θα ενημερώνεται και θα εξοφλείται και ο εκδοτικός οίκος, οπότε δεν θα υπάρχουν πλέον ανοιχτοί λογαριασμοί. Μακάρι να γίνει σύντομα αυτό, αφού είναι βέβαιο ότι οι αναγνώστες (αλλά και εκείνοι που εκδίδουν ένα βιβλίο) θα δουν τα έξοδά τους να πέφτουν σημαντικά.

*Οι πρόσφατες απολύσεις δύο εργαζομένων προκάλεσαν αναστάτωση στον «Ελεύθερο Τύπο», που ανάγκασαν τον διευθυντή Σεραφείμ Κοτρώτσο να ανακαλέσει την απόλυση συντάκτριας, μητέρας δύο ανήλικων παιδιών, αρνούμενος όμως να ανακαλέσει τη δεύτερη. Συνολικά 15 απολύσεις και 10 αποχωρήσεις «οικειοθελώς» έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες. Η ΕΣΗΕΑ, όπως συνήθως, αντέδρασε χαλαρά κι έτσι ο «Ελεύθερος Τύπος» θα εξακολουθήσει τις απολύσεις με τη μέθοδο του εξαναγκασμού σε εθελουσία έξοδο, πληρώνοντας όσους συμφωνήσουν με κάτι παραπάνω από το ποσό των νόμιμων αποζημιώσεων. Η Γιάννα Αγγελοπούλου φαίνεται αποφασισμένη να περιστείλει την δημοσιογραφική ύλη, σε μια εφημερίδα όπου έριξε δεκάδες εκατομμύρια για να την μετατρέψει σε ένα μεγάλο φύλλο και αντί γι αυτό την οδηγεί σε κατάρρευση έπειτα από δύο χρόνια… Πάντως ο Αρις Νικολάκης, ο γνωστός αθλητικός συντάκτης, πρέπει να είναι… ευτυχισμένος με την απόλυσή του, μια και όπως ακούστηκε πήρε 110.000 ευρώ αποζημίωση!

*Νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης ετοιμάζεται εδώ και καιρό για τα blogs, που τώρα έχει αναλάβει προσωπικά ο Νίκος Δένδιας. Με το νομοσχέδιο αυτό γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί η επωνυμία, από την στιγμή που έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα ή μεταφέρουν ειδήσεις. Το νομοσχέδιο θα ζητάει από τα blogs να αναρτούν ποιος είναι ο υπεύθυνος. Θα πρέπει να πούμε, πάντως, ότι μάλλον το νομοσχέδιο θα καθυστερήσει, γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει να κατηγορηθεί για άσκηση λογοκρισίας στο διαδίκτυο. Επίσης θα πρέπει να τονίσουμε ότι αν ο blogger επιμείνει στην ανωνυμία του, μάλλον δεν θα έχει κυρώσεις, εκτός και αν κάποιος θεωρήσει ότι συκοφαντείται, οπότε μετά από έρευνα μπορεί να εντοπιστεί και ο server και ο υπολογιστής από τον οποίον έφυγαν τα κείμενα. Όπως και να΄ χει το πράγμα, με το νομοσχέδιο αυτό μπαίνουν στο στόχαστρο και sites που κινούνται στον αναρχικό χώρο, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε μια πρακτική πολιτικής λογοκρισίας. Τέλος, ο blogger θα είναι υπεύθυνος για τα αναρτώμενα σχόλια, που αν είναι δυσφημιστικά θα πρέπει να τα κατεβάζει.

*Ο υφυπουργός Τύπου Κώστας Γκιουλέκας ανέλαβε μόλις πριν λίγες μέρες. Και δεν έχασε καιρό. Μεταβλήθηκε σε… διαφημιστή των προσφορών του «Εθνους», που είχε την ιστορία του κρατικού ραδιοφώνου, του ΕΙΡ! Μπορεί να υπήρξαν αντιδράσεις από το Μαξίμου για το θέμα, αλλά εκείνο που αναρωτιέται κανείς είναι το πώς η κρατική ΕΡΤ παραχώρησε το υλικό αυτό στο «Εθνος» και με ποια διαδικασία. Γιατί αυτή και όχι άλλες εφημερίδες; Και τελικά ποιο ήταν το κέρδος της ΕΡΤ;

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ... ΠΑΡΑΝΟΙΕΣ

*ΜΕΧΡΙ τώρα ακούγαμε για κακοποίηση γυναικών ή παιδιών. Στην Ολλανδία τα πράγματα είναι περισσότερο άσχημα. Γιατί εκεί κακοποιούνται οι… άνδρες! Το Ολλανδικό υπουργείο Υγείας, μάλιστα, αποφάσισε την αύξηση του προϋπολογισμού για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας σε 73 εκατ. ευρώ, καθώς και την επιδότηση των τεσσάρων μεγαλυτέρων πόλεων (Αμστερνταμ, Ρότερνταμ, Χάγη και Ουτρέχτη) ώστε να δημιουργηθούν σε αυτές ασφαλείς χώροι για τους κακοποιημένους άνδρες! Κάθε πόλη θα διαθέτει 10 ξενώνες, εκ των οποίων οι πέντε θα βρίσκονται σε μυστική τοποθεσία! Πάντως, παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστος ο αριθμός των ανδρών που κακοποιούνται από τις γυναίκες τους …
*ΧΡΟΝΙΑ, τώρα, σ΄ ακούω (ΜΕΓΑΛΕ, ΑΤΕΛΕΙΩΤΕ, ΦΟΒΕΡΕ…) Γιώργο Μεσσάλα, να (αυτο)διαφημίζεις σε ραδιοφωνικά σποτάκια τον «Γιώργο Μεσσάλα και τους συνεργάτες του». Αναρωτιέμαι, αυτοί, ποτέ δεν είχαν όνομα;

*Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση έχει χτυπήσει αλύπητα και την Ισπανία. Οπου, καθώς μαθαίνουμε, σημαντική αύξηση γνωρίζει η δωρεά ωαρίων, σπέρματος και μαλλιών, βεβαίως με το… αζημίωτο! Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Ένωσης Υποβοηθούμενης Γονιμοποίησης, η δωρεά σπέρματος και ωαρίων έχει αυξηθεί κατά 30% μέσα στους τελευταίους μήνες. Η μέση τιμή για ένα ωάριο είναι 780 ευρώ. Ένα κιλό… μαλλιά, για εμφύτευση ή κατασκευή περούκας, υψηλής ποιότητας, τιμάται 155 έως 388 ευρώ!
Πάλι καλά, γιατί στον Τρίτο Κόσμο η φτώχεια σπρώχνει κάποιους να πουλάνε ακόμα και τα νεφρά τους…

*ΔΕΚΑΕΠΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ αναζητείται στην Αθήνα ένα μέρος για να τοποθετηθεί ένα άγαλμα του… Μεγαλέξανδρου που έχει αγοράσει το υπουργείο Πολιτισμού και το έχει σε κάποιαν υπόγα! Το άγαλμα είχε φιλοτεχνήσει ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Γ. Παππάς. Εμπλεκόμενοι μέχρι σήμερα στην όλη ιστορία της παράνοιας, είναι το υπουργείο Πολιτισμού, ο Δήμος Αθηναίων, ο πρόεδρος της Βουλής Δ. Σιούφας… Αλλά ο «γολγοθάς» του αγάλματος συνεχίζεται. Ο Γ. Παππάς άρχισε να φιλοτεχνεί το άγαλμα επι… Κατοχής και το ολοκλήρωσε το 1972. Εξετέθη στην Εθνική Πινακοθήκη, το 1992 το αγόρασε το υπουργείο Πολιτισμού και το… παράχωσε σε κάποια αποθήκη! Ο Μακεδόνας στρατηλάτης δεν έχει ακόμα βρει τη θέση του σ΄ αυτή την πόλη, σε αντίθεση με δεκάδες άλλα εξαμβλώματα που έχουν βρει τη δική τους θέση. Το πράγμα φαίνεται να σκαλώνει σε κάποιους αρχαιολόγους που έλεγαν ότι ο Αλέξανδρος είχε έλθει στην Αθήνα ως… κατακτητής, οπότε άσε το άγαλμα θαμμένο!
Πάντως, αν δεν γίνεται τίποτα, ένα είναι βέβαιο: αν το δώσουμε στα Σκόπια, σίγουρα θα το καλοδεχθούν και θα βρουν μέρος να το βάλουν!…

Βίντεο Ξανθόπουλος - Για μια Ελλάδα του Σήμερα...

Με το κλάμα που έχουμε ρίξει τώρα τελευταία, μόνο μια Μάρθα κι ένας... Ξανθόπουλος μας σώζει!

ΕΡΗΜΕ ΓΙΩΡΓΟ ΤΙ ΣΟΥ΄ ΜΕΛΛΕ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ...

ΟΧΙ, δεν πρόκειται για εικόνα απο μνημόσυνο.

Είναι απο το "φλόμωμα" με χημικά του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Είναι οι φωτογραφίες που έκαναν το γύρο του κόσμου στα ειδησεογραφικά πρακτορεία όλου του κόσμου και που μας έκαναν -πάλι- "ρόμπες"...

ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ "ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑΣ"

*Νεότερες πληροφορίες για την ιστορία με τον αρχιφύλακα των Αμπελοκήπων που πυροβόλησε «σεκιουριτά» της αμερικάνικης πρεσβείας, έξω από το σπίτι του αμερικανού πρέσβη, λένε ότι δεν επρόκειτο ούτε για «ατυχές περιστατικό» όπως έσπευσε να πει η αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά ούτε για «παιχνίδι». Ο αστυφύλακας είδε τον σεκιουριτά να οπλοφορεί και τον πυροβόλησε δύο φορές μάλιστα, για άγνωστο λόγο. Ο άτυχος σεκιουριτάς είναι τραυματισμένος σοβαρά στο λαιμό και βρίσκεται ήδη στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, ενώ ο αστυφύλακας συνελήφθη και ανακρίνεται. Σύμφωνα με πληροφορίες της “zouglas.gr” ο αστυφύλακας αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα και στο παρελθόν είχε βρεθεί γυμνός στη σκοπιά του και είχε απειλήσει με όπλο συναδέλφους του. Ο αρχιφύλακας κατετάγη το 1995 στο Σώμα. Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν υπήρξε κανένας διάλογος μεταξύ αρχιφύλακα και σεκιουριτά. Κάποιοι λένε, όμως, οτι η συμπεριφορά του ήταν προβληματική, γι αυτό και δεν τον ήθελαν στο τμήμα όπου υπηρετούσε και τον έστελναν... έξω!

ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ...

*ΕΙΜΑΣΤΕ μια ωραία ατμόσφαιρα. Οι αμερικάνοι βγάζουν ταξιδιωτική οδηγία, μην πάτε στην Ελλάδα, κι αν πάτε μην πατήσετε στο Σύνταγμα, στα Πατήσια και λοιπά… Ενας αρχιφύλακας του τμήματος Αμπελοκήπων… παίζει με το όπλο του έξω από την κατοικία του αμερικανού πρέσβη με έναν σεκιουριτά (που πληρώνεται για φύλαξη της κατοικίας του πρέσβη) και τον πυροβολεί κατά λάθος, στέλνοντάς τον σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο! Ο Πάγκαλος… συλλαμβάνει (στην κυριολεξία) άλλον ειδικό φρουρό (που υπηρετεί στη Βουλή) γιατί κόντεψε να τον «πατήσει» με το αυτοκίνητό του, κι έπρεπε να πέσουν λυτοί και δεμένοι και να του ζητήσει χίλιες συγνώμες για να τον αφήσει από τη ΓΑΔΑ όπου τον πήγε! Οι τρομοκράτες πετάνε χειροβομβίδες και γαζώνουν το αστυνομικό τμήμα στον Κορυδαλλό…. Μια ωραία ατμόσφαιρα…
*ΚΑΙ ΜΕΣΑ σε όλα, η εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης την ώρα που κάνει για τους αγρότες στον Πειραιά… κλαίγοντας από τα χημικά, να κάνει το γύρο του κόσμου. Και την Ελλάδα για μια ακόμη φορά διεθνώς... ρόμπα.
*Ο ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ θα πρέπει τώρα να αποκτήσει… διαβατήριο για την Κρήτη. Απλούστατα γιατί δεν παραιτήθηκε μετά τις επιθέσεις των ΜΑΤ με γκλομπς και χημικά εναντίον των αγροτών στο λιμάνι του Πειραιά. Και θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί γιατί μάλλον κάποιος τον «παρέκαμψε». Ποιος άραγε; Ποιος είναι σε θέση να παρακάμπτει τις οδηγίες ενός υπουργού; ΄Η μήπως οι οδηγίες ήταν δικές του; Οπως και νά΄ χει ο Μαρκογιαννάκης είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ στην Κρήτη.
*ΚΑΙ Ο ΜΕΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ θα πάει βέβαια στο σπίτι του. Αλλά όλοι εκείνοι που αποτελούν τα «γρανάζια» του μηχανισμού που ο ίδιος έχει στήσει (γιατί οι μηχανισμοί δεν στήνονται από μόνοι τους), θα παραμείνουν στη θέση τους…
Το ότι θα λουφάξουν είναι βέβαιο. Αλλά εξίσου βέβαιο είναι ότι θα βρίσκονται εκεί, «εν δυνάμει».
*ΚΑΙ μέσα σε όλα αυτά, ο «Ελεύθερος Τύπος», μας πληροφορεί ότι ο Παπανδρέου δεν έπρεπε να πάει στο λιμάνι χωρίς να… ενημερώσει την αστυνομία ότι θα πάει! Σκεφθείτε... Μια επίσκεψη στα γραφεία της εφημερίδας έκανε ο Καραμανλής και να τα αποτελέσματα.
*ΚΡΙΜΑ στη ΓΙΑΝΝΑ, που έριξε 60 εκατομμύρια ευρώ για μια δεξιά φυλλάδα, χαμένη από χέρι. Με τόσα λεφτά θα μπορούσε να έχει φτιάξει από την αρχή μια σοβαρή εφημερίδα…

ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ!

Μνημείο ΜΑΛΑΚΙΑΣ της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής. Απολαύστε την κατάντια της αστυνομίας που φαίνεται ακόμα και από το δελτίο τύπου που έστειλε στις εφημερίδες και τα κανάλια. Εμείς, οι πολίτες μαθαίνουμε λεπτομέρειες, πώς... εκσπερμάτωσε ένας από τους αστυνομικούς! Στην υγειά όλων μας! Αραγε ο πρόεδρας (της ΕΣΗΕΑ εννοώ), θα πεί κάτι για την υπόθεση ή απλώς θα την... "σκουπίσει";

Ο "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ" ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

*Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ρουσόπουλου στην εφημερίδα «Real News» φαίνεται να ξεκαθαρίζει μόνο ένα πράγμα. Ότι θα είναι υποψήφιος στην περιφέρεια Αττικής. Είπε ότι στις εκλογές του 2007 ήταν υποψήφιος στην περιφέρεια Αττικής αλλά όταν ξέσπασαν οι πυρκαγιές και άλλαξε το πολιτικό σκηνικό, ο Καραμανλής του ζήτησε να αποσυρθεί από το ψηφοδέλτιο και να ξαναμπεί στο Επικρατείας για να συνεχίσει να είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Η απάντηση ήρθε από τον πρώην γραμματέα πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ Ν. Καραχάλιο (που έχουν παλαιότερη κόντρα), ο οποίος κάλεσε τον Θ. Ρουσόπουλο να δώσει πίσω στο κόμμα την έδρα μετά τη ζημιά που έκανε στην παράταξη. Οπως είπε «ο κ. Ρουσόπουλος θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να επιστρέψει μια έδρα την οποία έχει πάρει δύο φορές από έμμεση εκλογή του ψηφοδελτίου Επικρατείας». Και κατέληξε: «Εγώ δεν θα έλεγα να μη δοκιμαστεί στη λαϊκή ψήφο, αλλά προκειμένου να δείξει ότι έχει κατανοήσει βαθιά το πρόβλημα που δημιούργησε στην παράταξη, θα ήταν μια συμβολική κίνηση που θα βοηθούσε και εκείνον νομίζω». Ετσουξε, αλλά ο Θοδωρής δεν καταλαβαίνει από τέτοια…

*Ο ΠΡΩΗΝ υπουργός Επικρατείας, πάντως, ξεκαθάρισε στην συνέντευξή του ότι δεν είναι θρησκόληπτος αλλά είχε "πνευματικές ανησυχίες". Δεν γνώριζε τίποτα για το εύρος των ανταλλαγών στο Βατοπέδι, πράγμα που απεδείχθη από την Εξεταστική Επιτροπή. Τόνισε ότι ήταν ο εύκολος και προφανής στόχος διότι και θέση στο Μαξίμου είχε και επισκέπτης της Μονής υπήρξε από παλαιά. Στο ερώτημα αν ένα τέτοιο πρόγραμμα ανταλλαγών όπως αυτό στο Βατοπέδι μπορούσε να γίνει χωρίς συντονιστή, ο Ρουσόπουλος απάντησε ότι η Εξεταστική Επιτροπή τον δικαίωσε. Είπε ακόμα ότι κάποιους ενόχλησε το ότι ένας άνθρωπος χωρίς κομματική θητεία στο παρελθόν βρέθηκε επί οκτώ χρόνια δίπλα στον αρχηγό του κόμματος. Οσο για την περιουσία που απέκτησε, είπε ότι αυτή αποκτήθηκε έπειτα από 20 χρόνια δουλειάς στη δημοσιογραφία και άλλων 20 χρόνων από την σύζυγό του. Και το καλύτερο: "ο Καραμανλής τον οποίο ξέρω πολύ καλά, νοιάζεται περισσότερο και πάνω απ΄ όλα για την Παιδεία"… (γι αυτό και η κυβέρνηση της ΝΔ άλλαξε τρεις υπουργούς Παιδείας μέσα σε πέντε χρόνια).

*ΑΥΤΑ είπε ο Ρουσόπουλος, που προέρχεται από τον «αριστερό» χώρο. Ενας «αριστερός», με… πνευματικό. Αραγε τι διάολο εξομολογείτο στον πνευματικό του; Αφού ο ίδιος δεν είχε αμαρτίες. Ήταν ένας νομοταγής πολίτης – υπουργός.
Αυτό που υποπτεύομαι, είναι ότι εξομολογείτο για τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας που έδινε η κυβέρνηση, για την ανεργία, για την εκμετάλλευση των ανθρώπων, για όλους εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας…

ΚΑΝΑΛΙ-ΦΑΝΤΑΣΜΑ

ΚΑΝΑΛΙ - ΦΑΝΤΑΣΜΑ αποκαλείται το αγροτικό κανάλι. Γιατί; Διότι, αν και λειτουργεί από το 2001, δεν το ξέρει κανείς. Όμως διαθέτει και στούντιο στη Λυκόβρυση, μοντέρ, μονταζιέρες, κάμερες, μακιγιέζ, κομμωτή, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφους, γύρω στους 50! Εχει και εκπομπές που μεταδίδονται από την κρατική τηλεόραση και από περιφερειακά κανάλια. Παράγει και ραδιοφωνικές εκπομπές που συνήθως ακούγονται από την ΕΡΑ!
Ποιοι εργάζονται εκεί, με ποιες αμοιβές, τι κοστίζει το κανάλι αυτό στον ελληνικό λαό; Αγνωστο! Τα οικονομικά του διαχειρίζεται ο Οργανισμός Πιστοποίησης και Επίβλεψης Γεωργικών Προϊόντων (ΟΠΕΓΕΠ). Καλά κρασιά, δηλαδή…

ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ... ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ!

ΛΟΙΠΟΝ, κακά τα μαντάτα για τους… 30άρηδες. Ένα επιστημονικό έντυπο ( BJU International) δημοσιεύει μελέτη της δρ. Πολυξένης Δημητροπούλου (που εργάζεται στο Κέιμπριτζ) και αναφέρεται στις σεξουαλικές πρακτικές 431 ανδρών που είχαν προστάτη. Οι απαντήσεις είναι άκρως ενδιαφέρουσες. Οσοι άνδρες δεν ήταν… εγκρατείς μεταξύ 20 και 30 ετών είχαν αυξημένες πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου του προστάτη αργότερα στη ζωή τους, κυρίως αν αυνανίζονταν συχνά! Ετσι αν σας πει κάποιος ότι έχει προστάτη, είναι πολύ λογικό να του απαντήσετε: «Μα, καλά, μαλάκας είσαι;»

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ...

*Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ στην Ελλάδα, όπως και όλα τα άλλα άλλωστε, πάει κατά διαόλου. Χαρακτηριστικό του κλίματος είναι το εξής: ένας διεθνούς φήμης καλλιτέχνης, ο Τζίμι Ντάρεμ, ρωτήθηκε γιατί επέλεξε την Ελλάδα για μια ατομική του έκθεση. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική. «Δεν είχα συνειδητοποιήσει το ιστορικό μέγεθος της Αθήνας…»! Εμ, βέβαια, υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος για να του το πει; Επρεπε να το διαπιστώσει, κατά τύχη, μόνος του.

*ΜΕΓΑΛΑ μουσεία (όπως το Μπενάκη και το Κυκλαδικής Τέχνης), υιοθετούν τακτικές άλλων μουσείων του εξωτερικού. Εκθέτουν στρυφνά έργα σύγχρονης τέχνης, επειδή αποτελούν μια πιο ανοικτή και ευρεία μορφή πολιτιστικής δημιουργίας στον σημερινό κόσμο. Αλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε, δηλαδή. Γιατί, το ερώτημα είναι ποιος μετέβαλλε τα μουσεία σε κλειστούς χώρους για ειδικό κοινό, σε κτίρια που μυρίζουν «μούχλα» και που κανείς δεν νοιάζεται να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου…

Η... ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΖΕΙ!

Αυτό κι αν είναι ΜΑΛΑΚΙΑ ολκής. Η HELEXPO, είναι ένας οργανισμός του δημοσίου, που περιέλαβε στην ενημερωτική έκδοση HELEXPO TODAY (που περιέχει πληροφορίες για την έκθεση 3η FURNITEC Business), έναν χάρτη. Ετσι οι πάντες μπορούν να ενημερωθούν, ότι η Θεσσαλία, η Ηπειρος, η Μακεδονία, η Θράκη, τα Σκόπια και άλλες χώρες των Βαλκανίων, σημειώνονται με τα χρώματα της Τουρκίας και την επιγραφή… «Οθωμανική Αυτοκρατορία»! Την καταγγελία, κάνει ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Πειραιά Δημ. Λιντζέρης. Και ναι μεν πρόκειται ασφαλώς για ΜΑΛΑΚΙΑ, αλλά τέτοιες μαλακίες είναι ανεπίτρεπτο να γίνονται. Ειδικά όταν προσυπογράφουν με την παρουσία τους την υπόθεση και δύο υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης, ένας νομάρχης και ένας δήμαρχος της Β. Ελλάδας – εκτός από κάποιους Ελληνες επιχειρηματίες…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΚΡΙΖΕΣ ΖΩΝΕΣ

*Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Ξάνθης του ΠΑΣΟΚ Τσετίν Μαντατζή, έχει ορκιστεί πίστη στο ελληνικό Σύνταγμα, όπως και την υπεράσπιση της ελληνικής επικράτειας. Αν και ο τύπος αυτός δεν δίστασε να πει ότι η Θράκη είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τουρκικού έθνους, όχι μόνο δεν διαγράφηκε από το ΠΑΣΟΚ, αλλά αντίθετα… παζαρεύει για το κουκούλωμα της ιστορίας με κάποια «διορθωτική δήλωση» που θα τον κάνει να πέσει στα «μαλακά». Και μη μου πείτε ότι όλα γίνονται στο όνομα της «ελευθερίας της έκφρασης»… Γιατί πρόκειται για Ελληνα βουλευτή. Που ομολογεί ανοιχτά ότι υπηρετεί το τουρκικό έθνος και τα συμφέροντά του και υποτάσσεται στους νόμους και το Σύνταγμα του τουρκικού κράτους! Το ερώτημα είναι γιατί εξελέγη βουλευτής στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία;


*ΚΑΙ ΜΙΑ και ο λόγος για τους Τούρκους, τι σημαίνει άραγε «γκρίζα ζώνη»; Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο. Απλούστατα γιατί δεν αμφισβητεί τα σύνορά της! Το πρόβλημα το έχει η Τουρκία και θα πρέπει να ξαναδιαβάσει όλες τις Συνθήκες που έχει υπογράψει. Αν τις αμφισβητεί, ας το γνωστοποιήσει στους Διεθνείς Οργανισμούς.

*ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ακόμα να ξεκαθαριστεί το γιατί οι Ελληνες ψαράδες στην περιοχή των Ιμίων θα πρέπει να συνοδεύονται από πλοία του Πολεμικού Ναυτικού… Εκείνος ο βοσκός που μέχρι το 2002 πήγαινε στα Ιμια και τάιζε τα πρόβατά του, πού βρίσκεται τώρα; Γιατί δεν πάει; Αραγε μπορεί οποιοσδήποτε Ελληνας να πάει αυτή τη στιγμή στα Ιμια; Κι αν όχι, γιατί; Δεν είναι ελληνική επικράτεια;

*ΕΛΑΧΙΣΤΑ μας ενδιαφέρει η “ταρζανιά» του Σπ. Καρατζαφέρη (χώρια που το Πολεμικό Ναυτικό βεβαιώνει ότι ο συντάκτης που έστειλε δεν αποβιβάστηκε στα Ιμια, αλλά… αλλού), γιατί επρόκειτο απλώς για πυροτέχνημα εντυπωσιασμού των αναγνωστών της φυλλάδας του.
Αλλωστε προηγήθηκαν οι Τούρκοι πριν 13 χρόνια! Η «σχολή» Καρατζαφέρη είναι γνωστή…

*ΚΑΠΟΙΟΙ λένε ότι τμήμα της ελληνικής κυβέρνησης επιθυμεί τη δημιουργία κλίματος έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για να περάσουν σε δεύτερη μοίρα τα δις που δόθηκαν για τους καινούργιους εξοπλισμούς στους εμπόρους όπλων που θησαυρίζουν.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, όμως, είναι η χάραξη μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής. Οι Τούρκοι αμφισβητούν τα πάντα στο καθεστώς του Αιγαίου, από θάλασσα και αέρα. Αμφισβητήσεις που ξεκίνησαν από το 1973 (στη θάλασσα με την παραχώρηση στην τουρκική εταιρεία πετρελαίων δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης σε 27 περιοχές του ΒΑ και κεντρικού Αιγαίου) και το 1974 (από αέρος με την διεθνή αναγγελία (ΝΟΤΑΜ 714) με την οποία η Τουρκία καθόριζε νέα γραμμή ορίων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, από Λήμνο, Αη Στράτη, Αντίψαρα, Ανδρο, Μύκονο, Αμοργό, Αστυπάλαια και Κάρπαθο, δηλώνοντας ότι τα αεροπλάνα που θα διέσχιζαν τον χώρο της γραμμής αυτής και των ακτών της Μ. Ασίας έπρεπε να αναφέρονται στα FIR Κων/πολης ή Αγκυρας).
Τον Δεκέμβρη του 1995, ένα τουρκικό φορτηγό πλοίο «προσάραξε» στα Ιμια. Και αντί να πάει μια ελληνική φορτηγίδα και να το ρυμουλκήσει, όπως ήταν το απόλυτα λογικό, πέρασαν εβδομάδες απραξίας που έδωσαν στην Τουρκία το δικαίωμα να ξεκινήσουν την ιστορία των διεκδικήσεων στο Αιγαίο, εγείροντας θέμα «γκρίζων ζωνών» και να καταλήξει σε φιάσκο και εξευτελισμό, αλλά και σε παρέμβαση των Αμερικάνων, που κατέληξαν στο υποτελές «ευχαριστώ τους Αμερικανούς» του Σημίτη, μέσα στη Βουλή των Ελλήνων!
Από εκεί ξεκίνησαν οι απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Και δύο χρόνια αργότερα, Σημίτης και Πάγκαλος υπέγραψαν με την Ολμπράιτ και τον Τούρκο πρόεδρο Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη συμφωνία «περί αναγνώρισης τουρκικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο», που άνοιξε την όρεξη των Τούρκων!
Από το 1994-2006 ακολούθησε ένας ορυμαγδός εξοπλισμών με δις που δόθηκαν για αμφιλεγόμενα και υπερτιμολογημένα οπλικά συστήματα, με απευθείας αναθέσεις ή με σικέ διαγωνισμούς.
Όπως και να΄ χει το θέμα, τα Ιμια, εκτός από εθνικός χώρος, που βρίσκεται στα διοικητικά όρια του δήμου Καλύμνίων μαζί και με άλλες βραχονησίδες, όποιος γουστάρει μπορεί να πάει εκεί και να υψώσει αν θέλει την ελληνική σημαία.
Και την ίδια ώρα, η ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτα για να κρατήσει στα μικρά νησιά (όπως το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι), τους κατοίκους τους.